29 Απρ 2008

Επειδή "ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα..."










"Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Σαν κάθε νύχτα
Καίοντας την ανάμνηση πικρών θανάτων
Ανημποριά των γηρατειών, τρόμος της γέννησης,
Σε τρώγλες σκοτεινές, στην αγκύλη της ηδονής
Πέρα από τους άδειους κάμπους των αποσπασμάτων
Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Α πως θα ζούσες
Εσύ κι εγώ μια τέτοιαν εποχή
Σάπιο φορτίο στ' αμπάρι ενός
Μεθυσμένου καραβιού πού πέθαναν όλοι
Βουλιάζοντας με χίλιες τρύπες στα κορμιά μας
Μάτια θολά που χλεύασαν το φως
Στόματα αδέσποτα στη φλούδα της ζωής
Καίοντας την ανάμνηση - Νεκροί
Σε μια εποχή ανέκκλητου θανάτου
Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Κι ούτε ένα νεύμα
Μια λέξη, όπως η σφαίρα στο στίγμα του λαιμού
Ούτε μια ανθρώπινη φωνή γιατί δεν είχε
Ακόμα γεννηθεί καμιά φωνή
Δεν είχε γεννηθεί τ' άγριο ποτάμι
Πού ρέει στις άκρες των δαχτύλων και σωπαίνει.
Ανάμνηση ζωής - πότε ν' αρχίζεις
Αδίστακτος και πράος να βγάζω λόγους
Να εκφωνώ στα κενοτάφια τους θρήνους
Φθαρμένους στων φθόγγων την πολυκαιρία
Και να κλειδώνεις τις μικρές μικρές χαρές
Όχι πατώντας στους νεκρούς σου πάνω στίχους
Γιατί αν είναι κόκκαλα, έρωτες ή χαμόσπιτα
Με την κουβέρτα στην ξώπορτα χωρίζοντας τον κόσμο
Στα δυό, κρύβοντας το σπασμό και την απόγνωση
Κι έξω να ψάλλουν οι περαστικοί στο πείσμα των πιστών
Στο πείσμα του άρρωστου παιδιού και του χειμώνα
Α πώς θα ζούσες μια τέτοια εποχή. Κι αυτός αδίσταχτος,
Ο χρόνος, θρυμματίζοντας τη σκέψη
Τα στέρεα σχέδια και τις βίαιες αποφάσεις
Τα αιωρούμενα γιατί, τα υγρά χαμόγελα
Ήρθες όταν εγώ δεν σε περίμενα. Μη με γελάσεις
Αυτά δεν είναι τα κατώφλια που έχω σκύψει
Αυτές οι κρύπτες που ριγούν τα τρωκτικά
Δεν έχουν τίποτε από τ' άρωμα της λάσπης
Ούτε απ' το χάδι των νεκρών στα όνειρά μας
Γιατί έχει μείνει κάτι - αν έχει μείνει -
Πέρα από θάνατο, φθορά, λόγια και πράξη.
Άφθαρτο μες στην τέφρα αυτή που καίω
Σαν κάθε νύχτα την ανάμνηση θανάτων
Πικρών ανεξήγητων θανάτων
Γράφοντας ποιήματα χωρίς ήχους και λέξεις".

22 Απρ 2008

Ιαπωνική κουλτούρα-Μέρος δεύτερο








Εξηγούσαμε στο προηγούμενο post, μερικά πράγματα για την κουλτούρα των otaku. Σήμερα, θα αναφερθούμε περισσότερο σε χαρακτηριστικά της ιαπωνικής κοινωνίας. Παρατηρείται λοιπόν εκεί τα τελευταία χρόνια, το φαινόμενο των κοινωνικών ερημιτών, "αναχωρητών" ή αλλιώς hikokomori. Πρόκειται για πάνω απο ένα εκατομμύριο ανθρώπων (πάνω απο 1% του γενικού πληθυσμού), που στην συντριπτική τους πλειοψηφεία είναι νέοι που ζουν μονίμως κλεισμένοι στα σπίτια των γονιών τους (για διαστήματα μεγαλύτερα των 6 μηνών), "αναχωρώντας" απο την κοινωνική ζωή. Ορισμένοι απ' αυτούς μένουν χρόνια μέσα στο δωμάτιο τους κι ελάχιστοι, δεκαετίες. Πολλοί απ' αυτούς, ξεκινούν την "αναχώρηση" σταματώντας το σχολείο αρχικά. Οι δυσκολίες στην ανάληψη κοινωνικών ρόλων και κάποιες αποτυχίες στον τομέα της εκπαίδευσης, είναι απ' τις κύριες αιτίες που συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός τους κι είναι αξιοσημείωτο πως η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα παγκόσμια, στην οποία συμβαίνει αυτό. 

