13 Οκτ 2008

"Funny Games"






Την ταινία αυτή την είδα, όταν προβλήθηκε για πρώτη φορά, πριν κάτι χ χρόνια ( το 1997 δηλαδή), στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σε "παραλιακό" σινεμά (όπως λένε εκεί τα καρντάσια) και δεν θα ξεχάσω ποτέ, την εντύπωση που μου προκάλεσε. Εφιαλτικό σενάριο, ευρηματική σκηνοθεσία (μιλάμε για τον εκκεντρικό Μίκαελ Χάνεκε άλλωστε) και πρωταγωνιστές-τέρατα υπεράνω πάσης υποψίας. Με συγκλόνισε, όχι μόνο επειδή έκανε συνένοχους των πράξεων των πρωταγωνιστών, όλους εμάς τους θεατές , αλλά κι επειδή όλα γίνονταν στην ουσία χωρίς κάποιο λόγο. Η απουσία σκοπού με τάραξε. Τότε. Σήμερα, νομίζω, δεν θα μου έκανε την ίδια εντύπωση. Όχι η ταινία. Η απουσία σκοπού εννοώ. Η ωμή βία, τα αναπάντητα ερωτήματα δεν παίζουν πλέον κανένα παιχνίδι, στο μυαλό μου. Τα έχω αποδεχτεί παραδόξως. Όχι χάνοντας σε αθωότητα, αλλά υποχωρώντας (ποτέ αναίμακτα), στην ίδια την πραγματικότητα της ζωής.


Αλλά έπεσε στα χέρια μου, μια διαφήμιση της πρόσφατα, και την ξαναθυμήθηκα. Ο Χάνεκε αποφάσισε να γυρίσει ξανά την ταινία, αλλά αυτή τη φορά στο Χόλιγουντ. Δεν θα τη δω. Σας το λέω ευθαρσώς. Όχι επειδή είμαι εκ των προτέρων βέβαιη, πως η πρώτη ήταν έτσι κι αλλιώς αριστουργηματική και κανένα ριμέικ δεν θα μπορέσει να τη φτάσει, αλλά επειδή δεν θα με εκπλήξει πλέον. Και μ' αρέσει να εκπλήσσομαι ακόμα, ξέρετε. Θα την προτείνω όμως, σε όσους δεν την έχετε δει. Αν αντέχετε βέβαια να τη παρακολουθήσετε. Δεν πρόκειται για σπλάτερ πάντως. Η ψυχολογική της βία, είναι που σε τρελαίνει. Αυτό, σκεφτείτε αν αντέχετε. Φυσικά, δεν είναι τυχαίο. Ο Χάνεκε έχει σπουδάσει εκτός από σκηνοθεσία, φιλοσοφία και ψυχολογία. Έχει περάσει πολλά και τίποτα, σ' αυτή τη δουλειά του λοιπόν. Δεν είναι "Η δασκάλα του πιάνου". Είναι κάτι πολύ πιο πολύπλοκο. Για ορισμένους ίσως και άρρωστο. Οφείλω να το πω κι αυτό. Ναι, ορισμένοι, λατρεύουν να την μισούν ως ταινία. Εσείς δείτε το τρέιλερ εδώ κι αποφασίστε μόνοι σας. Δεχτείτε όμως απ' την αρχή, πως τίποτα δεν θα σας εξηγηθεί. 














Related Posts with Thumbnails