24 Νοε 2008

Κατερίνα Γώγου: "...όταν ακούω "Κατερίνα" τρομάζω..."









Αν κάτι μ' ενοχλεί στην περίπτωση της Γώγου, είναι η υποτίμηση της ποίησης της, από ορισμένους που προσπαθούν ανεπιτυχώς να μας πείσουν πως η ψύχωση και η χρήση ουσιών, επηρέασαν τη γραφή της και τελικά αυτό που μας άφησε, δεν είναι παρά τα σπαράγματα των προσωπικών της αδιεξόδων. Διαφωνώ κάθετα. Συντάσσομαι πλήρως με την άποψη του Γιάννη Δεληγιάννη - έτσι όπως αποτυπώθηκε στην εισαγωγή του βιβλίου της Αγάπης Βιργινίας Σπυράτου "Κατερίνα Γώγου: Έρωτας θανάτου" ("Βιβλιοπέλαγος", 2007)- που υποστηρίζει πως "δεν μετέτρεπε τ' αδιέξοδά της σε ποίηση, αλλά αντιθέτως μέσα από την ποίηση αναζητούσε διεξόδους και ξόρκιζε τους εφιάλτες της". Και παρακάτω συνεχίζει: "Συνεπώς, το να πορεύεσαι παρέα με τα εσωτερικά σου αδιέξοδα και να παλεύεις για να τα κάνεις λόγο και τέχνη είναι μορφή πολιτικού αγώνα και καθόλου παραίτηση. Αυτός είναι ο ουσιαστικός "πολιτικός" αγώνας της ύπαρξης απέναντι σε όλα όσα τη στοιχειώνουν, την εμποδίζουν να απελευθερωθεί, να ταξιδέψει". Κι ο ποιητής Μάνος Λουκάκης, στον πρόλογο του βιβλίου "Με λένε Οδύσσεια" ("Καστανιώτης", 2001), που εκδόθηκε μετά το θάνατό της συμπληρώνει: "Μετράει να επισημάνουμε ότι παρά την υπονόμευση του ποιητικού της βίου από τις δυστροπίες και τις ατοπίες της πολιτείας της, η Κατερίνα Γώγου πάνω ακριβώς σ' αυτό το συνεχώς συρόμενο κάτω από τα πόδια της έδαφος, κατάφερε με τους χυμούς του και τις ακατάστατες ρίζες του να συντηρήσει τα κύρια στοιχεία της ποιητικής της παρουσίας : την λαχτάρα της για την Αγάπη και τη διαρκή νοσταλγία ενός ανατρεπτικού, ηθικότερου, ειλικρινέστατου και πιο ανθρώπινου "Απόλυτου". Δεν ξέρω πόσων ποιητών και ποιητριών η γραφή θερμαίνεται από μια τέτοια γνησιότητα κι ευκρίνεια επιθυμιών". Αλλά και η ίδια έγραψε:


"Τι θα γινόμουν άραγε, Θεέ μου
αν δεν μου 'χες δώσει δώρο θυσίας
την ποίηση;
Από που, πως, νεκρή ζωντανή, εδώ θα κρατιόμουν;
"

Κι αυτό νομίζω τα λέει όλα. Η Κατερίνα Γώγου δεν είναι για μένα μια ποιήτρια του περιθωρίου. Είναι μια ποιήτρια σπουδαία και παραγνωρισμένη. Είναι ένας άνθρωπος που τσαλακώθηκε, στρατεύτηκε στις ιδέες της, βοήθησε όσους μπορούσε, κάηκε απ' την ίδια της τη φωτιά και άφησε παρακαταθήκη σε όλους εμάς, λέξεις για να μας σώζουν, όταν γύρω μας τίποτα δεν έχει νόημα. Ο Δ. Γληνός έγραψε κάποτε πως: "Ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να πεθάνεις είναι να ζησεις και να πεθάνεις για ένα ιδανικό". Κι εκείνη αυτό το έκανε.


Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία για την Γώγου, μπορείτε να βρείτε εδώ και ποιήματά της μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ένα απ' τα καλύτερα αφιερώματα για κείνη, το διάβασα εδώ αλλά μου άρεσε πολύ κι αυτό εδώ. Mπορείτε επίσης να παρακολουθήσετε ένα ενδιαφέρον video εδώ κι ένα ακόμη εδώ. Οι αναφορές μου είναι ενδεικτικές και φυσικά το καλύτερο που έχετε να κάνετε, είναι να ψάξετε μόνοι σας και να διαβάσετε κυρίως,
τα δικά της ποιήματα και κείμενα. Εγώ διάλεξα ένα απ' τα πιο αγαπημένα μου και το μοιράζομαι μαζί σας:



ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Ανάμεσα σ’ αυτές /λέγω/ τις ξυραφισμένες εγκοπές
όπου οι άνθρωποι συνήθιζαν να ονοματίζουν
μάτια
εκεί όπου υπάρχει φυτρωμένος ένας μικρός τάφινος + σταυρός
και μια
μεγάλη γυναίκα καταθλιπτική με μαύρα γυαλιά
κι ένα καφέ λουρί σκύλου στο χέρι
σπάνε εκεί τις τελευταίες μέρες μου
μεγάλα σκοτεινά νερά σταλμένα από δυνάμεις σκοτεινές
καλώντας με να προχωρήσω…
Μπρούμυτα πεθαμένοι με σακάκια ανεβαίνουν σταυρωτά
μέσα από τα νερά
τάματα μπούστο πρησμένα
κολλάνε σα πεταλίθρες στο πίσω μέρος του κρανίου μου
εκεί όπου αρχίζει το τριχωτόν μου /πεινάνε
είναι πεινασμένοι όλοι τους /καταλαβαίνετε/ θέλουν να ζήσουν
κόβουν εδώ πίσω με κοφτερές δαγκωνιές
την τελευταία μου κοινωνική άμυνα
αυτό που οι άνθρωποι συνήθιζαν να ονοματίζουν
μυαλό μου
γι’ αυτό τώρα εμένα που με βλέπετε δεν τρώω δεν κλαίω δεν
φοβάμαι δεν βλέπω δεν μιλώ δεν εκκενώνω δεν αντιστέκομαι
είμαι αυτάρκης και λεία των νεκρών φωσφορίζουσα
θα προχωρήσω.

Υ. Σ.

"Τα νέα μου γνωστά.
Συνεχίζω τον εγκλεισμό μου.

Με μια κάμα στην καρδιά.

Εδώ ή αλλού.

Ζωντανή ή σκοτωμένη
"
















Related Posts with Thumbnails