26 Μαρ 2008

Ακούω τις σκέψεις μου...











ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ


Άσε να μπει λιγάκι φως σ'αυτό το σπίτι,
τόσα μερόνυχτα που έμενε κλεισμένο
όσοι το βλέπανε το λέγαν στοιχειωμένο,
πετάγαν πέτρες να του σπάσουν το φεγγίτη...
Και κάτι Τρίτες που τα βράδια ήτανε κρύα
Τους τρόμαζε κι εκείνο τρομαγμένο
Έτσι όπως του 'χανε στην πόρτα καρφωμένο
Ένα μεγάλο σιδερένιο δεκατρία
Άσε να μπει λιγάκι φως μες στην ψυχή μου
Αυτή η πόρτα ήτανε χρόνια σφραγισμένη
Πίσω της πάγωνε, κρυβόταν φοβισμένη
Παραδομένη στο σκοτάδι η ζωή μου
Μην τη φοβάσαι την αράχνη που 'χει φράξει
Τόσα παράθυρα που κάποτε κοιτούσαν
Έξω στο δρόμο τους ανθρώπους που περνούσαν
Μη με ρωτάς πού το 'χει βρει τόσο μετάξι
Άσε να μπει λιγάκι φως σ' αυτό το σπίτι
Τόσα δωμάτια, τόσα χρόνια, τόσο άδεια
Γέμισε ο χρόνος τους καθρέφτες τους σημάδια
Γέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη
Ποιος να 'χει τώρα το κλειδί, πού να το κρύβει
Σε ποιου χαμένου πηγαδιού τη μαύρη κοίτη
Ποιος να 'ναι αυτός που τόσο επίμονα κοιτάζει
Μέσα απ' το δάσος αυτό το σπίτι
Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου
Άπλωσε σ' ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου
Mπορεί να έμενες παλιά εδώ, θυμήσου
Νομίζω σ' έχω ξαναδεί στα όνειρά μου
Άσε να μπει λιγάκι φως σ' αυτό το σπίτι
Τόσα δωμάτια, τόσα χρόνια, τόσο άδεια
Γέμισε ο χρόνος τους καθρέφτες τους σημάδια
Γέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη




(μουσ-στιχ-τραγ: Παύλος Παυλίδης)






ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ


Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ

στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.

Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό

κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.


Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ

καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.

Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,

σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.


Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

,σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.





(μουσ-στιχ-τραγ: Γιάννης Αγγελάκας)





ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ



Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις

και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό

κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ

μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις





Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις

κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί

αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή

ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις





Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω

θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω

Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω

θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω

θα'μαι στο πλάι σου...





Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις

σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή

κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή

που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις





(μουσ: Γ. Χαρούλης, στίχ:Κ. Σπηλιωτάκος, τραγ: Γ. Χαρούλης)




















19 Μαρ 2008

Άρης Ρέτσος: Ο ηθοποιός!









Δεν ξέρω αν το όνομα Άρη Ρέτσος*, λέει σε όλους κάτι. Για την ακρίβεια το θεωρώ απίθανο. Κι όμως οι περισσότεροι απο μας, τον είχαμε δει, αν μη τι άλλο, να παίζει κάποτε στην Αστροφεγγιά, τον Πασπάτη. Ο Άρης Ρέτσος είναι απ' τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, αν όχι ο μεγαλύτερος. Κι αυτό δεν είναι δική μου άποψη, αλλά της Έλλης Λαμπέτη, η οποία δήλωσε συνεπαρμένη απ' το ταλέντο του, όταν έπαιξαν μαζί:



"... Ξέρεις πόσο εύκολο πράγμα είναι να είσαι καλός ηθοποιός; Παίρνεις ένα κείμενο και το μελετάς. Γνωρίζεις και τι συμβαίνει γύρω σου, στο έργο. Κάποια στιγμή απευθύνεις το λόγο σε κάποιο πρόσωπο. Αυτό το πρόσωπο πρέπει να σου απαντήσει σαν να 'χει πρωτακούσει αυτή τη λέξη που του λες, σαν να μην την ξέρει από το κείμενο. Αν αντιδράσει έτσι, σαν να 'ναι απροετοίμαστος, σαν να διαλέγει τα λόγια που θα πει, αυτόματα, εξαιτίας όλου αυτού του μηχανισμού, παίζει καλά. Είναι καλός ηθοποιός... Ο Άρης Ρέτσος είναι είκοσι τριών ετών, αλλά μεγάλος ηθοποιός..." (από το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου "Ζω από περιέργεια", εκδ. Καστανιώτης).



