28 Δεκ 2009

Μηδενίζω...




Στην αρχή ξεγελάστηκα. Δεν μπορώ να πω. Πίστεψα πως θα την γλυτώσουμε με μικρές εκδορές, φέτος.. Ειδικά επειδή κέρδισα ένα χαμόγελο, που δεν πίστευα σχεδόν πια, πως μπορώ να έχω. Αλλά μετά ήρθε η παραμονή Χριστουγέννων και την έφαγα την ξεγυρισμένη μου σφαλιάρα. Όχι δεν θα σου εξηγήσω τίποτα. Δεν θέλω να την θυμάμαι αυτή την μέρα. Θα κλειδωθεί στο κουτάκι του μυαλού μου κι ελπίζω κάποτε να χάσω και το κλειδί. 

Τα Χριστούγενα, θόλωσαν πάλι τα νερά. Στις πρώτες ώρες συνέβησαν μικρά, όμορφα πράγματα, απ' αυτά που σου δίνουν να καταλάβεις, πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με μπέσα, που νοιάζονται για τον άλλο, που το δείχνουν, που, που... Ε και μετά κλασσικά, έγινε πάλι ο κακός χαμός. 

Αν υπήρχε διαγωνισμός για το "ποιος περνάει χειρότερα", θα είχα να παρουσιάσω μια ντουζίνα φίλες και φίλους, υποψήφιους να κερδίσουν τον πολυπόθητο τίτλο. Ο καθένας τρελά ευτυχισμένος-η. Τόση ευτυχία δεν την αντέχουμε δηλαδή. Να φύγετε, να πάτε αλλού! Τέτοια φάση.

Αναλύσαμε τα γεγονότα εκτενώς, χωμένοι σε μαλακούς καναπέδες, από δω κι από κει, πρωϊνά, μεσημέρια και βράδια, με ζεστά φλυτζάνια καφέ στο χέρι (εγώ ενίοτε και με κόκκινα ποτά, ξέρεις) και καταλήξαμε πως.. ίσως του χρόνου, ίσως κάποτε. Προς το παρόν, είναι χαμένο το παιχνίδι. Τόσο, που είχα γεμίσει το mp3 με τραγούδια των "Anathema". Αν με πιάνεις..

Κι εγώ είμαι ο τύπος του ανθρώπου, που αν δεν είναι καλά οι άλλοι γύρω μου, δεν μπορώ να είμαι ούτε κι εγώ. Αλλά μην νομίζεις, δεν είχαν τελειώσει όλα. Σχεδόν προνομιούχα ήμουν σε σχέση με άλλους, κι έτσι πέρασα φανταστικά αυτό το διήμερο, ψάχνοντας γιατρούς κι αγωνιώντας γενικότερα για πολλά πράγματα. Κι έτσι τώρα μπορώ να δηλώσω κι εγώ την υποψηφιότητα μου για τον τίτλο που σου 'λεγα, κι ας την γλύτωσα στο τσακ, την περαιτέρω ταλαιπωρία.

Χαίρομαι πάντως που την γλύτωσα. Πολύ! Δεν μπορώ να μην το πω. Γιατί ξέρω τι θα γινόταν, αν δεν.. Κι άλλοι άνθρωποι που αγαπάω, αντιμετώπισαν το "δεν". Και δεν έχουν ξεμπερδέψει ακόμα μαζί του. Γι' αυτό, μην περιμένεις εδώ τρελά κέφια, πυροτεχνήματα και glitter. Γι' αυτό, ακόμα δεν μπορώ ν' απαντήσω στα τελευταία σχόλια. Γι' αυτό και το μόνο που θα πω για το Νέο Χρόνο, είναι να μας φέρει υγεία

Τελικά αποφάσισα να ζητήσω κάτι. Κάτι τόσο σπουδαίο, που έχουμε και το θράσος να θεωρούμε κοινότυπο. Και το ίδιο θέλω να ζητήσω και για τους ανθρώπους που σημαίνουν κάτι για μένα. Υγεία!

Να είστε καλά κι εσείς και να θυμάστε, πως επειδή κανείς μας δεν είναι τέλειος, καλό θα ήταν να αντέχουμε και το ενδεχόμενο της μη-τελειότητας των ανθρώπων που έχουν σημασία για μας. Να τους δεχόμαστε με τα λάθη τους και να εκτιμάμε ότι μας αγαπάνε, ακόμα κι αν το κάνουν με διαφορετικό τρόπο απ' αυτόν που εμείς θα θέλαμε. Να μην τους αναγκάζουμε να αυτομαστιγώνονται μέχρι να παγώσει η Κόλαση, για να 'ρθουν στα μέτρα μας. Γιατί πολύ απλά, θα μας φύγουν. Και τότε θα 'ναι αργά για δάκρυα και για εναλλακτικά σχέδια.

Και τέλος, επειδή διάβασα κάπου κάτι που μ' άρεσε και το 'χει πει μάλλον ο Επίκουρος (δεν κατάφερα να το διασταυρώσω πάντως), μ' αυτό θα σ' αφήσω, επειδή επιμένω πως "η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή" κι επειδή στ' αλήθεια "..το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή..". Δεν στο λέω τυχαία. Τα 'χω μελετήσει εγώ τα σκοτάδια. Έχω γίνει ένα μαζί τους. Με κρύβουν και με καταπίνουν, ανάλογα με τα κέφια τους.


Γι' αυτό.. "ενδώστε στον πειρασμό, πριν αυτός ..απομακρυνθεί"


Ζήστε! 
Ζήστε!! 
Ζήστε!!!


Και του χρόνου.. τα ξαναλέμε..
















23 Δεκ 2009

Com toda minha alma!





Χτες μες τη μαύρη νύχτα που λέτε, μ' έψαξε ένα νεαρός απ' τη Βραζιλία. Ο Alonso κάτι. Εξεπλάγην με το μήνυμα του, γιατί δεν γνωριζόμαστε και παραλίγο να μην το διάβαζα, αφού τώρα τελευταία όλο μου γράφει μια φτωχή δίμετρη Ρωσίδα, η Νατάσσα...

που είναι ξανθιά με γαλανά μάτια και μακριά πόδια, 
που τα παιδάκια της πεινάνε και κρυώνουν,  
που ζει κάπου στην παγωμένη στέπα, 
που δεν έχει αυτοκίνητο, 
που την εκμεταλλεύεται τ' αφεντικό της και τα λεφτά που της δίνει φτάνουν μόνο για στρινγκ, 
που είναι άρρωστη η μάνα της 
και ψόφιος ο καλλικάντζαρος της 
κι αν θέλω εγώ ο ευγενικός άνθρωπος (με περνάει για άντρα εννοείται), 
να της στείλω καμιά 300αριά δολλάρια, 
θα μου ήταν ευγνώμων και θα έκανε ότι ..μπορούσε για μένα... 

Γι' αυτό το τελευταίο βρε Νατασσάκι δεν αμφιβάλω. Για τα άλλα είναι που προβληματίζομαι. Τέλος πάντων.

