26 Ιουν 2008

Η καρδιά μου είναι...


...









ΠΡΩΔΙΑΣ

Η καρδιά μου είναι ένα σκισμένο,
βαρύ τριαντάφυλλο, βυσσινί,
ξεχειλίζει στο αίμα.

Στο γυάλισμα του ματιού μου
έχει κολλήσει το ίχνος σου
κι ας μη θέλω να κρατώ την εικόνα σου,
πιο τυραννική κι απ’ τη δική σου απουσία.

Σαν τ’ ανεπαίσθητα, τρίχινα πόδια
της κόκκινης, φαρμακερής αράχνης,
τα δάχτυλά σου, φανταστικά, μου περπατούν
στην ψυχή, πιο υλική απ’ το κορμί μου.

Η σκέψη σου με παιδεύει
σαν άγνωστη μυρωδιά που δε φεύγει
από πάνω μου.
Απ’ τα μάγουλά μου σηκώνεται,
φτάνει στο μέτωπο και περνά
στα μαλλιά μου, αέρας
που μιλά μαγικά λόγια,
ζωντανά τα σηκώνει όρθια,
σαν φίδια που εμένα πάλι δαγκώνουν.
Το φαρμάκι τους περνά στο μυαλό μου
κι απαλά μου κατεβαίνει στο σώμα.
Το στόμα μου έχει γεμίσει πυρή λαχτάρα
κι είναι σα να μασώ το αίμα μου.
Τα λόγια μου γίνονται πηχτά
κι έχουν μαγική γέψη,
είναι διπλά και διπλόηχα.
Τα μιλώ διχαλωτά, τα αισθάνομαι χωρισμένα
και με δένουν με σένα, με δεσμά στριφτά,
ηδονικά και πονεμένα.

Το αίμα μου από σένα έχει μολυνθεί
μ’ επιθυμία. Ο πόθος δύναμη κοφτερή
με σφάζει κι όσο πιο βαθιά μου πονεί
ο πόνος τη δύναμη δυναμώνει,
την αίσθηση που είσαι συ,
σπαθί μέσα μου μαζί και φαρμάκι

Το σώμα μου είναι γη κοκκινωπή
κι αισθάνομαι πράσινα τα μαλλιά μου.
Γιατί εσύ στέκεσαι αλύγιστος,
όταν εγώ θέλω να κυλιστώ,
εκεί ν’ ακουμπήσω στη γη,
που έχει τη μυστική φωτιά,
εκείνη που τη βαστά και την τρώει,
όπως μου καίει τα ζωντανά σπλάχνα
εμένα η λαχτάρα.

Έχω μια νύχτα μέσα μου
όλο άστρα που σαν καρφιά
τα σωθικά μου καρφώνουν σ’ απαντοχή.

Έχω ένα μυτερό μαχαίρι
που με καρφώνει στη σκιά σου,
μιαν αλυσίδα ολόχρυση, τόσο βαρειά,
που με δένει στα πόδια σου.

Μεσ’ το κεφάλι
έχω ένα ποτάμι που βουίζει,
μα πουθενά δεν με παίρνει μακριά
από σένα.

Η φωνή σου βαθειά με πληγώνει.
Γίνεται μέσα μου δική μου φωνή
κι είναι σα να με σκοτώνει
η δική μου ζωή, όσο αυξαίνει
η ορμή που μου κόβει τη δύναμη.

Στέκεσαι όρθιος σα σπαθί
που το βαστά αόρατο χέρι.
Ποια διδαχή σε στυλώνει εσένα;
Πασχίζει η ψυχή μου απάνω σου
να στυλωθεί, όταν
δεν μπορεί το κορμί να ψηλώσει.

Λύγισε η θέλησή μου
κι είναι η αγάπη μου για σένα
από ντροπή καμωμένη, ταπείνωση
και μαζί οδυνηρή περηφάνεια.-


Ζωή Καρέλλη















Related Posts with Thumbnails