26 Μαρ 2008

Ακούω τις σκέψεις μου...











ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ


Άσε να μπει λιγάκι φως σ'αυτό το σπίτι,
τόσα μερόνυχτα που έμενε κλεισμένο
όσοι το βλέπανε το λέγαν στοιχειωμένο,
πετάγαν πέτρες να του σπάσουν το φεγγίτη...
Και κάτι Τρίτες που τα βράδια ήτανε κρύα
Τους τρόμαζε κι εκείνο τρομαγμένο
Έτσι όπως του 'χανε στην πόρτα καρφωμένο
Ένα μεγάλο σιδερένιο δεκατρία
Άσε να μπει λιγάκι φως μες στην ψυχή μου
Αυτή η πόρτα ήτανε χρόνια σφραγισμένη
Πίσω της πάγωνε, κρυβόταν φοβισμένη
Παραδομένη στο σκοτάδι η ζωή μου
Μην τη φοβάσαι την αράχνη που 'χει φράξει
Τόσα παράθυρα που κάποτε κοιτούσαν
Έξω στο δρόμο τους ανθρώπους που περνούσαν
Μη με ρωτάς πού το 'χει βρει τόσο μετάξι
Άσε να μπει λιγάκι φως σ' αυτό το σπίτι
Τόσα δωμάτια, τόσα χρόνια, τόσο άδεια
Γέμισε ο χρόνος τους καθρέφτες τους σημάδια
Γέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη
Ποιος να 'χει τώρα το κλειδί, πού να το κρύβει
Σε ποιου χαμένου πηγαδιού τη μαύρη κοίτη
Ποιος να 'ναι αυτός που τόσο επίμονα κοιτάζει
Μέσα απ' το δάσος αυτό το σπίτι
Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου
Άπλωσε σ' ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου
Mπορεί να έμενες παλιά εδώ, θυμήσου
Νομίζω σ' έχω ξαναδεί στα όνειρά μου
Άσε να μπει λιγάκι φως σ' αυτό το σπίτι
Τόσα δωμάτια, τόσα χρόνια, τόσο άδεια
Γέμισε ο χρόνος τους καθρέφτες τους σημάδια
Γέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη




(μουσ-στιχ-τραγ: Παύλος Παυλίδης)






ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΛΑΨΩ


Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ

στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.

Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό

κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.


Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ

καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.

Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,

σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ

μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.

Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό

είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.


Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό

σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,

σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,

θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ

,σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.





(μουσ-στιχ-τραγ: Γιάννης Αγγελάκας)





ΣΥΝΝΕΦΑ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ



Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις

και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό

κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ

μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις





Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις

κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί

αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή

ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις





Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω

θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω

Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω

θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω

θα'μαι στο πλάι σου...





Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις

σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή

κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή

που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις





(μουσ: Γ. Χαρούλης, στίχ:Κ. Σπηλιωτάκος, τραγ: Γ. Χαρούλης)




















Related Posts with Thumbnails