Σκέφτηκα λοιπόν πως θα 'ναι καμιά ανάλογη περίπτωση κι αμφιταλαντευόμουν αν πρέπει να το ανοίξω αυτό το e-mail, αλλά τελικά όταν διάβασα το μήνυμα, είδα πως δεν ήταν μούφα η δουλειά.  Ο άνθρωπος ήθελε απλώς να του μεταφράσω κάτι στα αγγλικά, επειδή κάποια κοπέλα προφανώς, του το έγραψε στα ελληνικά. Με βρήκε απ' το google, μιας και σε μιαν ανάρτηση μου είχα γράψει αυτή τη φράση και πράγματι έτσι ήταν, γιατί είδα σήμερα το πρωί, την επίσκεψη του στο ρουφιανογκάτετ που έχω, και καταγράφει από που έρχεται ο καθένας σας. 

Ήταν ευγενέστατος και μ' ευχαρίστησε χίλιες φορές. Κι όσο μετέφραζα την φράση που βλέπετε εσείς (εις άπταιστον πορτογαλικήν) στον τίτλο, τόσο τη γούσταρα την όλη φάση και μ' έβγαλε κι από κάτι άγρια σκοτάδια που πάνε να με ρουφήξουν ώρες-ώρες. Γιατί ήταν ωραίο ρε γαμώτο, που ο τύπος έκανε τόσο κόπο, για να καταλάβει τι ήθελε να του πει αυτή η άγνωστη Χ. Μπορεί να βοήθησα να ανθίσει μια ιστορία αγάπης (κάτι θα γίνει και για σένα φτωχούλα Νατάσσα). Ποιος ξέρει;

Γι' αυτό, με όλη μου την ψυχή κι εγώ, σας εύχομαι να ζείτε όπως σας υπαγορεύουν τα "θέλω" σας κι όχι τα "πρέπει" των άλλων. Να κάνετε αυτό που νιώθετε, ακόμα κι αν όλος ο υπόλοιπος πλανήτης, έχει διαφορετική γνώμη. Να βρίσκετε αφορμές για να χαμογελάτε και να μην τραβάτε κανένα ζόρι, αν έξω έχει Χριστούγεννα και μέσα κάνει Μεγάλη Παρασκευή.

Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή, για να 'ναι θλιβερή μωρά μου. Το 'πε ο Αγγελάκας κι εγώ τον Αγγελάκα δεν τον αμφισβητώ ποτέ!

Άντε μάκια λοιπόν και σας ευχαριστώ που με σκεφτήκατε τόσοι άνθρωποι και μου στείλατε υπέροχες καρτούλες και ζεστές ευχές. Θα τα πούμε σύντομα, κατ' ιδίαν... Ξέρετε εσείς.


Κι ό,τι μα ό,τι ονειρεύεστε, να το βρείτε. Κι αν δεν είναι και τώρα στις γιορτές, μην σκάτε. Δεν πειράζει. Καθόλου όμως...Τόσα μερόνυχτα θα φέρει ο νέος χρόνος...











19 Δεκ 2009

Πρόσκληση σε γεύμα...





Τόσο καιρό εδώ μέσα, ένα τραπέζι δεν σας έχω κάνει. Δηλαδή το σκέφτηκα χτες και μου πέσανε τα μούτρα. Θα με περνάτε για καρμίρω, αλλά είστε ευγενικοί άνθρωποι και δεν το λέτε. Κι έτσι σκέφτηκα να επανορθώσω και να κάνω το καλύτερο δυνατόν. Έβαλα κάτω λοιπόν όλα τα εορταστικά μενού και επέλεξα τα καλύτερα πιάτα για να σας τιμήσω. Μιλάμε τώρα για τα the best of the best, όχι ότι κι ότι. 

Μερικά εξ' αυτών, θα σερβιριστούν στα καλύτερα εστιατόρια και ξενοδοχεία της Αθήνας. Σας το λέω για να μην νομίζετε πως σας ξεπετάω με ότι κι ότι. Έχουμε κι ένα πρεστίζ να διατηρήσουμε εδώ μέσα. Αλλιώς θα σας έφτιαχνα αυτά τα απλά που φτιάχνω εγώ συνήθως. Πατατοκροκέτες με κόκκινη καυτερή σάλτσα, κοτόπιτα αβράκωτη, παστίτσιο, χταπόδι με κρασί και δάφνη, ζυμαρικά με σολωμό ή σάλτσα ροκφόρ, σαλάτα με ρόκα, λιαστές ντομάτες και παρμεζάνα κτλ κτλ. Αλλά δεν ήθελα τώρα, πρώτη φορά που σας καλώ, να σας σερβίρω τέτοια ταπεινά πράγματα κι είπα να το κάνω όσο πιο μελαγοπρεπές μπορώ το μενού. Και να τι επέλεξα φίλοι μου:

Για αρχή μερικά δελεαστικά ορεκτικά:
  • Σούπα με πορτοκάλι και μαρούλι με μια εσάνς από γάλα καρύδας και πολύχρωμες φακές.
  • Κονσομέ ντομάτας με άρωμα από άγρια μανιτάρια και βλήτα του δάσους.
  • Μους από κόκκινη κολοκύθα σε καλαθάκι με πατάτα και κανέλα, γαρνιρισμένη με τρυφερή τσουκνίδα και μελάνι σουπιάς. 
  • Αυγά στρουθοκαμήλου με εστραγκόν και μύδια αχνιστά, σε φωλιές με παπαρδέλες blue coracao.
  • Και βέβαια την all time classic γλαρόσουπα με αέρα ψαριού και κονφί πεπονιού.

Για κυρίως πιάτο:
  • Καραμελωμένο μοσχάρι με άνθος θαλασσινού αλατιού και ροδέλες βερύκοκου Μασσαλίας.
  • Χοιρινό φιλέτο με βατόμουρα, σύκα, χαρούπια, σάλτσα αμαρέτο και τηγανητό μανούρι.
  • Γαλοπούλα στον ατμό με ρίζες κρεμμυδιού, γεμιστά κεράσια και ξανθό σουσάμι.
  • Σολωμό Ροδεσίας με βουτυρωμένο καλαμπόκι, σάλτσα ροδιού και καπνιστές γλυκοπατάτες.
  • Καρδιές χήνας με τηγανητά αμύγδαλα και σάλτσα σαμπάνιας Ντουμ Περιγκιόν. 
  • Γαρίδες τυλιχτές σε τηγανίτες μελιού, με κομφετί κουτσομούρας Λιέγης. 
  • Μπουκιές κροκόδειλου με μαύρη τρούφα, βουτηγμένες σε πεπόνι και βαλσάμικο.
  •  
    Για επιδόρπιο: 
    • Κομπόστ κυδωνιού με μούρα, καραμέλα και λαρδί Μεσσηνίας.
    • Κορμό με πόρτο, κάστανα και γαρνιτούρα βαλσάμικου με άρωμα αστακού.
    • Πανδαισία με βανίλια, jamon και τούφες σοκολάτας Valhrohrona.

    Ελπίζω να ξεπέρασα κάθε προσδοκία σας και να  κλείσουμε ευχάριστα το γεύμα μας, με σαμπάνια Mumm Cordon Rouge όπως αρμόζει στην περίσταση.

    Καλή μας όρεξη!

