26 Ιουν 2008

Η καρδιά μου είναι...


...









ΠΡΩΔΙΑΣ

Η καρδιά μου είναι ένα σκισμένο,
βαρύ τριαντάφυλλο, βυσσινί,
ξεχειλίζει στο αίμα.

Στο γυάλισμα του ματιού μου
έχει κολλήσει το ίχνος σου
κι ας μη θέλω να κρατώ την εικόνα σου,
πιο τυραννική κι απ’ τη δική σου απουσία.

Σαν τ’ ανεπαίσθητα, τρίχινα πόδια
της κόκκινης, φαρμακερής αράχνης,
τα δάχτυλά σου, φανταστικά, μου περπατούν
στην ψυχή, πιο υλική απ’ το κορμί μου.

Η σκέψη σου με παιδεύει
σαν άγνωστη μυρωδιά που δε φεύγει
από πάνω μου.
Απ’ τα μάγουλά μου σηκώνεται,
φτάνει στο μέτωπο και περνά
στα μαλλιά μου, αέρας
που μιλά μαγικά λόγια,
ζωντανά τα σηκώνει όρθια,
σαν φίδια που εμένα πάλι δαγκώνουν.
Το φαρμάκι τους περνά στο μυαλό μου
κι απαλά μου κατεβαίνει στο σώμα.
Το στόμα μου έχει γεμίσει πυρή λαχτάρα
κι είναι σα να μασώ το αίμα μου.
Τα λόγια μου γίνονται πηχτά
κι έχουν μαγική γέψη,
είναι διπλά και διπλόηχα.
Τα μιλώ διχαλωτά, τα αισθάνομαι χωρισμένα
και με δένουν με σένα, με δεσμά στριφτά,
ηδονικά και πονεμένα.

Το αίμα μου από σένα έχει μολυνθεί
μ’ επιθυμία. Ο πόθος δύναμη κοφτερή
με σφάζει κι όσο πιο βαθιά μου πονεί
ο πόνος τη δύναμη δυναμώνει,
την αίσθηση που είσαι συ,
σπαθί μέσα μου μαζί και φαρμάκι

Το σώμα μου είναι γη κοκκινωπή
κι αισθάνομαι πράσινα τα μαλλιά μου.
Γιατί εσύ στέκεσαι αλύγιστος,
όταν εγώ θέλω να κυλιστώ,
εκεί ν’ ακουμπήσω στη γη,
που έχει τη μυστική φωτιά,
εκείνη που τη βαστά και την τρώει,
όπως μου καίει τα ζωντανά σπλάχνα
εμένα η λαχτάρα.

Έχω μια νύχτα μέσα μου
όλο άστρα που σαν καρφιά
τα σωθικά μου καρφώνουν σ’ απαντοχή.

Έχω ένα μυτερό μαχαίρι
που με καρφώνει στη σκιά σου,
μιαν αλυσίδα ολόχρυση, τόσο βαρειά,
που με δένει στα πόδια σου.

Μεσ’ το κεφάλι
έχω ένα ποτάμι που βουίζει,
μα πουθενά δεν με παίρνει μακριά
από σένα.

Η φωνή σου βαθειά με πληγώνει.
Γίνεται μέσα μου δική μου φωνή
κι είναι σα να με σκοτώνει
η δική μου ζωή, όσο αυξαίνει
η ορμή που μου κόβει τη δύναμη.

Στέκεσαι όρθιος σα σπαθί
που το βαστά αόρατο χέρι.
Ποια διδαχή σε στυλώνει εσένα;
Πασχίζει η ψυχή μου απάνω σου
να στυλωθεί, όταν
δεν μπορεί το κορμί να ψηλώσει.

Λύγισε η θέλησή μου
κι είναι η αγάπη μου για σένα
από ντροπή καμωμένη, ταπείνωση
και μαζί οδυνηρή περηφάνεια.-


Ζωή Καρέλλη















21 Ιουν 2008

Δεν σ' αγαπώ







ΔΕΝ Σ' ΑΓΑΠΩ


Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.


Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.


Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,


παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.


Πάμπλο Νερούδα

*Ο πίνακας που πλαισιώνει την ανάρτηση είναι του Antoine de Villiers




















20 Ιουν 2008

20 IOYNIOY 2008: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ


 

20 IOYNIOY 2008: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

«Γνωρίζουμε τους Πρόσφυγες»
Κάθε άτομο που καταδιώκεται έχει το δικαίωμα να ζητά άσυλο και να του παρέχεται άσυλο από άλλες χώρες. (Άρθρο 14, Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου).