Εκεί παρατηρείται επίσης και το μοναδικό σύνδρομο, που μοιάζει εν μέρει με την λεγόμενη "κοινωνική φοβία", αποτελεί όμως ιδιάζουσα ψυχιατρική διαταραχή κι ονομάζεται "taijin kyofusho". Ο πάσχων απο αυτό αισθάνεται εξαιρετικά φοβισμένος όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις , επειδή πιστεύει πως το σώμα του είναι δυσάρεστο, ενοχλητικό εως και προσβλητικό για τους άλλους (λόγω της οσμής του) κι έτσι δυσκολεύεται σε κάθε είδους κοινωνική επαφή και συνδιαλλαγή (ακόμη και στο να κοιτάξει κάποιον απευθείας στα μάτια). Ειδικές θεραπείες έχουν αναπτυχτεί, πολλές κοινωνιολογικές θεωρίες έχουν διατυπωθεί για μια κοινωνία, που όπως φαίνεται σε ορισμένους τομείς, διαφέρει ριζικά απο όλες τις άλλες. Στα επόμενα χρόνια, ίσως μάθουμε ακόμη περισσότερα...




















17 Απρ 2008

Ιαπωνική κουλτούρα- Μέρος πρώτο









Πριν κάποια χρόνια, άρχισα να μαθαίνω γιαπωνέζικα και να ονειρεύομαι τους κήπους του Κιότο, που λέγεται ότι είναι η πιο όμορφη περιοχή της Ιαπωνίας. Μετά από μία περίπου σαιζόν κι αφού ήξερα αρκετές λέξεις και φράσεις, αλλά δεν μπορούσα να γράψω ούτε ένα γραμματάκι (μήδε Katakana, μήδε Hiragana), κάποιος μου είπε το μυστικό. Ότι δηλαδή η ιαπωνική γλώσσα στην ουσία είναι παρακλάδι της κινέζικης (απ' αυτήν έχει δανειστεί τα ιδεογράμματα, μιας και δεν είχε δική της γραφή αρχικά) και σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τον πλούτο και την σοφία της. Με χάλασε όλο αυτό και παράτησα τα μαθήματα και τα όνειρα ενός τέτοιου ταξιδιού. Μου έμεινε όμως το ενδιαφέρον για την ιαπωνική κουλτούρα κι έτσι τα χρόνια που ακολούθησαν παρακολουθώ ότι λέγεται και γράφεται σχετικά. Φυσικά ήμουν και στην εκδήλωση που έκανε πέρυσι το Bios, παρακολούθησα αρκετά επεισόδια απ' τη σειρά του BBC, Japanorama του Jonathan Ross και γενικώς το ψάχνω όσο μπορώ το θεματάκι. Έτσι είπα σήμερα, να σας αναφέρω μερικά απ' τα πράγματα που μου φαίνονται ενδιαφέροντα στην ιαπωνική κουλτούρα και χαρακτηρίζουν την κοινωνία αυτή. Καταρχήν η ενασχόληση των ανθρώπων με τα κόμικς (manga/anime), φτάνει σε όρια που εδώ δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Συλλέγουν κόμικς, κούκλες που απεικονίζουν ήρωες των κόμικς, φορούν στολές για να μοιάζουν με ήρωες των κόμικς, φλερτάρουν σαν ήρωες των κόμικς, ξοδεύουν κυριολεκτικά εκατομμύρια γιεν για να δημιουργήσουν την μεγαλύτερη δυνατόν συλλογή κτλ κτλ. Υπάρχει μάλιστα ειδική προσφερόμενη υπηρεσία στους εκεί οίκους ανοχής: να παίξεις το αγαπημένο σου κόμικ σε ηλεκτρονικό παιχνίδι, μαζί με την κοπέλα της αρεσκείας σου, που θα έχει ντυθεί ανάλογα, σε prive δωμάτιο. Μόνον αυτό! Όχι βέβαια πως αν θες και συνέχεια, δεν μπορείς να την έχεις αλλού, αλλά ως επι το πλείστον οι ενδιαφερόμενοι δεν προχωρούν τόσο πολύ... Οι άντρες και τα αγόρια μάλιστα που ασχολούνται ολημερίς κι ολονυχτίς με τα κόμικς, ονομάζονται otaku κι ενώ κάποτε ήταν εξόριστοι της ιαπωνικής κοινωνίας, τώρα μάλλον έχουν γίνει μόδα. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Normura Research Institute του Τόκιο, στην αγορά για την κουλτούρα του Otaku διακινούνται περισσότερα από 400 δις γεν ετησίως, δηλαδή περίπου 2.5 δις ευρώ. Αυτό, για να καταλάβετε τι έκταση έχει το "φαινόμενο".

