29 Σεπ 2008

Νικήτας-Street spirit: Who is the sad man behind blue eyes;







*αφιερωμένο στην Roadartist, γιατί χάρη σε κείνη τον "γνώρισα" τότε



Τις τελευταίες μέρες, χάθηκα σχεδόν απ’ όλους σας, γιατί πέρασα δυο χρόνια, παρέα με το Νικήτα. Οξύμωρο σας μοιάζει, ξέρω, αλλά δεν είναι. Είναι αληθινό. Διαβάζοντας το blog του, έγινε αυτό που λέει ο ποιητής: πέρασε καιρός πολύς μέσα σε λίγη ώρα. Έτσι κι εγώ, πρώτα τον "γνώρισα", ύστερα έπαιξα με τον σκύλο του τον Άρη, χάιδεψα το γάτο του τον Vito, ένιωσα τη θλίψη του τις μέρες των γιορτών, πήγαμε μαζί στη Βάλια Κάλντα, κολυμπήσαμε στους Αντίπαξους, μου σύστησε την αδερφή του, άκουσα τις ιστορίες του παππού του που ήταν μουσικός σε τσίρκο, γνώρισα τη φίλη του την Κατερίνα, με πήρε με τη μηχανή του στη Σαλονίκη να δούμε την Β., στεναχωρήθηκα που έκλεισε το «Σινέ Αρίκα» απ’ το οποίο είχε τόσες αναμνήσεις, που κόπηκε το δέντρο έξω απ’ το σπίτι του, που…, που… 

Αυτό που κατάλαβα καλά, στα δυο χρόνια που ήμουν μαζί του, είναι πως ο Νικήτας με τα μπλε μάτια και τα μακριά μαλλιά, ο Νικήτας που μαγείρευε εξαιρετικά και χόρευε ακόμη καλύτερα, ο Νικήτας που οι φίλοι του έγραφαν πως «ήξερε να στέκεται σαν άντρας και σαν φίλος», αυτός ο Νικήτας που δεν συνάντησα ποτέ, στην αληθινή ζωή, δεν ήθελε να χάνεται τίποτα έτσι απλά. Γι’ αυτόν τον Νικήτα λοιπόν, θέλω να σας μιλήσω σήμερα. Αλλά δεν μπορώ. Γιατί η «φυγή» του με έκανε να καταλάβω, πως τελικά κι εγώ γράφω γιατί φοβάμαι μη με ξεχάσουν. Κι έτσι, δεν θέλω να ξεχάσουμε κι εμείς, Εκείνον. Γιατί Εκείνος είναι ακόμα εδώ. Και γράφει:


«Street spirits είναι όλοι αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι που συναντάς στον δρόμο, που μπορεί και να τους προσπεράσεις αλλά αποκλείεται να τους ξεχάσεις...» (3/12/2004)

«Τελικά μ' αρέσει αυτή η ιστορία με το blog και ας την ξεκίνησα μόλις και ας μην έχω ιδέα αν θα προχωρήσει ή πού θα πάει ή πώς θα την δουν και άλλοι, πώς θα συμμετέχουν κ.λπ., ελπίζω αυτή η αρχή να μην τελειώσει σύντομα...» (17/11/2004)

«Έτοιμη η βαλίτσα της καρδιάς και το σακβουαγιάζ της μνήμης...» (10/8/2005)

«Γράφω από ανάγκη να ανασάνω και τα καλά σας λόγια μου δίνουν μεγαλύτερης διάρκειας ανάσα…» (13/12/2004)

«Μυστήριο πώς τόσοι ξένοι γίνονται τόσο γνωστοί μέσω μιας ιστοσελίδας μοιράζονται όνειρα, φοβίες, στιγμές, σκέψεις». (10/1/2005)

«Θέλω να πω ότι νιώθω ότι έχω βρει και στην μπλοκόσφαιρα ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω καλά... ;)» 16/9/2005

«Φαντάσου ένα τζάκι με αναμμένη φωτιά, να ακούς τον ήχο του κούτσουρου που σκάει, να 'μαστε όλοι μαζεμένοι οι bloggers γύρω από αυτό, με ζεστές κούπες καφέ, να 'χουμε στικς με ζαχαρωτά στη φωτιά, να 'χουμε βάλει πατάτες τυλιγμένες με αλουμινόχαρτο στα κάρβουνα, έξω ο αέρας να οργανώνει την πιο μαγευτική ορχήστρα, με τις μπαγκέτες του, με εξτρά εφέ όπως κεραυνούς, αστραπές κ.ο.κ. Τα πρόσωπά μας να παίζουν με το φως της φλόγας. Ο καθένας μας να εξιστορεί από μία δική του ιστορία... Έλα πες μας την ιστορία σου...» (19/1/2005)