Άνθρωποι τρομαγμένοι. Άνθρωποι ξεριζωμένοι από την ίδια τους την πατρίδα. Άνθρωποι χωρίς πατρίδα· που αναγκάστηκαν να φύγουν λόγω πολέμου, εμφύλιων συρράξεων, ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, φυλετικών διακρίσεων και παραβίασης στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα τους. Άνθρωποι που θέλουν να ξεχάσουν· που αναζητούν ένα νέο σπίτι μακριά από το φόβο και τη βία.

Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Αναπτυξιακές Συμπράξεις που εργάζονται καθημερινά για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των Προσφύγων ενώνουν τις δυνάμεις τους για να συνδιοργανώσουν μια διαφορετική γιορτή στο Θησείο. Μια γιορτή γνωριμίας με τους ίδιους τους πρόσφυγες.

Στον πεζόδρομο Αποστόλου Παύλου, στο ύψος του σταθμού «Θησείο», σήμερα και ώρα 18.00, οι Πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας αναλαμβάνουν το πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια γιορτή αφιερωμένη στους ίδιους αλλά και στα εκατομμύρια εκτοπισμένων που υπάρχουν παγκοσμίως. Με μουσική, παραμύθια, δρώμενα και εκθέσεις φωτογραφίας, οι πρόσφυγες θα δώσουν τη δική τους οπτική για τη ζωή τους στην Ελλάδα.

*Ο μουσικός Βασίλης Βασιλάτος μαζί με την Ομάδα κρουστών του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, μετά από πρόσκληση της PRAKSIS, θα συναντήσουν σε μια μικρή και άτυπη συναυλία νεαρούς πρόσφυγες για να εξερευνήσουν κοινές μουσικές ρίζες και παραδόσεις από το Αφγανιστάν μέχρι την Ελλάδα.

*Ταυτόχρονα, το διαδικτυακό πολυπολιτισμικό ραδιόφωνο Community Voice Radio θα μεταδώσει ζωντανά το πρόγραμμα του από το Θησείο. Μουσικοί παραγωγοί θα είναι μέλη μεταναστευτικών κοινοτήτων.

*Εθελοντές από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και έφηβοι πρόσφυγες από το Διαπολιτισμικό Κέντρο «Πυξίδα» του ΕΣΠ θα κάνουν δράσεις graffiti προσκαλώντας τους περαστικούς να δημιουργήσουν μαζί τους.

*Το Ελληνικό Κέντρο Προώθησης του Εθελοντισμού “anthropos.gr” θα παρουσιάσει την έκθεση φωτογραφίας «Με τα Μάτια των Ελλήνων Εθελοντών». Στην έκθεση αποτυπώνονται στιγμιότυπα από τις ανθρωπιστικές δράσεις και τα αναπτυξιακά προγράμματα στα οποία συμμετείχαν δυναμικά οι Ελληνικές ΜΚΟ κατά τη διάρκεια των μεγαλύτερων προσφυγικών κρίσεων του κόσμου μας την τελευταία δεκαετία.

*Προβολή ταινίας μικρού μήκους που δημιούργησαν νέοι πρόσφυγες στο στέκι νέων της «ΑΡΣΙΣ». Την επιμέλεια και την παραγωγή έκαναν οι ίδιοι και παρουσιάζουν τη καθημερινότητά τους μέσα από τις δικές τους εμπειρίες.

*Τέλος, η PRAKSIS θα παρουσιάσει την πρωτότυπη έκθεση φωτογραφίας «Η Ζωή στην Ελλάδα με τα μάτια των Προσφύγων». Τις φωτογραφίες τράβηξαν οι ίδιοι οι πρόσφυγες, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, που διαμένουν στα διαμερίσματα της οργάνωσης του προγράμματος «ΣΤΕΓΗ», προκειμένου να καταγράψουν την καθημερινότητά τους.













17 Ιουν 2008

Είσαι νερό...









