29 Οκτ 2008

Δυο σκέψεις που συναντήθηκαν στον " Έρωτα "








ΕΡΩΤΑΣ

«Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους»

να γίνω άλλος μέσα από σένα, να γδυθώ εμένα μαζί με τα ρούχα μου, να φορέσω εμένα με κάτι από σένα

Να σε μάχομαι στα ίσια, δεμένη απάνω σου, διαλύοντας το "εγώ" μου στο "εσύ", να σου κλέβω ανάσες, για να γεννιέμαι ξανά

«δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε»

σύγκρουση, πόνος, εγωισμός, πώς θα σε φορέσω αν δε σε γδάρω πρώτα;

Να με κατέχεις, έτσι όπως ποτέ δεν με κατείχαν… Τα νύχια μου να γράφουν το "σε θέλω"! Να με τρως και να σε κομματιάζω.

«σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι»

αβοήθητος μπροστά στον έρωτα, βλάκας, χλεύη των φίλων, ναι! εχθροί όμως ή.. μαζί;

Χωρίς άλλοθι, χωρίς δικαιολογίες, γυμνοί από λογική και σωφροσύνη, απέναντι, αντίθετοι, ανόμοιοι, μα και μαζί. Μαζί σου Αίμα μου!

«βγάλανε μια κραυγή»

εμείς, μ' ακούς;

Στα μάτια κοίτα με! Στα μάτια… Τώρα!

«σαν ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα»

αναλαμπή, λίγο πριν σε χάσω, βλέπω τον παράδεισό μας - εσύ;

Κράτησε με! Σώσε με! Θα βυθιστώ μαζί σου. Δεν υπάρχει τόπος που να θέλω να υπάρξω Δίχως Σου…

«κάπου μακριά.»

όσο μακριά, μπορώ ναρθώ, εσύ μου το μαθες

Αφού εγώ θα είμαι εκεί, κι εσύ εδώ…

«Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα»

τι να μείνει άραγε από μας - σε ένα, δύο, δέκα χρόνια;

Δεν με νοιάζει το "μετά". Ο χρόνος μου τελειώνει ήδη… Έζησα!

«ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού»

μία ανάμνηση ένα σκοτεινό πρωινό του Νοέμβρη; ή αυτό το φορεμένο "εμένα με κάτι από σένα";

Στη Μνήμη μου κοιμάσαι πάλι… Μέσα Μου. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα…



Οblivion-Madame de la Luna



Υ. Σ.
έρωτας, πόνος, χαρά, εγώ, εσύ.. μέσα μας, δίπλα μας, γύρω μας.. τα βιώνουμε ωστόσο ο καθένας διαφορετικά. η "γνωριμία" μέσα από τα λόγια μας - έστω μέσω της μπλογκόσφαιρας - μας παρότρυνε να μοιραστούμε σκέψεις, συναισθήματα, συνειρμούς.. κι αυτή η αλληλεπίδραση μας έσπρωξε σε μια κοινή ανάρτηση, με την ελπίδα το "δύο" να είναι πιο όμορφο από το "ένα". εκεί άλλωστε οδηγηθήκαμε διαβάζοντας τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη που στάθηκαν η αφορμή για αυτή την ανάρτηση..





















27 Οκτ 2008

'Ολη τη νύχτα...

...

...








Όλη τη νύχτα αφάνιζα
λέξη προς λέξη
την ευφορία του κορμιού σου
Όλη τη νύχτα
με το θαλασσί φεγγάρι
έβρεχα τα χέρια μου
που έκαιγε η αίσθησή σου
Εγκαταλείπω το φως
για μιαν άλλη ζωή
για μια θύελλα που ξεσηκώνει
ένα σμάρι πουλιά
διάφανα σαν τον άνεμο
δροσερά σαν τα δάχτυλά σου
που ξεκουράζονται στο προσκέφαλό μου
δίχως όνειρα.



Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Απο τη συλλογή "Περιστέρια στο φως" (1949)

















20 Οκτ 2008

Verdad es...










