24 Νοε 2008

Κατερίνα Γώγου: "...όταν ακούω "Κατερίνα" τρομάζω..."









Αν κάτι μ' ενοχλεί στην περίπτωση της Γώγου, είναι η υποτίμηση της ποίησης της, από ορισμένους που προσπαθούν ανεπιτυχώς να μας πείσουν πως η ψύχωση και η χρήση ουσιών, επηρέασαν τη γραφή της και τελικά αυτό που μας άφησε, δεν είναι παρά τα σπαράγματα των προσωπικών της αδιεξόδων. Διαφωνώ κάθετα. Συντάσσομαι πλήρως με την άποψη του Γιάννη Δεληγιάννη - έτσι όπως αποτυπώθηκε στην εισαγωγή του βιβλίου της Αγάπης Βιργινίας Σπυράτου "Κατερίνα Γώγου: Έρωτας θανάτου" ("Βιβλιοπέλαγος", 2007)- που υποστηρίζει πως "δεν μετέτρεπε τ' αδιέξοδά της σε ποίηση, αλλά αντιθέτως μέσα από την ποίηση αναζητούσε διεξόδους και ξόρκιζε τους εφιάλτες της". Και παρακάτω συνεχίζει: "Συνεπώς, το να πορεύεσαι παρέα με τα εσωτερικά σου αδιέξοδα και να παλεύεις για να τα κάνεις λόγο και τέχνη είναι μορφή πολιτικού αγώνα και καθόλου παραίτηση. Αυτός είναι ο ουσιαστικός "πολιτικός" αγώνας της ύπαρξης απέναντι σε όλα όσα τη στοιχειώνουν, την εμποδίζουν να απελευθερωθεί, να ταξιδέψει". Κι ο ποιητής Μάνος Λουκάκης, στον πρόλογο του βιβλίου "Με λένε Οδύσσεια" ("Καστανιώτης", 2001), που εκδόθηκε μετά το θάνατό της συμπληρώνει: "Μετράει να επισημάνουμε ότι παρά την υπονόμευση του ποιητικού της βίου από τις δυστροπίες και τις ατοπίες της πολιτείας της, η Κατερίνα Γώγου πάνω ακριβώς σ' αυτό το συνεχώς συρόμενο κάτω από τα πόδια της έδαφος, κατάφερε με τους χυμούς του και τις ακατάστατες ρίζες του να συντηρήσει τα κύρια στοιχεία της ποιητικής της παρουσίας : την λαχτάρα της για την Αγάπη και τη διαρκή νοσταλγία ενός ανατρεπτικού, ηθικότερου, ειλικρινέστατου και πιο ανθρώπινου "Απόλυτου". Δεν ξέρω πόσων ποιητών και ποιητριών η γραφή θερμαίνεται από μια τέτοια γνησιότητα κι ευκρίνεια επιθυμιών". Αλλά και η ίδια έγραψε:


"Τι θα γινόμουν άραγε, Θεέ μου
αν δεν μου 'χες δώσει δώρο θυσίας
την ποίηση;
Από που, πως, νεκρή ζωντανή, εδώ θα κρατιόμουν;
"

Κι αυτό νομίζω τα λέει όλα. Η Κατερίνα Γώγου δεν είναι για μένα μια ποιήτρια του περιθωρίου. Είναι μια ποιήτρια σπουδαία και παραγνωρισμένη. Είναι ένας άνθρωπος που τσαλακώθηκε, στρατεύτηκε στις ιδέες της, βοήθησε όσους μπορούσε, κάηκε απ' την ίδια της τη φωτιά και άφησε παρακαταθήκη σε όλους εμάς, λέξεις για να μας σώζουν, όταν γύρω μας τίποτα δεν έχει νόημα. Ο Δ. Γληνός έγραψε κάποτε πως: "Ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να πεθάνεις είναι να ζησεις και να πεθάνεις για ένα ιδανικό". Κι εκείνη αυτό το έκανε.


Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία για την Γώγου, μπορείτε να βρείτε εδώ και ποιήματά της μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ένα απ' τα καλύτερα αφιερώματα για κείνη, το διάβασα εδώ αλλά μου άρεσε πολύ κι αυτό εδώ. Mπορείτε επίσης να παρακολουθήσετε ένα ενδιαφέρον video εδώ κι ένα ακόμη εδώ. Οι αναφορές μου είναι ενδεικτικές και φυσικά το καλύτερο που έχετε να κάνετε, είναι να ψάξετε μόνοι σας και να διαβάσετε κυρίως,
τα δικά της ποιήματα και κείμενα. Εγώ διάλεξα ένα απ' τα πιο αγαπημένα μου και το μοιράζομαι μαζί σας:



ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Ανάμεσα σ’ αυτές /λέγω/ τις ξυραφισμένες εγκοπές
όπου οι άνθρωποι συνήθιζαν να ονοματίζουν
μάτια
εκεί όπου υπάρχει φυτρωμένος ένας μικρός τάφινος + σταυρός
και μια
μεγάλη γυναίκα καταθλιπτική με μαύρα γυαλιά
κι ένα καφέ λουρί σκύλου στο χέρι
σπάνε εκεί τις τελευταίες μέρες μου
μεγάλα σκοτεινά νερά σταλμένα από δυνάμεις σκοτεινές
καλώντας με να προχωρήσω…
Μπρούμυτα πεθαμένοι με σακάκια ανεβαίνουν σταυρωτά
μέσα από τα νερά
τάματα μπούστο πρησμένα
κολλάνε σα πεταλίθρες στο πίσω μέρος του κρανίου μου
εκεί όπου αρχίζει το τριχωτόν μου /πεινάνε
είναι πεινασμένοι όλοι τους /καταλαβαίνετε/ θέλουν να ζήσουν
κόβουν εδώ πίσω με κοφτερές δαγκωνιές
την τελευταία μου κοινωνική άμυνα
αυτό που οι άνθρωποι συνήθιζαν να ονοματίζουν
μυαλό μου
γι’ αυτό τώρα εμένα που με βλέπετε δεν τρώω δεν κλαίω δεν
φοβάμαι δεν βλέπω δεν μιλώ δεν εκκενώνω δεν αντιστέκομαι
είμαι αυτάρκης και λεία των νεκρών φωσφορίζουσα
θα προχωρήσω.

Υ. Σ.

"Τα νέα μου γνωστά.
Συνεχίζω τον εγκλεισμό μου.

Με μια κάμα στην καρδιά.

Εδώ ή αλλού.

Ζωντανή ή σκοτωμένη
"
















22 Νοε 2008

Aμνησία...


...








Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
και όλα αυτά που θέλω να αγαπάω
δεν μ' ανατριχιάζουν πια

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
και έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει
θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ θα περιμένω

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία

Δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω
πως συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά
θέλω να βγω από εδώ μέσα και όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει
και έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει θα περιμένω,
ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω...


Μουσ: Γ. Αγγελάκας-Γ. Καρράς, Στιχ: Γ. Αγγελάκας
















19 Νοε 2008

Κοκκινοσκουφίτσα: μια ψυχαναλυτική προσέγγιση










Στην Α., που ξέρει να γράφει υπέροχα παραμύθια και στον Α., που μπορεί να γράφει παραμύθια όταν τελειώνουν τα παραμύθια...

Διάλεξα σήμερα να σας παρουσιάσω ένα αγαπημένο βιβλίο, μέσα από ένα πασίγνωστο παραμύθι. Ο μαγικός κόσμος των παραμυθιών, με τις πριγκίπισσες, τις μητριές, τα στοιχειωμένα δάση, τους σοφούς βασιλιάδες, τους νάνους και τις μάγισσες, υπήρξε άλλωστε πάντοτε, αναπόσπαστο τμήμα της παιδικής μας ηλικίας. Όταν μεγαλώνουμε όμως, κάποιοι τ' αφήνουμε πίσω μας όλα αυτά και κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι σκεφτόμαστε απλώς τα κρυφά νοήματά τους, τα μηνύματα που μας περνούσαν και κάποιοι πηγαίνουν ακόμα βαθύτερα. Ο παιδοψυχολόγος Μπρούνο Μπετελχάιμ, έκανε αυτό ακριβώς. Έγραψε ένα βιβλίο, για να βοηθήσει εμάς τους ενήλικες να κατανοήσουμε την αναντικατάστατη σημασία των παραμυθιών. Αποκαλύπτοντας μας, το αληθινό τους περιεχόμενο, μας δείχνει τον τρόπο που μπορούν να φανούν χρήσιμες για τα παιδιά οι ιστορίες αυτές, τους μηχανισμούς που δρουν συνειδητά ή υποσυνείδητα, για να τα στηρίξουν και να τ' απελευθερώσουν τελικά απ' τους φόβους και τις αγωνίες τους, για τον κόσμο που τα περιβάλλει. Πέρα απ' αυτό όμως, διαβάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον, κυρίως επειδή μας δείχνει τι υπάρχει πίσω απ' τις απλές λέξεις.. Για πάμε λοιπόν, να κάνουμε μια διαφορετική ανάγνωση της "Κοκκινοσκουφίτσας". Κι ίσως για πρώτη φορά, να δείτε "αλλιώς" το αγαπημένο σας παραμύθι...

"Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι σε μεγάλο βαθμό ένα παιδί που παλεύει ήδη με τα προβλήματα της εφηβείας για τα οποία δεν είναι έτοιμη συναισθηματικά, επειδή δεν έχει ακόμα υπερνικήσει τις οιδιπόδειες συγκρούσεις της (...) Η Κοκκινοσκουφίτσα θέλει ν' ανακαλύψει πράγματα, όπως υποδεικνύουν οι προειδοποιήσεις της μητέρας της να μην κρυφοκοιτάζει. Παρατηρεί ότι κάτι πάει στραβά όταν η γιαγιά της 'φαίνεται πολύ παράξενη', αλλά μπερδεύεται επειδή ο λύκος έχει μεταμφιεστεί με τα ρούχα της γιαγιάς. Η Κοκκινοσκουφίτσα προσπαθεί να καταλάβει όταν ρωτά τη Γιαγιά για τα μεγάλα αυτιά της, παρατηρεί τα μεγάλα μάτια, απορεί για τα μεγάλα χέρια, το φρικτό στόμα. Εδώ έχουμε απαρίθμηση των τεσσάρων αισθήσεων: ακοή, όραση, αφή και γεύση. Το παιδί της εφηβικής ηλικίας τις χρησιμοποιεί όλες για να κατανοήσει τον κόσμο(...) Ο κίνδυνος για την Κοκκινοσκουφίτσα είναι η σεξουαλικότητά της που τώρα μπουμπουκιάζει, για την οποία δεν είναι ακόμη αρκετά ώριμη συναισθηματικά (...) Σε όλη την "Κοκκινοσκουφίτσα", στον τίτλο και στο όνομα του κοριτσιού, η έμφαση δίνεται στο κόκκινο χρώμα, που το φορά επιδεικτικά. Το κόκκινο είναι το χρώμα που συμβολίζει τα βίαια συναισθήματα, στα οποία περιλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό τα σεξουαλικά.

Ούτε η μητέρα, ούτε η γιαγιά μπορούν να κάνουν οτιδήποτε: ούτε να απειλήσουν, ούτε να προστατεύσουν Αντίθετα το αρσενικό είναι εξαιρετικά σημαντικό, διαιρεμένο σε δύο αντίθετες μεταξύ τους μορφές: τον επικίνδυνο αποπλανητή Λύκο, ο οποίος αν το κορίτσι ενδώσει, μετατρέπεται στον εξολοθρευτή της καλής γιαγιάς και του κοριτσιού, και στον Κυνηγό, την υπεύθυνη, δυνατή, σωτήρια πατρική φυσιογνωμία.

Όλοι αγαπούν την Κοκκινοσκουφίτσα, γιατί, αν και ενάρετη, μπαίνει στον πειρασμό και γιατί η μοίρα της μας λέει, ότι το να εμπιστευόμαστε τις καλές προθέσεις οποιουδήποτε φαίνεται καλός, είναι σαν να αφηνόμαστε να πέσουμε σε παγίδες. Αν δεν υπήρχε κάτι μέσα μας που να συμπαθεί τον μεγάλο, κακό λύκο, τότε αυτός δεν θα είχε καμιά εξουσία πάνω μας. Επομένως είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη φύση του, αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι να μάθουμε τι τον κάνει ελκυστικό για μας. Όσο ελκυστική κι αν είναι η αφέλεια, είναι επικίνδυνο να παραμένει κανείς αφελής σε όλη του τη ζωή".

Το βιβλίο "Η γοητεία των παραμυθιών-Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση" κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις "Γλάρος".