σ’ ένα βαθύ πηγάδι
κελάρυσμα κρυμμένο στα καλάμια
στάλα βροχής
σε μια πευκοβελόνα

Σ’ αγγίζω κι εξατμίζεσαι
γίνεσαι σύννεφο λευκό και ταξιδεύεις
και με κοιτάς χαμογελώντας απ’ τα ύψη σου
και προκαλείς τη δίψα μου
κ’ υπόσχεσαι να βρέξεις
στα ραγισμένα από τον λίβα χείλη μου

Είσαι μια υπόγεια φλέβα
που κυλά
σε σκοτεινές σπηλιές
θαμμένες κοίτες
ακρογιαλιές πανάρχαιες
σκεπασμένες
από την άμμο και τη λήθη των αιώνων

Φοβάμαι να σε ακολουθήσω
με τρομάζει
των ωκεανών η διφορούμενη άπλα
το ανεξιχνίαστο μπλε
των οριζόντων

Κλείνομαι στο μικρό μου βέβαιο τόπο
ζω τη μικρή μου ανθρώπινη αυταπάτη
κολλώ σαν όστρακο στο βράχο μου

σωπαίνω


(Ορέστης Αλεξάκης, "Είσαι νερό", απ' την συλλογή "Βυθός", εκδ. "Ευθύνη"1985)
















10 Ιουν 2008

Παίζεις περίεργο παιχνίδι...












Μαύρο κρασί σαν αίμα ταύρου στην αρένα,
αδειάζει εύκολα το δεύτερο πακέτο,
το μηχανάκι του καιρού δεν έχει φρένα,
και η αγάπη σου κρατάει ένα στιλέτο.


Είναι το σώμα σου γεμάτο ναρκοπέδια,
σκιά που κρύβεται στη νύχτα του καθρέφτη,
μέσα σου βλέπω πυρκαγιές και μαύρα σχέδια,
όμως σε θέλω μ' ένα πάθος χαρτοπαίχτη.


Παίζεις περίεργο παιχνίδι και φοβάμαι,
πως μες τα μάτια σου πάλι χαμένη θα μαι.


Στροφές ανάποδες και η άσφαλτος να καίει,
περνούν σφυρίζοντας οι μήνες σαν νταλίκες,
φεύγεις κι αφήνεις μιαν αγάπη όλο χρέη,
με ανοιχτούς λογαριασμούς και υποθήκες.


Μαχαίρι αδέσποτο στο σώμα μου καρφώσου,
φαρμακερό κεντρί, φαρμακερό αγκάθι,
σ' ακολουθώ σ' αυτό τον ξέφρενο ρυθμό σου,
κι ας ξανακάνω απ' την αρχή τα ίδια λάθη.


("Περίεργο παιχνίδι", τραγ: Δημήτρης Μητροπάνος, μουσική: Μάνος Ξυδους, στίχοι: Πάνος Σταθόγιαννης )
















7 Ιουν 2008

Η σκύλευση ενός νεκρού







Αυτές τις μέρες, χάθηκα λίγο, παρακολουθώντας άναυδη, όπως ίσως και αρκετοί από σας, τα όσα επακολούθησαν της άγριας δολοφονίας του ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου. Δεν θα σταθώ όμως στο πως ένιωσα στο άκουσμα της είδησης και πως μου φάνηκαν οι αντιδράσεις του κόσμου, αλλά στο πως εισέπραξα εγώ τουλάχιστον, τις αναλύσεις ορισμένων ειδικών. Τέτοια αηδία είχα κάτι μήνες να νιώσω, για να καταλάβετε. Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω πως κάποιοι επαγγελματικοί σύλλογοι επέτρεψαν σε μέλη τους, δηλαδή σε ψυχιάτρους, δικηγόρους, ψυχολόγους κτλ, να βγαίνουν και να κάνουν αναλύσεις προσωπικότητας και να εκφέρουν κρίσεις για έναν άνθρωπο που πρώτον είναι νεκρός και δεύτερον δεν τον είχαν γνωρίσει καν, παρά μέσα απ' την οθόνη της τηλεόρασης ή μέσα απ' τους ρόλους συγκεκριμένων θεατρικών παραστάσεων. 