«Δείτε πώς τα αναμμένα κάρβουνα στο τζάκι ανάβουν και σβήνουν συνεχώς όπως τα αστέρια στον ουρανό, δείτε πώς ξεπετάγονται οι σπίθες από το τζάκι στη φαντασία αυτής της υπέροχης παρέας που γράφει αυτή την ιστορία και στήνουν ξέφρενο χορό, η φλόγα του τζακιού όλο και μεγαλώνει, για να χωρέσει και άλλους φίλους και άλλες ιδέες και άλλη φαντασία...» (26/1/2005)


«Έχεις αισθανθεί ποτέ πως ζεις τη ζωή κάποιου άλλου; ότι για αλλού ξεκίνησες και αλλού είσαι; ότι ζεις στο όνειρο κάποιου άλλου τον δικό σου εφιάλτη; Βρέθηκα σε μια δουλειά που είπα ότι θα κάνω για λίγο μέχρι να βρω κάτι καλύτερο... τη δεύτερη φορά που ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα σ' αυτή τη δουλειά είχαν κιόλας περάσει 6 χρόνια και γω ήμουν στο ίδιο ακριβώς σημείο... Αν όμως δεν προσπαθήσω τώρα δεν θα μάθω ποτέ σωστά;» (26/11/2004)

«Σας έχει τύχει να 'στε στη δουλειά αλλά μόνο ως σώμα, το μυαλό, η καρδιά, το είναι μου όλο είναι αλλού... όχι κάπου συγκεκριμένα κάθε φορά έχει και κάποιον άλλον προορισμό... ταξιδεύω στον χωροχρόνο με το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων μου...» (2/12/2004)

«Ο χρόνος είναι όντως αδηφάγος κι έχω αρχίσει να ανησυχώ. Κάποτε νόμιζα νόμιζα ότι δεν θα τριανταρήσω ποτέ...» (1/12/2004)

«Τα πάντα μπορεί να μας συμβούν, ο κόσμος είναι περίεργος, πρέπει να νιώθω άτυχος ή τυχερός;» (28/4/2005)

«Η ζωή είναι απρόβλεπτη…Λοιπόν και γω θα διασκεδάσω όσο περισσότερο μπορώ, θα γελάσω όσο πιο δυνατά μπορώ, θα φάω μέχρι σκασμού, θα πιω όσο αντέχω, θα κάνω shopping therapy, αν και δεν το συνηθίζω, θα κάνω και shopping therapy-spotting, το οποίο προτιμώ, θα κάνω έρωτα όσο πιο συχνά μπορώ, θα οδηγώ μες στη βροχή όπως σήμερα…» (28/12/2004)

«Κάποιοι προσπαθούν να δώσουν φωνή στη μιλιά μας, μουσική στη σιωπή μας, κάποιοι ίσως να μπορέσουν να μάθουν να σηκώνονται όταν πέφτουν ίσως να μάθω και γω...» (30/6/2005)

«'Ισως και μεις που επικοινωνούμε εδώ αν ήμασταν σ'ένα μαγαζί (μπαρ, κλαμπ κ.ά.) να μην πλησίαζε ο ένας τον άλλο, να μην μιλάγαμε μεταξύ μας, ίσως και μεις απλά να κρατάγαμε το ποτήρι της μοναξιάς μας... να πίναμε την απόγνωσή μας... Αλήθεια πόσα θα χάναμε... Το πήρα απόφαση θα βγω και θα πιάσω συζήτηση μ'έναν άγνωστο/η...Αλήθεια, πες μου ποιον φόβο αγάπησες πάλι;» (20/9/2005)


«Ναι, είμαστε διαφορετικοί, λειτουργούμε διαφορετικά, τελικά το θέμα είναι να το κατανοήσουμε και να... προχωρήσουμε γιατί ό,τι μας χωρίζει μάς ενώνει... Το πιο δύσκολο όμως πράγμα αυτή τη στιγμή είναι γενικά η επικοινωνία... Ο φόβος που μας διακατέχει όλους, η απομόνωση... τα τείχη που έχουμε όλοι κτίσει γύρω μας... οι άμυνες μας, ίσως το χειρότερο να είναι ότι έχουμε εκπαιδευτεί από την κοινωνία να είμαστε έτσι και αυτό με τρομάζει περισσότερο... Κανείς δεν απάντησε στην ερώτηση ποιον φόβο αγάπησες πάλι... ο φόβος της απόρριψης... νομίζω ότι καλύτερο είναι να κάνεις κάτι σαν bungee jumping... αντί να κτίζεις προστατευτικά στρώματα...» (20/9/2005)