*Η φωτογραφία είναι από εδώ.
















 

14 Νοε 2008

Απουσία...









Στην απουσία σου, η μορφή σου συστέλλεται σε σημείο να γεμίζει το σύμπαν. Περνάς στη ρευστή κατάσταση που χαρακτηρίζει τα φαντάσματα.
 
Στην παρουσία σου, συστέλλεται: φτάνει στην συμπύκνωση των πιο βαριών μετάλλων, του ιριδίου, του υδράργυρου.

 
Πεθαίνω απο αυτό το βάρος, όταν μου πέφτει πάνω στην καρδιά.



Marguerite Yourcenar










12 Νοε 2008

Η αγάπη είναι ο φόβος...











-->
Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας).
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια
είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιος θα' ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;

Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα;
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια ώρα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.


ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ












9 Νοε 2008

"Οκτώ γυναίκες" σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου





Πρόσφατα είχα αναφερθεί εδώ, στον Νίκο Καραθάνο, έναν απ' τους ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου και με πήγαν λίγο παρακάτω, από κει που βρισκόμουν. Πολλοί από σας μου ζητήσατε τότε, να σας ενημερώσω, αν εμφανιστεί κάπου, ώστε να μπορέσετε να τον δείτε. Εμφανίζεται λοιπόν και σκηνοθετεί την παράσταση "Οκτώ γυναίκες", του Ρομπέρ Τομά. Η παράσταση είχε ανέβει και το 2007 στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ με μεγάλη επιτυχία και από τότε υπήρχε η σκέψη, να επαναληφθεί. Αυτό γίνεται τώρα, λοιπόν αλλά οι ενδιαφερόμενοι, σπεύσετε γιατί έχει ανέβει για λίγες μόνο μέρες.


Οι
Χρήστος Λούλης, Αιμίλιος Χειλάκης, Νίκος Καραθάνος, Χρήστος Στέργιογλου, Αργύρης Ξάφης, Νίκος Χατζόπουλος, Κοσμάς Φοντούκης και Γιάννης Κότσιφας είναι οι... Οκτώ Γυναίκες. Που κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός άντρα, του Μαρσέλ, ο οποίος βρίσκεται δολοφονημένος με ένα μαχαίρι στην πλάτη. Ο Μαρσέλ είναι ο μοναδικός άντρας της οικογένειας και όλες οι γυναίκες σχετίζονται μαζί του με διάφορους τρόπους. Τον σκότωσε κάποιος ξένος, κάποια απ' τις γυναίκες του σπιτιού ή η κατάσταση είναι ακόμα πιο περίπλοκη;


Αξίζει να αναφέρουμε ότι το θεατρικό αυτό έργο, γράφτηκε στα τέλη του '50, ξαναδουλεύτηκε αργότερα απ' τον συγγραφέα του και μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη το 2002, από τον Φρανσουά Οζόν, με οκτώ εντυπωσιακές πρωταγωνίστριες μεταξύ των οποίων, η Κατρίν Ντενέβ, η Φανί Αρντάν, η Ιζαμπέλ Υπέρ και η Εμανουέλ Μπεάρ.



Ο Καραθάνος που σκηνοθετεί αυτή την παράσταση, καινοτομεί με το να επιλέγει για τους ρόλους των οκτώ γυναικών, οκτώ άντρες. Ο ίδιος υποδύεται την νευρωτική Αυγούστα που έμεινε τελικά γεροντοκόρη, επειδή στα πάρτι δεν την πλησίαζε κανείς. Την Πιερέτ, την σκληρή και μυστηριώδη πρώην στριπτιζέζ, υποδύεται ένας άλλος καταξιωμένος ηθοποιός που επίσης θαυμάζω για την υποκριτική του δεινότητα και δεν είναι άλλος απ' τον Αιμίλιο Χειλάκη. Ο Χρήστος Στεριόγλου υποδύεται την Γκάμπι, την σέξι Λουίζ ο Χρήστος Λούλης, τη Σανέλ ο Νίκος Χατζόπουλος, τη Μάμυ ο Κοσμάς Φουντούκης, τη Σουζάν ο Αργύρης Ξάφης και την Κατρίν ο Γιάννης Κότσιφας.