    ΥΓ: Το σουβλατζίδικο όπως βγαίνετε αριστερά.
    ΥΓ: Κύριε "αμ", σήμερα κάτι θα βρείτε να φάτε, επιστρέφοντας απ' τη δουλειά. Το φρόντισα :)
    ΥΓ: Από σεβασμό στην Roadartist, που βαριέται τα εορταστικά, παρέλειψα την γεμιστή με μπάμιες και μπρόκολα γαλοπούλα και τον μπλακλαβά με σαντυγί τσατζίκι και σκορδαλιά. Μιαν άλλη φορά όμως, θα σας ικανοποιήσω.
    ΥΓ: Όταν λέμε πιάτα, εννοούμε πιάτα. Μην περιμένετε και πολύ φαΐ μέσα. Όχι για να μην λέτε μετά ότι δεν καταλάβατε.
    YΓ: Η φωτογραφία είναι αφιερωμένη.. ;)
    ΥΓ: Και τώρα που καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, για δυναμώστε και τη μουσική να χορέψουμε, να κάψουμε και καμιά θερμίδα. 

    Καλό Σαββατοκύριακο. 
















    16 Δεκ 2009

    Dear Santa..





    Επειδή πέρυσι, 
    αν θυμάσαι, 
    τίποτα δεν σου ζήτησα, 
    αλλά έκανες του κεφαλιού σου, 
    μου 'φερες διάφορα και 
    κόντεψα να βγω και χρεωμένη από πάνω, 
    μήπως γίνεται φέτος  
    να μείνεις πιστός στο σενάριο και 
    να κόψεις ...τους αυτοσχεδιασμούς;;;;;;;;;;;;;;

    Πολύ θα το εκτιμούσα!!!


    ΥΓ: Μην ανησυχείς. Ήμουν πολύ ..κακό κορίτσι! 










    13 Δεκ 2009

    Έλα να με πας...






    *Παιχνίδι με τον Eraserhead




    Ξημέρωνε μια κίτρινη μέρα. Μύριζε βενζίνη ο αέρας. Τη σιχαίνομαι τη βενζίνη. Ξέρεις τι συμβαίνει μερικές φορές; Σιγούν όλα κι ακούς μόνο την καρδιά σου. Στεκόμουν αναποφάσιστη στο φανάρι της Ιεράς Οδού, εκεί που η Θηβών τη χαρακώνει και κοίταζα σαν χαμένη τους περαστικούς. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάποιο προορισμό. Κι όταν οι λεωφόροι με τις μεγάλες διασταυρώσεις τους παθαίνουν έμφραγμα απ' τις χρωματιστές σειρές αυτοκινήτων, αυτοί μες το μυαλό τους ιχνηλατούν το σχέδιο. "Βρίσκεστε εδώ και πρέπει να πάτε εκεί". Σαν να ακούω την μεταλλική φωνή μ' αυτό το γαμημένο "πρέπει", να τους ρημάζει το μυαλό. Θα 'ρθεις να με πάρεις απ' το χέρι; Δεν μπορώ να περάσω απέναντι. Τα μάτια μου γέμισαν κουκκίδες. Κουκκίδες που συστέλονται και διαστέλλονται και λιώνουν σαν να πέφτει πάνω τους υδράργυρος, κάθε φορά που με κοιτάς μ' αυτό το βλέμμα. Σαν να τυπώνεις μέσα μου την άκρη ενός γκρεμού. Η σκέψη σου είναι σαρκοβόρα. Μου προκαλεί εξάρτηση, χειρότερη κι απ' του τσιγάρου. Περπατάω, συζητάω, κοιμάμαι, δουλεύω, πάει να πει: σε σκέφτομαι, σε σκέφτομαι, σε σκέφτομαι, σε σκέφτομαι. Απ' το ανοιχτό παράθυρο ενός αυτοκινήτου, ακούω μια ψυχρή φωνή να μιλάει για την ανταγωνιστικότητα στην οικονομία  κι ύστερα αλλάζοντας χροιά, σαν να ρίχνει τις ψηλές νότες φαντάσου, ενημερώνει ξέπνοους ακροατές για νέες ασθένειες. Δεν τσιμπάω. Την ξέρω καλά την τάχα μου δήθεν πουλημένη συμπόνοια. Αλλά θυμάμαι τις ημικρανίες σου. Γιατί πονάς μωρό μου; Ποιες λέξεις χορεύουν μες το κεφάλι σου και σε τρελαίνουν; 12/4/2002. Θυμάσαι; "Θυμάσαι; Πως μ' αρέσει να σε βλέπω όταν κοιμάσαι. Θυμάσαι;"  Από που ξέθαψα αυτό το τραγούδι; Πρέπει ν' αρχίσω να υιοθετώ διαχωρισμούς: Εσύ κι απ' την άλλη όλο το υπόλοιπο σύμπαν. Θα 'ρθεις να με πάρεις; Γαυγίζει  στα πόδια μου ένα μαύρο σκυλί. Δεν το φοβάμαι. Σαν να μου ζητάει κάτι... Αλήθεια, βλέπεις ακόμα τον "Ανδαλουσιανό σκύλο"; Θα γίνω ποτέ ένα απ' τα όνειρά σου; Θα με ψάχνεις σε διάσπαρτα φανταστικά καρέ; Μα τι μου ψιθυρίζεις; Σου λείπω; Σου λείπω;;; Γιατί λοιπόν δεν έρχεσαι; Δεν ακούω καλά. Επανέλαβε. Επανέλαβε! Σου λείπω; Πες στη μάνα σου να κλείσει την ηλεκτρική της σκούπα. Βγες στο μπαλκόνι και μίλα μου. Kάνε την εξέγερση σου. Πέτα προς το μέρος μου.. Τα πρωινά της Κυριακής μωρό μου, είναι για ακούμε τους χτύπους της καρδιάς μας. Να τους ακούμε μαζί, ξαπλωμένοι σ' ένα καταπράσινο λιβάδι, που θα φτάνει ως την θάλασσα, που θα φτάνει ως έναν άλλο κόσμο. Πες μου πως θα κοιτάμε τον ήλιο μέχρι να τυφλωνόμαστε απ' το φως κι ύστερα έτσι ζαλισμένοι θ' αγκαλιαζόμαστε μέχρι να πονέσουμε.  Kανείς δεν θα λέει στον άλλο, "σ' αγαπάω". Τίποτα δεν θα 'ναι σαν παραμύθι. Τα 'χω σιχαθεί όλα αυτά. Να με κρατάς μόνο σφιχτά, θέλω. Γι' αυτό, έλα! Έλα και πάρε με απ' τους βρώμικους δρόμους. Σώσε με απ' τους αδιάφορους ξένους, απ' το  κόκκινο των φαναριών και την καθημερινή  μιζέρια. Έλα να με πας, σ' ένα πρωινό Κυριακής! Δεν θα χρειαστεί να ψάξεις πολύ. Άνοιξε απλώς τα μάτια σου... 