«Δεν θέλω να είμαι πολίτης κάποιας χώρας, ώστε να μπορούν κάποιοι να εκμεταλλεύονται άλλους πολίτες άλλης χώρας...Δεν θέλω να είμαι πολίτης κάποιας χώρας για να μπορούν κάποιοι να γίνονται πιο πλούσιοι και κάποιοι άλλοι πιο φτωχοί...Θέλω να είμαι πολίτης της Γης... όπως είμαστε όλοι μας χωρίς τα σύνορα... για να έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες... ίδια δικαιώματα... ώστε μια μέρα να είμαστε όλοι ελεύθεροι... να έχουμε όλοι δικαίωμα στην ελπίδα... και να μη χρειάζεται κανένα μπουκάλι Coca-cola να θεοποιείται... από τον κόσμο-πέρα-από-τα-σύνορα...Ξέρω πως είναι ουτοπία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να ονειρεύομαι... Έναν κόσμο χωρίς σύνορα...» (9/10/2005)

«Γιατί τους έχουμε αποκλεισμένους τους μετανάστες; Γιατί τους φοβόμαστε; Ό,τι δεν γνωρίζουμε μας τρομάζει, αντί να μας τρώει η περιέργεια να το γνωρίσουμε...Και όμως κάντε ένα πείραμα βάλτε σ'έναν χώρο μικρά παιδιά από διαφορετικές φυλές, όλα τα χρώματα... Μέσα σε λίγα λεπτά θα τα δεις να παίζουν μαζί, να συννενοούνται, να γελάνε μαζί... Αλήθεια τα παιδιά γιατί δεν βρίσκουν τις... διαφορές τόσο τρομακτικές;» (9/11/2005)

«Σ' αυτό το ταξίδι συνάντησα πολλούς συνταξιδιώτες... στην πορεία κάποιοι χάθηκαν, κάποιοι ίσως άλλαξαν ρότα, αλλά και κάποιοι άλλοι εμφανίστηκαν... επίσης συναρπαστικοί και υπέροχοι...» (για τον ένα χρόνο του blog του) (17/11/2005)

«Έχεις σκαλίσει ποτέ παγόβουνο, ευελπιστώντας να βρεις φωτιά;» (22/11/2005)

«Η Κ ξέρει ότι με την ευαισθησία της πληγώνει τον εαυτό της όμως δεν τον αλλάζει και αυτό μ' αρέσει.Η Κ βουτάει με τα μούτρα στη ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη, πέφτει, πληγώνεται, αλλά πάντα σηκώνεται και συνεχίζει και αυτό θέλει πολύ τσαγανό, το οποίο έχει και δεν το ξέρει. Η Κ είναι η καλύτερή μου φίλη, μου λείπει και την αγαπώ…
Και μην ξεχνάτε οι φίλοι είναι οι... συγγενείς που εμείς επιλέξαμε» 25/11/2005

«Πιστεύω σ' αυτό που είναι μέσα μου και έχει φωνή είτε λέγεται καρδιά είτε ψυχή είτε μυαλό» (5/12/2005)

«Ό,τι και να 'σαι πήγαινε λίγο παραπέρα... πέρνα τους τοίχους σου... και μη φοβάσαι...» (19/7/2005)

«... γιατί είμαι αέρας που περνά μέσα στης πόλης τα στενάκαι κάνει τ' ανοιχτά παράθυρα να τρίζουνγιατί είμαι αύρα εσπερινή πνοή καθάρια ζωντανή που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν...

Αυτό το τραγούδι με έχει σημαδέψει, με έχει συνοδέψει στις πιο περίεργες καταστάσεις που ΄χω βρεθεί, στον στρατό για χάρη του είχα «φάει» 6 μέρες φυλακή, στις διακοπές μου τα καλοκαίρια, στη μηχανή όποτε ταξιδεύω-οδηγώ το mp3 του μυαλού μου το παίζει και γω το τραγουδάω μέσα από το κράνος, αν ποτέ σταματήσεις σε κάποιο φανάρι και ακούσεις κάποιον πάνω σε μηχανή να τραγουδάει, ίσως να 'μαι εγώ... φυσικά όποιος ανεβαίνει στη μηχανή μου επιβάλλεται να τραγουδάει καθότι δεν υπάρχει ραδιόφωνο και όπως είχε πει κάποτε μία σοφή γιαγιά... αν δεν υπήρχαν ραδιόφωνα θα τραγουδάγαμε πιο πολύ!!! Ελπίζω αυτή η αύρα να φυσήξει και στα «παράθυρα» των pc σας και να σας κάνει να τραγουδήσετε!!!» (18/3/2005)




«Nobody knows what is like to be the sadman behind blue eyes...» (26/11/2004)»




















Related Posts with Thumbnails