Η παράσταση έχει πολλές καινοτομίες, με πιο σημαντική ότι οι άντρες δεν προσπαθούν να μιμηθούν τις γυναίκες, αλλά να τις υποδυθούν. Ο ίδιος ο Νίκος Καραθάνος, έχει πει για την παράσταση αυτή σε συνεντεύξεις του:
"Είναι μια κωμωδία δύσκολη, που σχεδόν υποχρεώνει τους ηθοποιούς να είναι συνεχώς ο ένας σε επαφή με τον άλλο, με το έργο. Σημασία δεν έχει αν παίζεις ή όχι τη γυναίκα, αλλά ότι παίζεις σε ένα παιχνίδι, που καθώς εξελίσσεται από μια ατάκα στην επόμενη, φράση τη φράση, αποκαλύπτει όλα τα προβλήματα και τα ελαττώματα". Και συνεχίζει: "Δηλαδή είναι δυσκολότερο να υποδυθεί κάποιος μια γυναίκα από ένα βασιλιά;" Θα σας πρότεινα όμως να διαβάσετε τη συνέντευξη του στα "Νέα", που θα βρείτε εδώ. Λέει πολύ περισσότερα πράγματα.


Αξίζει τέλος να σημειωθεί, ότι στην παράσταση παίζουν μουσική
οι: Γιάννης Αγγελόπουλος (κρουστά), Μάριος Βαληνάκης (σαξόφωνο), Κώστας Κωνσταντίνου (μπάσο) και Κώστας Μπαλταζάνης (κιθάρα)..
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Τετάρτη έως Σάββατο 21:15
Κυριακή 19:00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Γενική είσοδος € 25,00
Φοιτητικό € 15 όλες τις ημέρες
Πωλήσεις εισιτηρίων:
Πανεπιστημίου 39 Στοά Πεσμαζόγλου
Γραφεία Φεστιβάλ Αθηνών
Ώρες: 09:00 - 17:00 καθημερινά, 09.00 - 14.00 Σάββατο
Πειραιώς 260 Κτήριο Δ.-Ώρες 18:00 - 21:00




















7 Νοε 2008

Πέρασα...

 ...






 

Περπατώ και νυχτώνει. Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.


Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ' όλα. Λίγο απ' όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ' ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.


Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.


Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.


Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, τα δικά μου και των άλλων, κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.


Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.


Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ, πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.


Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.


Όσο μπόρεσα έφερ' αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.


Όχι, δεν είμαι λυπημένη. Σε σωστή ώρα νυχτώνει.





Κική Δημουλά



















Άλλη μια μέρα-ακόμα μια σφαίρα








Σήμερα ξύπνησα προτού να ξημερώσει,
ξύπνησα πάλι απ' τη βροχή κι απ' τον αέρα,
είπα σε λίγο αυτή η νύχτα θα τελειώσει
έχω άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα...


Πήγα στο μέρος που πετάνε τα σκουπίδια,
ο φύλακας με φώναξε από πέρα,
τι γυρεύεις τέτοια ώρα μες στη νύχτα
του 'πα άλλη μια μέρα, ακόμη μια μέρα...


Πήγα στο μέρος που κοιμούνται οι αδικημένοι,
άκουσα κάποιον να φωνάζει από πέρα,
σε λίγο πάλι κάποιος θα σκοτώσει
άλλη μια μέρα, ακόμη μια μέρα...


Σήμερα ξύπνησα προτού να ξημερώσει,
ξύπνησα πάλι απ' τη βροχή κι απ' τον αέρα,
είπα σε λίγο αυτή η νύχτα θα τελειώσει
έχω άλλη μια μέρα, άλλη μια μέρα...


Άλλη μια μέρα, άλλη μια,ύστερα κι άλλη,
ύστερα άλλη,πάλι άλλη μια μέρα,
όποιος τολμήσει να σηκώσει το κεφάλι
άλλη μια σφαίρα, ακόμη μια σφαίρα...


Άλλη μια μέρα, άλλη μια, ύστερα κι άλλη,
ύστερα άλλη, πάλι άλλη μια μέρα,
όποιος τολμήσει να σηκώσει το κεφάλι
άλλη μια σφαίρα, ακόμη μια μέρα...


Άλλη μια μέρα...άλλη μια μέρα...



Μουσ-Στιχ-Τραγ: Παύλος Παυλίδης















Related Posts with Thumbnails