Οι ακαδημαϊκοί λένε ότι το φαινόμενο otaku βασίζεται στην ανασφάλεια που νιώθει ο Ιάπωνας, γύρω από τον παραδοσιακό ρόλο του άντρα, σε μια χώρα όπου όλοι πιέζονται συνεχώς, να πετύχουν στο μοντέλο της μακροχρόνιας αποδοτικής εργασίας και της πυρηνικής οικογένειας. Και για να το λένε, κάτι θα ξέρουν. Έτσι, είναι συνηθισμένο να βλέπει κανείς άντρες που έχουν περάσει τα 30, να πίνουν τη μπύρα τους, παρέα με την πλαστική τους κούκλα, σε στέκια Izakaya (είδος μπαρ με σερβιτόρες- υπηρέτριες) και να ρωτούν τους διπλανούς τους πως τους φαίνεται η κούκλα τους. Πολλοί απ' αυτούς δεν έχουν αυτοκίνητο, αλλά η συλλογή τους από κούκλες κόμικς μπορεί να αξίζει ακριβώς όσο ένα τετράτροχο. Εννοείται ότι δύο φορές το χρόνο, συχνάζουν απαραιτήτως στα φεστιβάλ κούκλας που γίνονται στο Tokyo Big Sight. Σε μας βέβαια θα φάνταζε εφιαλτικό το να βρεθούμε στο δωμάτιο ενός τριαντάρη, περιστοιχισμένες από χιλιάδες κουκλάκια, αλλά εκεί όπως αντιλαμβάνεστε είναι εξαιρετικά συνηθισμένο πλέον. Για να πάρετε μια ιδέα, πριν σας αφήσω, (εάν δεν είστε ανήλικοι βεβαίως) παρακολουθήστε το video που υπάρχει στο http://www.guba.com/watch/2000916325. 'Εχει αναφορές και στην ταινία "Train man" (ο τίτλος στα γιαπωνέζικα είναι "Densha Otoko"), η οποία υποτίθεται αναφέρεται στην αληθινή ιστορία ζωής ενός otaku. Τα ξαναλέμε...


















9 Απρ 2008

Μονάχα...