    10 Δεκ 2009

    Σινεμά ο Παράδεισος - Β' Μέρος





    Είχαμε αφήσει μια κουβέντα στη μέση λοιπόν.. Κι έτσι επανήλθα για να σου προτείνω μερικές ακόμα ταινίες που μου άρεσαν πολύ και δεν είναι απαραίτητα όλες, νέας εσοδείας. Θα αρχίσω με το "Das Experiment", που βασίζεται σε αληθινό ψυχολογικό πείραμα. Μιλάμε για κορυφαία ταινία! Καταλαβαίνεις πόσο μπορεί να σε εκπλήξει ο εαυτός σου και πόσο εύκολα μπορεί κανείς να κάνει τα ακατανόμαστα, στο όνομα της κοινωνικής συμμόρφωσης και υποταγής (βλέπε και φασισμός). 

    Με προβλημάτισε επίσης το φουτουριστικό "Moon", με θέμα την κλωνοποίηση που έχει κι εκπληκτικό σάουντρακ κι αν ψάξεις λίγο το προφίλ του σκηνοθέτη, θα καταλάβεις περισσότερα. 

    Καμπανάκι σήμανε μέσα μου και με το οικολογικό ντοκιμαντέρ "The age os stupid", που αφορά το μέλλον αυτού του πλανήτη, που σταθερά καταστρέφουμε. 

    Πολύ γλυκιά βρήκα την ταινία "The calendar girls", που παίζεται και σε γνωστό θέατρο της Αθήνας φέτος, με την οποία και γέλασα και πέρασα καλά γενικώς. 

    Το ίδιο ισχύει και για το "My life in ruins". Αν εξαιρέσουμε λίγο το φολκλόρ, είναι μια ταινία με έξυπνους "χαρακτήρες", που σε κάνει και γελάς και περνάς χαλαρά την ώρα σου. Και βέβαια ο ηλικιωμένος κύριος είναι όλα τα λεφτά (μου διαφεύγει το όνομα του αλλά θα καταλάβεις μόλις τον δεις).  

    Το "Tetro" του Coppola, το ξεχώρισα σκηνοθετικά και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον εικαστικά. Και το "Persepolis" που είναι λίγο παλιότερο, στο συνιστώ ανεπιφύλακτα. Άλλη φάση. 

    Βαρέθηκα τρομερά πάντως με το "Julie and Julia" κι αν σκεφτείς πως εγώ είμαι απ' τους ανθρώπους που γουστάρω πολύ το μαγείρεμα, δεν ξέρω πόσο καλό είναι αυτό για την ταινία. 

    Το "In the Electric Mist", δεν ξέρω.. Με άφησε νομίζω με κάποια ερωτηματικά. Το περίμενα καλύτερο μάλλον. 

    Το "The Three Burials of Melquiades Estrada", φαντάζομαι τo έχεις δει. Αν όχι, μην τη χάσεις αυτή την ταινία. Απ' τις πιο αγαπημένες μου. 

    Το τούρκικο "Issiz Adam", δεν με τρέλανε, αλλά δεν με χάλασε κιόλας. Δεν χάνεις και κάτι δηλαδή αν το δεις. Πιο πολύ πάντως θυμίζει ευρωπαϊκό κινηματογράφο και φαντάζομαι δεν είναι τυχαίο. Αφορά τις σχέσεις των δύο φύλων. Αυτά για τις ταινίες.



    Όσον αφορά τις σειρές τώρα. Στα είχα πει για το "Battlestar Galactica", αλλά τώρα που είδα και το τέλος του τέταρτου κύκλου, μπορώ να σου πω πως λυπάμαι που δεν έχει κι άλλο. Τρελά την γούσταρα αυτή τη σειρά. 

    Επίσης, πολύ ρεαλιστικό και ενδιαφέρον είναι το "In Treatment", που δείχνει σε κάθε επεισόδιο μία συνεδρία ψυχολόγου με ασθενή. Δεν ξέρω αν θα σου πει κάτι, αλλά ο Γιάλομ το βρήκε καταπληκτικό και το δήλωσε ευθαρσώς σε πολλές συνεντεύξεις του. Το μυστικό είναι μάλλον στο ότι δεν δείχνει ένα θεό-θεραπευτή, αλλά έναν άνθρωπο που βήμα-βήμα ανακαλύπτει πράγματα και δεν φοβάται να πει "δεν ξέρω". 

    Το "Testees" τέλος, με κάτι τύπους που είναι επαγγελματίες "πειραματόζωα", έχει ένα ενδιαφέρον, αλλά συνολικά δεν τραβάει. Δεν μου πάει και το χιούμορ του. Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου γνώμη. Και δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά μου φαίνεται ότι άρχισα εξαιτίας σου νέα σειρά αναρτήσεων. Θα υπάρξει και Γ΄ Μέρος λοιπόν, οπωσδήποτε :)


    Στα τυπικά τώρα, σου 'χω βάλει διάφορα link, ψάξε κι εσύ ότι θες και τα ξαναλέμε. Φυσικά θα χαρώ να δω και τις δικές σου προτάσεις για ταινίες. Και σίγουρα θα αξιοποιηθούν, λίαν συντόμως ;)














    4 Δεκ 2009

    Ένας χρόνος...






    Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τη μεγαλειώδη εξέγερση του Δεκέμβρη, όλες οι αιτίες που προκάλεσαν την τραγωδία και τον ξεσηκωμό, παραμένουν εδώ: κρίση, γιγάντωση της επισφάλειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, αστυνομοκρατία, στοχοποίηση της νεολαίας.

    Ένα χρόνο μετά, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα για να μην ξαναϋπάρξει άλλος Κορκονέας. Αντιθέτως, όχι μόνο είναι σε πλήρη λειτουργία ο μηχανισμός που γεννάει τους αστυνομικούς-πιστολέρο, αλλά και μεθοδεύεται η «επιεικής» δικαστική μεταχείριση των δολοφόνων, με πρώτο βήμα την προκλητική μεταφορά της δίκης στην Άμφισσα.

    Ένα χρόνο μετά, θα βγούμε και πάλι στους δρόμους για να διαδηλώσουμε όχι μόνο για τον Αλέξανδρο, αλλά και ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της λιτότητας της ανεργίας, των ιδιωτικοποιήσεων, του αντεργατικού προϋπολογισμού, της περιστολής των δημοκρατικών ελευθεριών, του ρατσισμού.
    Ένα χρόνο μετά επιμένουμε: η εξέγερση ήταν, είναι, και θα παραμείνει δίκαιη!

    Σε σύσκεψη αριστερών οργανώσεων και κομμάτων που πραγματοποιήθηκε στις 19/11 στο Πολυτεχνείο αποφασίστηκαν:

    * Η οργάνωση πορείας διαμαρτυρίας την ημέρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του Αλέξανδρου, την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου στη 1:30 μμ στα Προπύλαια (με κατεύθυνση τη Βουλή).
    * Η στήριξη και συμμετοχή στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 7ης Δεκεμβρίου (Προπύλαια, 12:00).
    * Το άνοιγμα πρωτοβουλιών σε όλη τη χώρα για να πάρουν οι κινητοποιήσεις πανελλαδικό χαρακτήρα.
    Ένα χρόνο μετά το κρατικό έγκλημα και την κοινωνική εξέγερση, θα διαδηλώσουμε διεκδικώντας:

    * Να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι αστυνομικοί.
    * Να αφοπλιστεί η Αστυνομία και να καταργηθούν οι ειδικές δυνάμεις (ΜΑΤ, «Δ», κτλ)
    * Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την καπιταλιστική κρίση.

