9 Απρ 2008

Μονάχα...










Και να μη βρίσκουμε τα παράθυρα...
Να ‘ναι έξω κόσμος κι ο κόσμος να μην είναι.
Ένα γύρω τοίχοι κλειστοί,
με ζωγραφισμένους δρόμους.
Που πουθενά δεν πάνε κι ας ελπίζουμε.
Είναι και άλλοι, όμως που σε πάνε εκεί που δεν περίμενες...
Κι έχεις μετά το πρόβλημα, αν θα υποστηρίξεις τις «επιλογές» σου
ή αν θα πεις:" δεν είναι εδώ η δικιά μου αλήθεια", και θ΄ αποχωρήσεις.
Και βλέπεις τόσους να τρων τις σάρκες τους γι’ αυτές τις «επιλογές»,
και λες πως εγώ να διαφέρω;
Τρομάζεις με την πιθανότητα του ν’ αποχωριστείς τις χρήσιμες δικαιολογίες σου.
Τάχα δεν έχεις τον τρόπο πια.
Τάχα δεν σου επέτρεψαν, ή δεν θα σου επιτρέψουν.
Βολεύει μια τέτοια στάση, σε καθησυχάζει.
Σε απαλλάσσει κυρίως απ’ την ευθύνη, του να πάρεις στα χέρια σου τη ζωή.
Αλλά σου «τρώει» και τις εναλλακτικές σου λύσεις.
Ξυπνάς ένα πρωί, κι έχει φύγει η ελπίδα σου, η χαρά σου, το νόημα της ύπαρξης σου.
Έχει φύγει και το τελευταίο σου όνειρο.
Αντιλαμβάνεσαι το τίμημα, και ξέρεις πια ότι δεν άξιζε τον κόπο.
Και μακάρι να καταλάβεις ότι δεν είναι παρ’ όλα αυτά αργά.
Ότι δεν έχει τίποτα κριθεί.
Ότι πάντα μπορείς να φτιάξεις ένα ακόμα καινούργιο δρόμο, και να τον ακολουθήσεις με την ψυχή σου...
Αρκεί μονάχα να το πιστέψεις...
Μονάχα! 




















Related Posts with Thumbnails