"Aυτό που ο άνθρωπος είναι, αν κάτι είναι, στα μάτια και στη φωνή προβάλλει. Τόσο που μπορούν να κερδίσουν αυτόν που τα βλέπει ή τα ακούει. Ακόμη και του κορμιού του όμορφου, όσο όμορφο κι αν είναι, του λείπει κάτι: μια σπίθα από φως, μια ηχώ μουσική.
Να καεί σε δυο μάτια, να χαθεί σε μια φωνή! Ποιος δεν το πόθησε ποτέ του;"




Verdad es que la poesia tambien se escribe con el cuerpo...


Luis Cernuda

(Variaciones sobre Tema Mexicano)

















16 Οκτ 2008

Πάθος...










"Σάρωσε με σαν καταιγίδα.

Πάρε ότι έχω και δεν έχω.

Συντάραξε τον ύπνο μου, κούρσεψε τα όνειρά μου...

Στέρησέ με απ' τον κόσμο μου.

Σε τούτη την ερήμωση, σε τούτο το ξεγύμνωμα του πνεύματος,

έλα να ενωθούμε στην ομορφιά..."



Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ
















13 Οκτ 2008

"Funny Games"






Την ταινία αυτή την είδα, όταν προβλήθηκε για πρώτη φορά, πριν κάτι χ χρόνια ( το 1997 δηλαδή), στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σε "παραλιακό" σινεμά (όπως λένε εκεί τα καρντάσια) και δεν θα ξεχάσω ποτέ, την εντύπωση που μου προκάλεσε. Εφιαλτικό σενάριο, ευρηματική σκηνοθεσία (μιλάμε για τον εκκεντρικό Μίκαελ Χάνεκε άλλωστε) και πρωταγωνιστές-τέρατα υπεράνω πάσης υποψίας. Με συγκλόνισε, όχι μόνο επειδή έκανε συνένοχους των πράξεων των πρωταγωνιστών, όλους εμάς τους θεατές , αλλά κι επειδή όλα γίνονταν στην ουσία χωρίς κάποιο λόγο. Η απουσία σκοπού με τάραξε. Τότε. Σήμερα, νομίζω, δεν θα μου έκανε την ίδια εντύπωση. Όχι η ταινία. Η απουσία σκοπού εννοώ. Η ωμή βία, τα αναπάντητα ερωτήματα δεν παίζουν πλέον κανένα παιχνίδι, στο μυαλό μου. Τα έχω αποδεχτεί παραδόξως. Όχι χάνοντας σε αθωότητα, αλλά υποχωρώντας (ποτέ αναίμακτα), στην ίδια την πραγματικότητα της ζωής.


Αλλά έπεσε στα χέρια μου, μια διαφήμιση της πρόσφατα, και την ξαναθυμήθηκα. Ο Χάνεκε αποφάσισε να γυρίσει ξανά την ταινία, αλλά αυτή τη φορά στο Χόλιγουντ. Δεν θα τη δω. Σας το λέω ευθαρσώς. Όχι επειδή είμαι εκ των προτέρων βέβαιη, πως η πρώτη ήταν έτσι κι αλλιώς αριστουργηματική και κανένα ριμέικ δεν θα μπορέσει να τη φτάσει, αλλά επειδή δεν θα με εκπλήξει πλέον. Και μ' αρέσει να εκπλήσσομαι ακόμα, ξέρετε. Θα την προτείνω όμως, σε όσους δεν την έχετε δει. Αν αντέχετε βέβαια να τη παρακολουθήσετε. Δεν πρόκειται για σπλάτερ πάντως. Η ψυχολογική της βία, είναι που σε τρελαίνει. Αυτό, σκεφτείτε αν αντέχετε. Φυσικά, δεν είναι τυχαίο. Ο Χάνεκε έχει σπουδάσει εκτός από σκηνοθεσία, φιλοσοφία και ψυχολογία. Έχει περάσει πολλά και τίποτα, σ' αυτή τη δουλειά του λοιπόν. Δεν είναι "Η δασκάλα του πιάνου". Είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο. Για ορισμένους ίσως και άρρωστο. Οφείλω να το πω κι αυτό. Ναι, ορισμένοι, λατρεύουν να την μισούν ως ταινία. Εσείς δείτε το τρέιλερ εδώ κι αποφασίστε μόνοι σας. Δεχτείτε όμως απ' την αρχή, πως τίποτα δεν θα σας εξηγηθεί. 