    Ένα χρόνο μετά, και αυτός ο Δεκέμβρης θα είναι του Αλέξανδρου!

    Το κάλεσμα υπογράφουν μέχρι τώρα οι (ο κατάλογος παραμένει ανοιχτός):
    ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΑΝ, ΔΕΑ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Κοινή Δράση Αλληλεγγύης, Κόκκινο, Νεολαία Συνασπισμού ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, ΣΕΚ, Συνασπισμός, Συντονιστικό Αντίστασης Μαθητικών Πρωτοβουλιών








    3 Δεκ 2009

    Με ήπιες...







    "Μέθυσα.
    Άθλιο κρασί!...
    Bουίζει ο κόσμος!...
    (Θεέ μου τι πονοκέφαλος!...)

    Όλα πικρός καφές
    και μεταμέλεια
    που σε αγάπησα πολύ
    κι ενώ ισάξια δεν ήπια
    με ήπιες...."




    Ελένη Στριγγάρη














    27 Νοε 2009

    Για ένα σου χαμόγελο...







    Επειδή πρέπει να πάρεις την δυσκολότερη απόφαση της ζωής σου,
    επειδή συνεχώς είσαι στο μυαλό μου,
    επειδή νιώθω πως δεν έχω να σου προσφέρω παρά μόνο λέξεις,
    επειδή σου αξίζουν όμορφες μέρες,
    επειδή ελπίζω να δεις κάπου το "πράσινο φως" που περιμένεις,
    επειδή και για ένα δευτερόλεπτο να ξεχαστείς, θα ναι κάτι,
    επειδή γι' αυτό είναι οι φίλοι,
    επειδή σ' αγαπάω...

    Μερικές φοβερές ατάκες, από κωμικά σήριαλ.. Για ένα σου χαμόγελο.




    "Επειδή δεν θυμάμαι τ' όνομά σου χρυσό μου, μπορώ να σε λέω σκουλήκι;"
    (Ντένη Μαρκορά προς την υποψήφια νύφη της, "Δύο ξένοι")

    "Ε, όχι και φίλαθλος! Οπαδός!!! Εγώ σας πρόσβαλλα;"
    (Ντένη Μαρκορά στο Αστυνομικό Τμήμα, "Δυό ξένοι")

    "-Π.....α!!!!!!!!!! -Ναι, μάλιστα, εγώ είμαι. Παρακαλώ πέστε μου."
    (Κορίνα στο τηλέφωνο, "Εγκλήματα")

    -"Τι έχεις μωρό μου κι είσαι στεναχωρημένο; Πέθαναν οι θαλασσοψυχούλες σου;"
    (Αθηνά προς Τζόνι, "Εγκλήματα")


    Υγ: Κι επειδή το μυαλό μου σήμερα, δεν με βοηθάει, για "καταθέστε" κι εσείς ότι μπορείτε. Για ένα Της χαμόγελο...






















    9 Νοε 2009

    Δεν με ξέρεις καλά, κανείς δεν με ξέρει







    *στον Adis για την αφορμή...


    Νομίζεις πως με ξέρεις; Πως σου έχω πει ότι ήθελα, πως έμαθες όσα έπρεπε; Επειδή σου αράδιασα μερικές ημερομηνίες και γεγονότα, σου αποκαλύφθηκα λες; Επειδή γεννήθηκα εκεί, σπούδασα εκεί, δούλεψα εκεί, έσπασες θαρρείς τους κώδικες μου; Λοιπόν, ποια νομίζεις πως είμαι; Αυτή που γνώρισες χτες, αυτή που είμαι σήμερα ή εκείνη που μπορώ να γίνω αύριο; Ή μήπως θεωρείς πως έχω μόνο μια ζωή; Ένα όνομα, μια ιδιότητα; Δεν είναι που δεν με ξέρεις καλά, το πρόβλημα. Είναι που δεν με ξέρεις καθόλου. Κι επιμένεις να πιστεύεις πως είσαι ο μόνος κάτοικος κάποιου μυστικού Παράδεισου ή μιας φριχτής Κόλασης. Κι όμως... Δεν έχεις ιδέα. Περιστρέφομαι κάθε φορά, δείχνοντας μια πλευρά μου προς το σύμπαν. Γίνομαι καθρέφτης του καθενός. Αλλάζω όσο αλλάζουν κι οι άλλοι απέναντί μου, διατηρώντας τις εσωτερικές μου σταθερές. Τις καθαρά προσωπικές μου αξίες. Πυρήνας απάτητου πλανήτη, ανεξερεύνητος γαλαξίας, σκιώδες νεφέλωμα. Είμαι κάποιων η κόρη, κάποιων η φίλη, κάποιων η πρώην, κάποιων η συνάδελφος, κάποιων η πελάτισσα, κάποιων η ασθενής, κάποιων η έμπιστη.. κάποιων... Ποιος απ' όλους τους με ξέρει καλά; Ποιος λες ότι με καταλαβαίνει περισσότερο; Ποιος νομίζεις πως μπορεί να υποψιαστεί... τι εύχομαι λίγο πριν κοιμηθώ, τι παλεύω να νικήσω, ποιους φόβους καμουφλάρω, ποιοι με τρώνε ζωντανή; Ποιος νομίζεις πως μπορεί να καταλάβει τα μυστικά μου όρια, τις αιχμηρές μου γωνίες, τις ματωμένες μου αντιστάσεις; Ποιος νομίζεις πως μπορεί να ξέρει αν θέλω να είμαι ένα καλό κορίτσι ή ένα ευτυχισμένο κορίτσι; Ποιος μπορεί να ξέρει με τι χτυπά δυνατά η καρδιά μου, πότε λυγίζουν τα πόδια μου, πότε κλαίω και πότε ουρλιάζω; Ποιος μπορεί να ξέρει τι κάνω όταν μένω μόνη μου; Πόσο θυμό κουβαλάω και πόσες λέξεις κοιμίζω; Ποιος μπορεί να ξέρει πόσες φορές έπιασα πάτο και πόσες σηκώθηκα; Αν τρώω τα νύχια μου όταν αγχώνομαι ή αν κουλουριάζομαι όταν κοιμάμαι; Ποιος μπορεί να ξέρει σε πόσα "εγώ" χωρίζομαι; Σε πόσα αποφασίζω να δώσω ζωή και πόσα σκοτώνω; Νομίζεις πως επειδή κάτι μοιράζομαι μαζί σου -ότι κι αν είναι αυτό, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο-, σ' αφήνω και να κοιτάξεις και πίσω απ' τη σκηνή; Νομίζεις πως βλέπεις κάτι, επειδή απλά το κοιτάζεις; Νομίζεις πως τυχαία τραγουδάω τόσα χρόνια "...όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις, δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις...". Νομίζεις; Νομίζεις;; Νομίζεις;;;


    *Αναδημοσίευση απ' το Shroud of False. Eνίοτε ξενογράφω κιόλας... ;)