Λέει πουθενά σε όσα μαθαίνουν οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι στις σχολές τους, ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν διαγνώσεις χωρίς να γνωρίζουν το άτομο στο οποίο αναφέρονται; Λέει πουθενά ότι δικαιούνται να αναλύουν τη σχέση του με την οικογένεια του δημοσίως, ειδικά τη στιγμή που η οικογένεια του τον πενθεί; Λέει πουθενά ότι δικαιούνται να κρίνουν την όποια προσωπική του ζωή; Ως τι άραγε; Ως αναμάρτητοι; Λέει επίσης πουθενά π.χ. στην νομοθεσία της χώρας, ότι οι δικηγόροι είναι το μέτρο της ηθικής όλων μας, άρα μπορούν και να χαράσσουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ διαστροφής και μη-διαστροφής; 

Γεμίσαμε αυτόκλητα μέντιουμ, ηθικοπλάστες, φωτεινούς παντογνώστες, αγανακτισμένους οικογενειάρχες, ψευδοεπιστήμονες και δεν συμμαζεύεται. Και τους δίνουν βήμα ορισμένοι, επικαλούμενοι την επαγγελματική τους ιδιότητα και τις "σπουδές" τους, για να μας πουν τις παρλαπίπες τους (συγνώμη κιόλας αγαπητοί αναγνώστες), περί ομοφυλοφιλίας, διαστροφής, σεξουαλικής παρέκκλισης και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Τους δίνουν βήμα για να βγαίνουν περίλυποι τάχα και να μιλούν για τα πάθη που καταστρέφουν τους ανθρώπους, να λένε ότι εκείνοι συμβούλευαν τον νεκρό και προσπαθούσαν να τον φέρουν στον ίσιο δρόμο (ως πρότυπα ηθικής πάντα), αλλά αυτός φευ καταστράφηκε όπως είναι αναμενόμενο για όσους περπατούν σε τέτοιους δρόμους, όπως για παράδειγμα ο συγχωρεμένος ο ...Ταχτσής! Μέχρι και την δολοφονία του Παζολίνι, θυμήθηκαν οι αθεόφοβοι για να στηρίξουν τα επιχειρήματά τους. 

Αιδώς Αργείοι!!! Ένας άνθρωπος έφυγε και μάλιστα με τέτοιο φριχτό τρόπο. Σωπάστε επιτέλους, αν δεν έχετε άλλου είδους συναισθήματα μέσα σας. Σωπάστε!!! Δεν αντέχουμε να σας βλέπουμε άλλο να σκυλεύετε ένα νεκρό!!!


*Η φωτογραφία είναι του Γιάννη Γωνιωτάκη και είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά στο περιοδικό MEN, τον Απρίλιο του 1998. http://www.men.gr/62/nikos/index.htm




















3 Ιουν 2008

Εντομοφαγία, μόδα, πείνα και υποκρισία!









Διαβάζω τον τελευταίο καιρό ότι έχει γίνει μεγάλη μόδα στη Νέα Υόρκη η εντομοφαγία και ότι συρρέει κόσμος στα εστιατόρια που σερβίρουν πατάτες σωταρισμένες σε φρέσκο βούτυρο, πασπαλισμένες με μαύρα μυρμήγκια και σκορπιούς με φρυγανισμένες γαρίδες και την ανάλογη καυτερή σάλτσα. 

Φυσικά, δεν μπορώ να πω ότι μου κάνει τρομερή εντύπωση, σαν γεγονός, πρώτον γιατί η εντομοφαγία υπάρχει απ' τα αρχαία χρόνια (όταν οι κυνηγοί θηραμάτων περνούσαν όλη τη μέρα τους στα δάση, κάτι έπρεπε να βρίσκουν εκεί να τρώνε), και δεύτερον γιατί από τρελές μόδες ο κόσμος, άλλο τίποτα. Υπάρχουν όμως κάποιοι παράμετροι στο όλο γεγονός που είναι αξιοπρόσεκτοι. 

Καταρχήν, να εξηγήσω ότι εγώ προσωπικά με το φαγητό, δεν έχω και τρομερές προκαταλήψεις. Σε όποια χώρα πάω, τιμώ την κουζίνα της, κι έχω φάει και το φιλετάκι μου από κροκόδειλο, που ήταν και νοστιμότατο. Αλλά στην Μπανγκόγκ, στην κινέζικη συνοικία, που είδα τα σουβλάκια από ακρίδες, ασιατικές κατσαρίδες, σκορπιούς, ταραντούλες και κάμπιες, δεν μπορώ να πω ότι μου ήρθε και τρελή επιθυμία να τα φάω, οπότε τα προσπέρασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. 