Και να μη βρίσκουμε τα παράθυρα...
Να ‘ναι έξω κόσμος κι ο κόσμος να μην είναι.
Ένα γύρω τοίχοι κλειστοί,
με ζωγραφισμένους δρόμους.
Που πουθενά δεν πάνε κι ας ελπίζουμε.
Είναι και άλλοι, όμως που σε πάνε εκεί που δεν περίμενες...
Κι έχεις μετά το πρόβλημα, αν θα υποστηρίξεις τις «επιλογές» σου
ή αν θα πεις:" δεν είναι εδώ η δικιά μου αλήθεια", και θ΄ αποχωρήσεις.
Και βλέπεις τόσους να τρων τις σάρκες τους γι’ αυτές τις «επιλογές»,
και λες πως εγώ να διαφέρω;
Τρομάζεις με την πιθανότητα του ν’ αποχωριστείς τις χρήσιμες δικαιολογίες σου.
Τάχα δεν έχεις τον τρόπο πια.
Τάχα δεν σου επέτρεψαν, ή δεν θα σου επιτρέψουν.
Βολεύει μια τέτοια στάση, σε καθησυχάζει.
Σε απαλλάσσει κυρίως απ’ την ευθύνη, του να πάρεις στα χέρια σου τη ζωή.
Αλλά σου «τρώει» και τις εναλλακτικές σου λύσεις.
Ξυπνάς ένα πρωί, κι έχει φύγει η ελπίδα σου, η χαρά σου, το νόημα της ύπαρξης σου.
Έχει φύγει και το τελευταίο σου όνειρο.
Αντιλαμβάνεσαι το τίμημα, και ξέρεις πια ότι δεν άξιζε τον κόπο.
Και μακάρι να καταλάβεις ότι δεν είναι παρ’ όλα αυτά αργά.
Ότι δεν έχει τίποτα κριθεί.
Ότι πάντα μπορείς να φτιάξεις ένα ακόμα καινούργιο δρόμο, και να τον ακολουθήσεις με την ψυχή σου...
Αρκεί μονάχα να το πιστέψεις...
Μονάχα! 




















2 Απρ 2008

Athens Video Art Festival








"Η ώρα έφθασε για την τέταρτη και πιο εντυπωσιακή υλοποίηση του Athens Video Art Festival, ενός πολύπλευρου και δραστήριου καλλιτεχνικού θεσμού που αγαπήθηκε όσο λίγοι.
Είναι το επίσημο festival Video Art της Ελλάδας, ένα διεθνές festival ψηφιακών τεχνών και νέων μέσων, με σκοπό την προαγωγή του ψηφιακού πολιτισμού. Μέσα από τη μαζικότητα του χαρακτήρα του επιχειρεί να ανοίξει ρωγμές σε ένα σύστημα ολίγων. Επικεντρώνεται στην video art αλλά δεν εξαντλείται σε αυτήν, εντάσσοντας στο πρόγραμμα του συγγενικές μορφές έκφρασης όπως installation art, performance art και μουσική, με τη συνέργεια ψηφιακών τεχνολογιών
".



Aυτά γράφουν στην ιστοσελίδα τους (http://www.athensvideoartfestival.gr/), οι διοργανωτές του 4ου Athens Video Art Festival, που πραγματοποιείται στο Γκάζι, στην "Τεχνόπολη" του Δήμου Αθηναίων, στις 11, 12 και 13 του Απρίλη. Και πραγματικά, πρόκειται για μια πολύ σημαντική διοργάνωση, με συμμετοχές ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών και αφιέρωμα στον μεγάλο Bill Viola. Για όσους γνωρίζουν τι εστί video art δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Για τους υπόλοιπους, θα αναφέρω απλώς, πως όταν πρωτοήρθα σε επαφή με αυτό το είδος τέχνης, αισθάνθηκα λιγάκι σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Είναι εκπληκτικό το τι φτιάχνουν τα παιδιά σε μερικά λεπτά που διαρκούν τα video και κάποιες φορές μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα περισσότερο συγκινημένη, απ' ότι σε μεγάλες ταινίες του σινεμά. Ιδιαιτέρως θαυμάζω τη δουλειά ενός εκ των καλλιτεχνών που συμμετέχουν, του Μάριου Αλεξόπουλου και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να δείτε, το "Untitled Ship". Video του είχαν επιλεγεί και παρουσιαστεί και στο Festival Μηδέν της Καλαμάτας, αλλά και σε άλλες σχετικές διοργανώσεις. Δείτε πως χειρίζεται τα πλάνα του, πόσο δυνατά συναισθήματα καταφέρνει να προκαλεί και θα χαρώ να ανταλλάξουμε μετά, εντυπώσεις.


Γενικώς, όσοι πάτε, θα περάσετε πολύ καλά, μιας και θα υπάρχει και μουσική. Συγκεκριμένα θα δώσουν συναυλίες αγαπημένα ελληνικά συγκροτήματα όπως οι Micro (11 Απριλίου), οι Raining Pleasure (12 Απριλίου) και οι Ρόδες (13 Απριλίου). Σκέφτεστε καλύτερη βόλτα;
















Related Posts with Thumbnails