Ο ίδιος επέλεξε όμως να μην εξαργυρώσει την επιτυχία του δίπλα της, αλλά να έχει μια πορεία μακριά απ' τα φώτα της δημοσιότητας, αφοσιωμένος στο θέατρο και ειδικότερα στο αρχαίο δράμα, με το οποίο ασχολήθηκε με ένα τρόπο πραγματικά μοναδικό. Γιατί ο κύριος Άρης Ρέτσος, δεν ξεχωρίζει απλώς επειδή παίζει αρχαίες τραγωδίες απ' τα πρωτότυπα κείμενα, ούτε επειδή η ερμηνεία του είναι συγκλονιστική. Ο κύριος Ρέτσος, για μένα, ξεχωρίζει επειδή κατάφερε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει: να κάνει τη φωνή του να ηχεί σαν ολόκληρο το χορό μιας αρχαίας τραγωδίας!!! Αυτή δεν είναι απ' τις καταστάσεις που μπορώ να σας την περιγράψω με λέξεις. Πρέπει να τον δει κανείς με τα ίδια του τα μάτια, ν' ακούσει αυτή τη φωνή, για να καταλάβει. Πριν αρκετούς μήνες, είχα την τύχη να τον παρακολουθήσω απ' τα πρώτα καθίσματα ενός μικρού θεάτρου να το κάνει. Εκεί που μιλούσε ως ένα πρόσωπο μιας τραγωδίας, ολοκλήρωνε τη φράση του κι έπειτα άκουγες απ' το λαρύγγι του να να βγαίνουν οι φωνές μιας ολόκληρης ομάδας σεβαστών γερόντων. Το θυμάμαι ακόμα κι ανατριχιάζω. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο κι ο ίδιος σε μια απ' τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, είχε πει, ότι το πέτυχε χάρη στο διαλογισμό και ειδικότερα, χάρη στην ενασχόλησή του με το τάι τσι τσουάν** (την τέχνη του ανώτατου ορίου). Εγώ νομίζω ότι το πέτυχε χάρη στην αφοσίωση του στην αρχαία ελληνική τραγωδία και στο τεράστιο ταλέντο του.


Η ζωή έκανε τους δρόμους μας να συναντηθούν για λίγο, κάποιες σκόρπιες φορές, που θα 'χω να θυμάμαι. Βρεθήκαμε κάποτε στα Εξάρχεια... Πιτσιρίκα εγώ κι εκείνος φτασμένος ηθοποιός, που είχε παίξει ήδη στους "Απέναντι" με τη Λιβανού, στο "Επικίνδυνο παιχνίδι (Η Αναμέτρηση)" με τη Λάσκαρη κτλ κτλ. Ανταλλάξαμε τυχαία μερικές κουβέντες και μ' εντυπωσίασε η απλότητα του. Πολλά χρόνια μετά, τον είδα στο θέατρο κι έπειτα, για μια φορά, μιλήσαμε στο τηλέφωνο... Χαμογέλασα όταν με ρώτησε, αν έχουμε ξανασυναντηθεί, αφού βεβαίως εκείνη τη στιγμή δεν με έβλεπε (κι εννοείται ότι και να με έβλεπε, αποκλείεται να με θυμόταν).


-"Γιατί με ρωτάτε;"


-"Η φωνή σας μου λέει κάτι... Δεν ξεχνάω φωνές..."



Εγώ τι να πω για τη δική σας φωνή κύριε Ρέτσο;



*Αν δεν τον έχετε δει ακόμη ή δεν μπορέσατε να τον δείτε, στο "Αίμα Κακό" που πρωταγωνίστησε πρόσφατα, αξίζει να τον ακούσετε στην ηχογραφημένη παράσταση, "Αντιγόνη Σοφοκλέους" (δόθηκε το Μάιο του 1995 στο θέατρο "Σφενδόνη"), που κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις ΚΟΑΝ.



**Για το τάι τσι τσουάν, μπορείτε να μάθετε περισσότερα στο http://www.taichi.gr/. Υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφέροντες σύνδεσμοι, αλλά σας προτείνω έναν για αρχή... Έτσι απλώς για να πάρετε μια ιδέα.














17 Μαρ 2008

Καρφιά του φεγγαριού...











“...Mα από κοντά σου δεν μπορώ να φύγω πια κι εσύ το ίδιο…Δοκίμασε, κάνε ένα βήμα! Καρφιά του φεγγαριού καρφώσανε τη μέση μου με τους γοφούς σου…»




(Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca, "Ματωμένος γάμος", )


*Ο πίνακας που πλαισιώνει την ανάρτηση είναι του Antoine de Villiers





















Related Posts with Thumbnails