10 Οκτ 2008

Ο δικός μου Νίκος Καραθάνος

..
..





Για όσους το όνομα του δεν λέει τίποτα, να εξηγήσω πως είναι ηθοποιός. Αλλά πρόσφατα σκηνοθέτησε και την παράσταση "Οκτώ γυναίκες" (του Ρόμπερτ Τόμας). Η τελευταία του εμφάνιση ήταν στην πολυσυζητημένη "Μήδεια" του Βασίλιεφ, φέτος το καλοκαίρι, όπου υποδύθηκε τον Αιγέα.


Υπήρξε δάσκαλος μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η γνώμη μου είναι υποκειμενική. Δεν χαρίζομαι στον εαυτό μου, πόσο μάλλον στους άλλους. Όμως πραγματικά, ο Καραθάνος είναι απ' τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, απ' τους καλύτερους ηθοποιούς που έχουμε. Τον έχω δει ως Κινησία στη "Λυσιστράτη" που πρωταγωνίστησε η Λυδία Κονιόρδου, ως Λι στο "True West (του Σαμ Σέπαρντ), ως γιατρό του Καλογερά στο "10" του Καραγάτση (που προβλήθηκε πέρυσι απ' τον "Άλφα"), ως Αμφιτρύων στο ομότιτλο έργο του Χάινριχ φον Κλάιστ, ως αναποφάσιστο ερωτευμένο στο "Απόστολος και μόνος" (που προβλήθηκε απο τη ΝΕΤ). Ζήλεψα την ικανότητα του να μεταμορφώνεται κάθε φορά για τις ανάγκες των ρόλων που υποδυόταν, ζήλεψα το ταλέντο του και τον θαύμασα ως άνθρωπο για την Ευγένεια του και για την αστείρευτη αγάπη του για το Θέατρο.


Θυμάμαι ότι πέρασα ώρες, μελετώντας το μονόλογο της "Μήδειας" που μου είχε αναθέσει (ακόμη και κολυμπώντας κάπου έξω απ' τη Χαλκίδα μουρμούριζα "...το πιο βαρύ σακάτεμα σε βρήκε, μέσα σου πέθανε η ντροπή..."), οτι μας δίδαξε μοναδικά τον ρυθμό και την μουσικότητα των κειμένων ("...Ο Πέλοπας του Τάνταλου..." δεν νομίζω να φύγει ποτέ απ' το μυαλό μου), ότι μας έφερε να δούμε μια ταινία που με σημάδεψε: την "Μήδεια" του Λαρς φον Τρίερ (θα σας μιλήσω κάποια στιγμή και γι' αυτήν), ότι ήταν πάντα πρόθυμος να μας συστήσει κι άλλα βιβλία για να διαβάσουμε και πάντα διαθέσιμος για τις δικές μας απορίες. Απλός και προσιτός.


Δεν τον ενδιαφέρει να γίνει γνωστός, εξ' ου και έχει παίξει σε ελάχιστες τηλεοπτικές παραγωγές ("Η ανατομία ενός εγκλήματος", "Δέκα Μικροί Μήτσοι", "Εκτέλεση", "Λόγω Τιμής"). Αλλά εγώ ήθελα να σας τον συστήσω. Επειδή είναι απ' τους ανθρώπους που με πήγαν λίγο παρακάτω απο κει που ήμουν κι αυτό δεν το ξεχνάω. Και τον ευχαριστώ, που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν...

















Related Posts with Thumbnails