    3 Νοε 2009

    Σινεμά ο Παράδεισος-Α' Μέρος






    Χρωστάω κάπου μερικές προτάσεις για ταινίες κι είπα να τις κάνω ανάρτηση με την ευκαιρία. Ξέρεις εσύ.. Λοιπόν, κατ' εμέ η ωραιότερη ταινία που έχω δει φέτος, είναι το "Gran Torino". Απ' την εποχή του "Crash" είχα να γουστάρω τόσο. Και σε απόσταση αναπνοής φυσικά η ταινία του Κώστα Γαβρά "Eden A' L' Ouest" και η γιαπωνέζικη παραγωγή που πήρε και τα βραβεία της δικαίως: "Okuribito / Departures". Aυτή η τελευταία, έχει και φοβερή μουσική. Κάνε κλικ εδώ και θ' ακούσεις και μόνος σου. Κοινωνικές είναι αυτές, έτσι;

    Τώρα αν θες κάτι σε θρίλερ χωρίς σπλάτερ μαλακίες, σου προτείνω το "Paranormal Activity". Φτηνή αλλά έξυπνη ταινία. Είδα επίσης και μου άρεσε πολύ το "Man Som Hatar Kvinnor". Σουηδέζικη, εξαιρετικότατη ταινία. Ολίγον βίαιη, αλλά να σου πω την αλήθεια, δεν με χάλασε. Τουναντίον.

    Οι πολυαναμενόμες τώρα των Ταραντίνο (
    Inglorious Basterds), Αλμοδόβαρ (Abrazos Rotos), Λαρς φον Τρίερ (Antichrist) και λοιπές, με έκαναν να βαρεθώ, αλλά δεν είμαι και ο μέσος όρος θεατή, οπότε μην σε πάρω στο λαιμό μου. Εσύ κρίνε.. Για τo "The White Ribbon" του Χάνεκε, θα σου πω σύντομα, γιατί του έχω και ιδιαίτερη αδυναμία.

    Κωμωδίες είδα ελάχιστες, αλλά γέλασα πολύ με την ισπανική "Fuera da carta".

    Aν σου αρέσουν όμως οι σειρές, να σου πω ότι την καταβρήκα με το
    "Californication", σταθερά γουστάρω τα "Boston Legal" και "Criminal minds" και ..το κουφό τώρα... το σούπερ ντούπερ διαστημικό "Battlestar Galactika" που νόμιζα ότι δεν θα μου πει τίποτα, ε με έχει κάνει να το βλέπω με τρελή χαρά.

    Σε κούφανα έτσι;;; Ε, είπαμε, είμαι περίπλοκο πλάσμα :))) Ναι μεν σινεφίλ, απ' αυτές που σου σπάνε τα νεύρα με την κουλτούρα, αλλά θέλω να πιστεύω χωρίς παρωπίδες. Γι' αυτό και βλέπω τα πάντα (σχεδόν). Μέχρι και την ουκρανική "Sappho" είδα (με μουσική Θεοδωράκη παρακαλώ), η οποία εντάξει δεν είναι να τρελαίνεσαι, αλλά έχει ένα ενδιαφέρον. Ακριβή παραγωγή που δεν ξεφεύγει βέβαια απ' τις ιστορικές ανακρίβειες, όσον αφορά την χώρα μας, αλλά προσεγμένη.

    Έχω να σου πω κι άλλα, αλλά επειδή με πιέζει ελαφρώς ο χρόνος, δες αυτές και σύντομα θα σου προτείνω κι άλλες. Δεν έβαλα άπειρα link, αλλά κάποια θα δεις ότι υπάρχουν. Εξάλλου αν θες εσύ ή όποιος άλλος, ξέρετε που να ψάξετε και πως. Αυτά... Ακολουθεί το Μέρος Β'. Σύντομα... Κι εννοείται όποιος έχει δει κάτι απ' αυτά ή θέλει να μας προτείνει άλλα, εδώ είμαστε :)


























    27 Οκτ 2009

    After Sex / The Ugly Truth







    Εκείνη: Η αγάπη δεν είναι διαπραγματεύσιμη.
    Εκείνος: Μωρό μου όλα είναι διαπραγματεύσιμα.
    Εκείνη:
    Όχι, όχι η αγάπη.
    Όχι η αγάπη.
    Η αγάπη είναι... μαντεψιά.
    Κι αυτή είναι η ομορφιά της.
    Δεν υπάρχουν εγγυήσεις.
    Είναι σαν να κάνεις βουτιά σε μια πισίνα με νερό...

    χωρίς να ξέρεις αν είναι ρηχή ή βαθιά.

    Και βέβαια, ναι, αν είναι ρηχή...

    καταλήγεις πληγωμένος και παράλυτος από το λαιμό και κάτω.

    Αλλά αν είναι βαθιά...
    ξέρεις... είναι ένα άλμα πίστης.
    Είναι σαν ν' αφήνεσαι να πέσεις χωρίς καμιά εγγύηση,

    κι αυτό είναι το θέμα στη ζωή.


    Ο παραπάνω διάλογος υπάρχει στην ταινία "After sex" που εντελώς τυχαία είδα τώρα που έκανα διακοπές και μπορείτε να δείτε κι εσείς (αν είστε ενήλικες), κάνοντας κλικ εδώ. Aν και αποφεύγω τις ταινίες που αφορούν σχέσεις, επειδή φοβάμαι πως από κάπου θα εμφανιστεί η Τζένιφερ 'Aνιστον κι όλα στο τέλος θα πάνε καλά, είδα κι αυτήν που μόλις σας είπα και το "The Ugly Truth". Mου άρεσαν χωρίς να πω ότι τρελάθηκα κιόλας, κυρίως επειδή προσπαθούν φιλότιμα να δώσουν μέσα απ' την δραματοποίηση την αλήθεια για τις σχέσεις σήμερα. Τις σχέσεις στην εποχή της ξεφτίλας αν θέλετε. 


    Η αλήθεια είναι πως το "After Sex" το θεωρώ καλύτερη δουλειά, επειδή έχει μεγαλύτερο εύρος θεμάτων. Ασχολείται με την πρώτη φορά που κάνει κανείς έρωτα, με την ομοφυλοφιλία, με τον φόβο της αγάπης, με πολλά γενικώς μέσα από τις διαφορετικές ιστορίες των ζευγαριών που παρουσιάζει να συζητούν ακριβώς μετά το σεξ. Εξ' ου και το τίτλος αυτός. Το " The Ugly Truth" κατά την γνώμη μου δεν φτάνει σε τόσο βάθος. Μένει στο γνωστό μοτίβο: ο άντρας θέλει να πηδήξει κι η γυναίκα θέλει σχέση. Αλλά με εξέπληξε ευχάριστα, το ότι ο κυνισμός του πρωταγωνιστή αποδεικνύεται πως οφείλεται σε συναισθηματικά στραπάτσα του παρελθόντος. Κάτι είναι κι αυτό. Στην αληθινή ζωή συνήθως οφείλεται στην μαλακία που τον δέρνει και τίποτα δεν σιχαίνομαι περισσότερο (που λέει ο λόγος), απ' τους ως το μεδούλι κυνικούς ανθρώπους που για χατήρι της καλοπέρασης τους αν χρειαστεί θα σε πατήσουν κάτω. Σας το προτείνω λοιπόν το "After Sex". Δείτε το αν τα καταφέρετε. Και απολαύστε κι έναν ακόμα μικρό διάλογο απ' την ταινία.