Ρωτώντας και συζητώντας, έμαθα ότι σε κάποιες περιπτώσεις, η εντομοφαγία, προέκυψε ως ανάγκη για λόγους επιβίωσης. Για παράδειγμα, επί κυριαρχίας των κόκκινων Χμερ που οι Βιετναμέζοι κρυβόντουσαν στα δάση για να επιβιώσουν , άρχισαν να τρώνε τους σκορπιούς κι από τότε τους έμεινε ως συνήθεια. Κι έχει σημασία να ξέρετε ότι τα έντομα βοήθησαν σε πολλές περιπτώσεις τον άνθρωπο να επιβιώσει, γιατί έχουν μεγάλη θρεπτική αξία: σε πρωτεΐνες, βιταμίνες και λιπαρά οξέα. 

Έτσι και οι Ιάπωνες τα κάνουν κονσέρβα, ειδικά τις νύμφες μεταξοσκώληκα, κάποια είδη κάμπιας και φυσικά τις ακρίδες, στη Νότια Αφρική απολαμβάνουν τερμίτες τηγανητούς με σάλτσα ντομάτας, στην Κίνα τιμούν τη σούπα σκορπιού, και το γιουβέτσι μυρμηγκιών, στην Καμπότζη έχουν μεγάλο σουξέ οι ταραντούλες καλαμάκι και στην Καλιφόρνια άμα κάνεις κέφι τρως και γλειφιτζούρι με γρύλο και σοκολάτα. 

Από αυτού του σημείου όμως, μέχρι να προβάλλεται η εντομοφαγία ως λύση για τα προβλήματα πείνας του Τρίτου Κόσμου, υπάρχει νομίζω μια τεράστια απόσταση. Το βρίσκω τρομερά υποκριτικό, να πετάμε δυστυχώς, καθημερινά φαγητό οι Δυτικοί και να προτείνουμε στην Αφρική, να στραφεί στην εντομοφαγία για να λύσει το πρόβλημα της. 

Δηλαδή άλλη λύση δεν υπάρχει, απ' το να μπουν οι άνθρωποι εκεί στη διαδικασία να τηγανίζουν κάμπιες; Να γίνουν επιχορηγήσεις σε συγκεκριμένες καλλιέργειες ας πούμε (γράφω το πρώτο και πιο απλό πράγμα που μου έρχεται στο νου), δεν το σκέφτηκε κανείς απ' τους ιθύνοντες που μελέτησαν το θέμα και κατέληξαν στην εντομοφαγία; Ή στραβός ειν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε, που λέει και η γνωστή παροιμία. 

Γι' αυτό την επόμενη φορά που θα απολαύσετε την τεκίλα σας, αυτή ξέρετε, με το σκουληκάκι στον πάτο, θυμηθείτε να θυσιάσετε κι ένα-δυό λεπτάκια απ' το χρόνο σας, κάνοντας κλικ στο http://www.thehungersite.com/. Είναι αναγνωρισμένο site, υπάρχει χρόνια και βασίζεται σε μιαν έξυπνη ιδέα: απαιτεί απ' όσους διαφημίζονται εκεί, για κάθε κλικ που γίνεται από επισκέπτη, να εξασφαλίζουν την τροφή ενός ανθρώπου, σε χώρες όπου το πρόβλημα της πείνας είναι τεράστιο. Μπορείτε δηλαδή απ' το σπιτάκι σας και την ωραία σας πολυθρόνα, να ταΐζετε καθημερινά έναν άνθρωπο σε ένα λεπτάκι. Ελπίζω να σας γίνει καθημερινή συνήθεια, γιατί είναι κάτι τόσο απλό και κυρίως περνάει από το δικό σας χέρι! Δεν χρειάζεται να ξοδέψετε ούτε ένα σεντς, αλλά μόνο ένα λεπτάκι απ' το χρόνο σας. Κι αν θελήσετε να ξοδέψετε κι άλλα λεπτάκια, θα δείτε ότι μπορείτε να κάνετε κι άλλα πράγματα. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά πιο διεξοδική στο εν λόγω site. Άλλωστε, όπως συνηθίζω να λέω, δεν έχει πλάκα να ζει κανείς μόνο για την πάρτη του. Δε συμφωνείτε;


















Related Posts with Thumbnails