    Εκείνη:
    Εντάξει, ξέρεις εκείνα τα παιχνίδια στο λούνα παρκ, σωστά;
    Και ξέρεις πως σε μερικά απ' αυτά είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις

    και σε μερικά άλλα είναι πανεύκολο και κερδίζουν όλοι;
    Εκείνος: Βέβαια.
    Εκείνη:
    Ωραία, αυτή ακριβώς είναι η διαφορά... μεταξύ αγάπης και σεξ.
    Το σεξ είναι το παιχνίδι που ο καθένας...
    κερδίζει ένα μικρό βραβείο,
    και κανείς δεν πάει σπίτι χαμένος.

    Και ...η αγάπη είναι το παιχνίδι που είναι πραγματικά δύσκολο να κερδίσεις.
    Αλλά αν συμβεί και φτάσεις να πάρεις σπίτι εκείνον τον, σε φυσικό μέγεθος,
    παραγεμισμένο ρινόκερο
    νιώθεις πολύ καλύτερα, απ' το να πάρεις σπίτι ,
    εκείνη την τιποτένια πλαστική κλειδοθήκη.


























    25 Οκτ 2009

    Στιγμιότυπα...











    Ακριβώς επειδή πέσαμε σε βροχερή φάση (και η διάθεση όλων μας επηρεάζεται αρνητικά), κι επειδή ορισμένοι το θέλατε, σήμερα μοιράζομαι μαζί σας, μερικές φωτογραφίες απ' τις μέρες που προηγήθηκαν. Κοντά στη θάλασσα, όσο μπορούσα τις πέρασα, έπαιξα με την κάμερα, επεξεργάστηκα ανάλογα τις εικόνες και ..ιδού το αποτέλεσμα. Κοιτάζω το κύμα και χάνομαι σε στιγμιότυπα γεμάτα φως... Μακάρι να μπορούσατε ν' ανασάνετε μαζί μου τον αέρα, να πετάξετε με τους γλάρους και ν' αδειάσετε το νου σας απ' οτιδήποτε γκρίζο, βαμμένοι στο γαλάζιο. Ήταν αλήθεια πολύ όμορφα.. Τόσο, που δεν χωράει σε λέξεις.

















    22 Οκτ 2009

    Μονάχα εξαιρέσεις...









    "...το ξέρεις μ' αρέσεις

    μα μη με πιστέψεις

    σ' αυτό τον κόσμο που μόνος μου ζω

    δεν υπάρχουν κανόνες

    μα μόνο εξαιρέσεις..."




    ΥΓ: Ακριβώς έτσι! Ούτε εγώ να το 'χα γράψει. Τρομερός ο Rous. Κάνε κλικ και θα τα μάθεις όλα ;)
























    15 Οκτ 2009

    Acheronta movebo

    6 Οκτ 2009

    Μη!







    "Μη ρίχνεις βράδυ στην καρδιά.
    Τόσο φεγγάρι που θα βρω
    να ταξιδέψω το κορμί σου;"


    Διονύσης Καρατζάς
















    5 Οκτ 2009

    Emptiness...

















    "Δεν είναι τίποτα- κακός αέρας μέσα στα σύννεφα.

    Όλοι τον νιώθουμε κάποια στιγμή".





    Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca, "Ματωμένος γάμος", μτφ: Ε. Μπελιές

















    25 Σεπ 2009

    From here to eternity...

     ...









    "Μπορώ να πάω πιο πέρα, αφού 'ναι 'δω η καρδιά μου;"






     



    "Ποιος είσαι συ, που με προφυλακή τη νύχτα, μπαίνεις στους στοχασμούς μου;"


    ...







    "Είναι πιο μεγάλος κίνδυνος τα μάτια σου, παρ' είκοσι σπαθιά..."



     








     

    "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", μετάφραση: Βασίλης Ρώτας












    11 Σεπ 2009

    Για τη Βάνα...






    Τα λέμε με τις ώρες στο msn. Ακόμα κι αν βρίσκεται, στην άλλη άκρη του κόσμου. Πίνουμε τα καθιερωμένα καφεδάκια μας (ενίοτε και μπύρες -χωρίς ποτήρι- ξέρεις εσύ) και σχολιάζουμε, γενικώς... Τηλεφωνιόμαστε, ανταλλάσσουμε μηνύματα, πάμε παρέα σε συνέδρια, αλλά και σε γάμους άμα λάχει! 

    Την ξέρω αρκετά χρονάκια και περάσαμε και δύσκολες στιγμές, που μάλλον έκριναν την σχέση μας. Ταξιδέψαμε στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα, δουλέψαμε και μαζί και την ξεχώρισα από τότε, για το υψηλό μορφωτικό της επίπεδο. Για την υπευθυνότητά και την ευαισθησία της. Είναι κολλητή φίλη. Εννοείται! Διαβάζει πάντα ότι γράφω εδώ (κι αλλού), αλλά δεν αφήνει ποτέ σχόλια (σαν την Ελευθερία, για όσους θυμάστε). 

    Αυτό που γουστάρω τρομερά σε κείνη, είναι πως μπορώ να συζητήσω μαζί της απ' τα τελευταία επιστημονικά νέα των κλάδων που μας ενδιαφέρουν, μέχρι το πιο ασήμαντο ζήτημα που μου καρφώθηκε στο μυαλό. Έχει απίστευτο χιούμορ και είναι εξαιρετικά δοτικός άνθρωπος. 

    Σήμερα γιορτάζει κι εγώ θέλω να της ευχηθώ να είναι καλά, να τελειώσει σύντομα το διδακτορικό της και ακόμα συντομότερα να γίνει τόσοοοοοοοο ευτυχισμένη, όσο ποτέ ως σήμερα, δεν υπήρξε!!! Βανούλα μου, ότι καλύτερο. Και να χαμογελάς. Σου πάει, λέμε! Φιλίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι :)

















    9 Σεπ 2009

    Διακτινίστε με!






    *στην Artanis

    Kαιρό ήθελα να το ανεβάσω αυτό το κείμενο, αλλά τώρα ήρθε νομίζω η κατάλληλη στιγμή. Γιατί κάτι έγραψε η Artanis, σε σχόλιο της και μου το θύμισε. Πόσες φορές δηλαδή, μετά την Star Trek εποχή, ευχηθήκαμε να υπήρχε τρόπος να διακτινιστούμε, όταν βιώναμε γεγονότα που μας έκαναν να νιώθουμε άβολα, μας δημιουργούσαν ανησυχία, μας έκαναν να βαρεθούμε μέχρι θανάτου ή όταν απλά επιθυμούσαμε άμεσα, μια αλλαγή περιβάλλοντος. Ε λοιπόν σας έχω νέα ( σε σας, που δεν είστε φυσικοί, όπως κι εγώ δηλαδή, διότι άλλοι τα ξέρουν αυτά εδώ και χρόνια). 


    Ο Anton Zeilinger, ο αυστριακός φυσικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης και διευθυντής της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών, ο οποίος έλαβε το 2008 το βραβείο "Isaac Newton", είναι ο μοναδικός επιστήμονας που κατάφερε πειραματικά την πρώτη παγκοσμίως επιτυχημένη προσπάθεια τηλεμεταφοράς! Ο Zelinger, πέτυχε την τηλεμεταφορά ενός φωτονίου, μέσα σε χιλιοστά του δευτερολέπτου και σήμερα γνωρίζει ότι μπορούν επίσης να τηλεμεταφερθούν και άτομα και ατομικά νέφη. 

    Το θέμα βέβαια είναι, ότι η ύλη δεν μεταφέρεται ποτέ. Αυτό που μεταφέρεται λοιπόν, με λίγα λόγια είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό αντίγραφο, αφού δανείζεται όλες τις πληροφορίες του πρωτοτύπου (το οποίο χάνει τα αρχικά γνωρίσματά του), οπότε αντιλαμβάνεστε τι προβλήματα δημιουργούνται όσον αφορά την μεταφορά ανθρώπων στο χώρο και στον χρόνο. Ας πούμε, ότι προς το παρόν, δεν γίνεται, αλλά στο μέλλον τίποτα δεν αποκλείεται. 

    Κάποιοι άλλοι επιστήμονες μάλιστα όπως ο παγκοσμίως διακεκριμένος Μίτσιο Κάκου, πιστεύει ότι η τηλεμεταφορά και η τηλεκίνηση θα γίνουν κάποτε εφικτές, μέσω του Η/Υ και της νανοτεχνολογίας (απ' τις εκδόσεις "Αβγό" κυκλοφορεί το διαφωτιστικό βιβλίο του "Η φυσική του ανέφικτου"). Το "διακτινίστε με", που πολύ θα με βόλευε ώρες ώρες, το ξεχνάω για λίγο λοιπόν, αλλά θα παρακολουθώ στενά τις εξελίξεις, μήπως και... ;)



















    7 Σεπ 2009

    Γράψε λάθος...






    Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων
    ενόχλησες και την ορθογραφία μου.

    Κατ' επανάληψη λες, μ' έπιασες να γράφω
    συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει
    συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο
    τα δύο μαζί ενώνω-το ζω το αφήνουμε έξω,
    για μετά, αν πετύχει ο συνδιασμός.

    Δεν είναι λάθος φίλε μου.
    Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.
    Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.
    Συνδιασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν
    τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη;

    Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.
    Πάρε γιά παράδειγμα
    τι κινητά που γράφεται το ψέμα:
    όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον
    σωστά το γράφεις μέσα σου, θαραλλέα.
    Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα
    τότε το γράφεις ψαίμα.

    Ρωτάς από που ως που
    γραφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.
    Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια
    ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση
    το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν
    και η αοιδός επιθυμία
    απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.

    Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια
    πρωτογράφτηκε λάθος απ' το Θεό.


    Κική Δημουλά















    2 Σεπ 2009

    Μια στιγμή στο χρόνο...








    "Φανταστείτε ότι ο χρόνος δεν είναι φυσικό μέγεθος, αλλά ιδιότητα, όπως το νυχτερινό φεγγοβόλημα πάνω από τα δέντρα τη στιγμή ακριβώς που το φεγγάρι, στο ανέβασμά του, αγγίζει τις κορυφές των δέντρων".

    "Η ζωή είναι μια ακατάπαυστη θλίψη, αλλά είναι υπέροχο να ζεις τη ζωή και δίχως χρόνο ζωή δεν υπάρχει".


    "Κάθε άνθρωπος που κολλάει στο χρόνο, μένει μονάχος".


    "Ο χρόνος είναι η διαύγεια που μας επιτρέπει να ξεχωρίσουμε το σωστό από το λανθασμένο".


    "Ο κάθε χρόνος είναι αληθινός, όμως οι αλήθειες τους δεν είναι οι ίδιες".


     



    *Φράσεις από μια υπέροχη νουβέλα για τη φύση του χρόνου, που διάβασα φέτος, στις διακοπές: "Τα όνειρα του Aϊνστάϊν" του Alan Lightman. Και μία, απ' τις αγαπημένες φωτογραφίες εκείνων των ημερών. Μια στιγμή στο χρόνο... Αντί για καλημέρα...





















    29 Αυγ 2009

    Φαινόμενο nocebo






     

    Καταρχήν, να σας πω, πως με τέτοιες αναρτήσεις και τέτοια video, σαν αυτά που έφτιαξαν για μένα ο Γιώργος Κάππα και ο saltatempo, λέω να ξαναρωστήσω! Γέλασα πολύ. Να 'στε καλά φίλοι συνιστολόγοι. Με αφορμή λοιπόν τις ασθένειες (μακριά από μας), είπα σήμερα πριν πάω για τα μπανάκια και τις βόλτες μου να σας γράψω για το φαινόμενο nocembo

    Είναι αντίθετο του placebo. Το οποίο θα το έχετε ακούσει, δεν μπορεί. Απλά θα σας γράψω κάτι λίγα, εντελώς μπακάλικα που λένε, για να το θυμηθείτε. Παίρνεις ένα χαπάκι με ζαχαρίτσα, εσύ νομίζεις ότι είναι κανονικό και με το μυαλό μου και μόνο στην ουσία, θεραπεύεσαι. Ε, το nocebo, είναι το αντίθετο. Με το μυαλό σου και μόνο, αρρωσταίνεις. 

    Μια ωραία περιγραφή αυτής της κατάστασης, γίνεται στο αστυνομικό μυθιστόρημα "Ο σκύλος των Μπάσκερβιλ" του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, όπου ο σερ Τσαρλς πεθαίνει όταν ο δολοφόνος αφήνει ελεύθερο ένα σκύλο. Ο σερ Τσαρλς πεθαίνει από την καρδιά του, επειδή πιστεύει πως αυτός ο σκύλος είναι ο σκύλος-φάντασμα που καταδιώκει όλες τις γενιές των Μπάσκερβιλ. 

    Με τον ίδιο τρόπο, έχει βρεθεί πως οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες μετανάστες, που θεωρούν ως γρουσούζικο τον αριθμό 4, παρουσιάζουν αυξημένα εμφράγματα την 4η ημέρα των μηνών και μάλιστα σε ποσοστό 13% σε σύγκριση με τον αριθμό των λευκών που παθαίνουν έμφραγμα την ίδια μέρα. Η έρευνα για την οποία σας μιλάω, έχει δημοσιευτεί στην British Medical Journal από τον David Philips, ο οποίος ονόμασε και την κατάσταση αυτή ως "φαινόμενο του Μπάσκερβιλ" απ' το μυθιστόρημα που ήδη σας ανέφερα. 

    Nocembo, που θα πει "θα βλάψω" όμως, είναι η ονομασία που επικράτησε, μιας και άλλοι ερευνητές έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Aν ενδιαφέρεστε να διαβάσετε περισσότερα και μάλιστα απολύτως επιστημονικά για το placebo και το nocembo, κάντε κλικ εδώ. Εγώ σας αφιερώνω απλώς το στιχάκι του Φάμελλου που τραγουδάει τόσο ωραία η Αλεξίου με τον Κότσιρα: "Όλα είναι στο μυαλό..." Καλά να περάσετε αυτό το διήμερο.
























    Related Posts with Thumbnails