19 Ιαν 2009

Παραλλαγή σ' ένα θέμα-Χρίστος Λάσκαρης













Σαν τον καφέ και η ζωή.
Μόνο οι πρώτες ρουφηξιές
αξίζουν.



31 σχολια:

Σταλαγματιά είπε...

Η ζωή μας τ' είναι; Νά:
Λίγες ώρες που διαβαίνουν.
Μόνο η πρώτη μας γεννά,-
όλες οι άλλες μας πεθαίνουν!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣ

Ανώνυμος είπε...

Πόσο τρέμω την ώρα που θα πρέπει να πιω και το πικρό κατακάθι της.

Ανώνυμος είπε...

Καλό!

Ρουφηξιές εξάρτησης η ζωή μου...

Μεγάλη Καλημέρα

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΦΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΒΑΖΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΖΑΧΑΡΗ.

fish eye είπε...

τα πρωτο αγγιγμα, το πρωτο φιλι, το πρωτο δοσιμο, καθε νεα φορα, ναι μονο οι πρωτες πρωτες στιγμες αξιζουν, ακομη και σε μια φιλια, να μου το θυμηθεις..

φιλιιιι!!!

rosie είπε...

Για μένα, κάθε φορά είναι πρώτη φορά. Μάλλον θα φταίνε οι πολλοί καφέδες.

Εκτός από μερικούς που αντι για ζάχαρη μου ρίχνουν μέσα ελπίδες και όνειρα που ποτέ δεν πραγματοποιούνται..

oblivion είπε...

και στο τσιγάρο επίσης..
βέβαια εγώ με πέντε καφέδες τη μέρα και πάνω από είκοσι τσιγάρα τι να πω.. ;) καλησπέρα!

γιωργος είπε...

Θα μου επιτρεψεις να διαφωνησω καθετα με τον χρηστο λασκαρη...για μενα αξιζει καθε κλασμα του δευτερολεπτου στη ζωη...μαλλον οταν θα τογραψε θα τουχε χαλασει η ηλεκτρικη σκουπα...:)

Ανώνυμος είπε...

'' Ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται έχει ταυτόχρονα χρεωθεί με το δεδομένο ότι του χαρίζεται η ζωή.Και η ζωή για τον καθένα μας είναι δώρο πολυτιμότερο από το χρυσοφόρο Παγγαίο, ή από το Δέλτα του Νείλου.
Ξέρεις τι σημαίνει ν' αντικρύζεις τον ήλιο; Να κοιτάς έντεκα η ώρα το πρωί τη θάλασσα του Αυγούστου; Να γεύεσαι τη ζάχαρη της Αφροδίτης; Ν' αφουγκράζεσαι τ' αηδόνια στα ρέματα το Μάη; Να πίνεις το κρασί σε γυαλένιο μαστραπά συντροφιά με το πλάσμα που αγαπάς;
Σημαίνει ότι σου χαρίζεται ένας θησαυρός που δεν το ξεχρεώνεις με όλα τα δάνεια της Αγγλίας. Ο μεγάλος μας ποιητής και ο πρώτος την αυταξία της ζωής την περιγράφει σ΄ένα λαμπρό στίχο του.

Δεν το ΄λπιζα νάν' η ζωή μέγα καλό και πρώτο.

Ιδού γιατί από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος αρχίζει την απόσβεση, του χρέους της ζωής του."

Δημήτρης Λιαντίνης

Ασπάζομαι στο έπακρο τα συγκεκριμένα λόγια του Λιαντίνη.
Για μένα αξίζει κάθε ρουφηξιά της ζωής.Είτε γλυκιά είτε πικρή.Αρκεί να μη ξεχνάω πως δεν είμαι αθάνατος.


νίκος κ.(αλλιαντζής)

Ανώνυμος είπε...

Εξαρτάται τον καφέ. Αν είναι φίλτρου τον ευχαριστιέσαι μέχρι τέλους.

νατασσΆκι είπε...

Κι εγώ θα διαφωνήσω...
Και τον καφέ μου
(και τη ζωή μου, ελπίζω)
και ό,τι άλλο κάνω, το ευχαριστιέμαι μέχρι τέλους!

Κάθε τι έχει τη δική του αξία, τη δική του γλύκα
:)

Φιλιά

Unknown είπε...

η πρώτη μου γουλιά είναι για κείνους που αγαπώ...

την τελευταία, δεν θα μου την πάρει κανείς. πριν με πιει εκείνη...

...θα την πιώ...

;)

φιλιά βρόχινα...

βασίλης είπε...

Όχι μόνο οι πρώτες αλλά και οι επόμενες.. Απογοητευμένος πολύ ο Λάσκαρης οταν το έγραφε. Όμως είναι στο χέρι μας, - μέσα μας πηγάζει- να ζήσουμε σαν "πρώτη" κάποια επόμενη στιγμή της ζωής μας. Φιλιά φεγγαρένια μου!

saltatempo είπε...

Εγώ θα πάω κόντρα στα στιχάκια αυτά με μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα
με τους στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου αχ ζωή μάγισσα να σε μάθω άργησα……..

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Θ

Thalassini είπε...

Μια ανάσα ένα χάδι νεό να πρσθέτουμε κάθε φορά να ζωντανεύει η γεύση...

Φιλιά πολλά

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Χαίρομαι αναδρομικά
όλα όσα έχασα,
αφού είχα καιρό να αφήσω έναν ψίθυρο στην πόρτα σου...

Το πρώτο κομμάτι από τις μουσικές επιλογές σου είναι τέλειο...

Θα συμφωνήσω με τον φίλο Νίκο Αλλιατζή.
Με εκφράζει απόλυτα ο λόγος του μεγάλου δάσκαλου Δ.Λιαντίνη.

Η ζωή,
ένα ποτήρι νερό
που θέλω να πιω
ως την τελευταία σταγόνα,
να μουσκέψω ως το τελευταίο μου κύτταρο...

Ένα όμορφο βράδυ είναι πολύ μικρή ευχή...αλλά είναι η μαγειά για μια όμορφη ζωή...

apos είπε...

Ως μανιώδης του καφέ, διαφωνώ. Κάθε ρουφηξιά είναι και ένας ολόκληρος κόσμος. Ακόμα και το κατακάθι. Με τα μελλούμενα, που λένε

day-dreamer είπε...

Μου θύμισες έρωτα και πάλι...
Οι πρώτες ρουφηξιές αξίζουν...
και πώς μένει τόσο ατόφια και ζωντανή η γεύση; Δυνατή και ικανή να γεμίσει την πίκρα του τέλους.

Σε φιλώ καλή μου Φεγγαρένια

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλημέρα...
Μια χάρη μικρή και ένα μεγάλο ευχαριστώ, προκαταβολικά...

Πληροφορίες για το πρώτο μουσικό
κομμάτι...
Γίνεται;
Ευχαριστώ...

Γεφυριστές είπε...

Κυρά του Φεγγαριού μας,
πεθύμησα το μπλογκάκι σου:).. Έχω τεχνικά προβλήματα τον τελευταίο καιρό και αραίωσα λιγάκι.
Διάβασα τους στίχους αλλά εγώ πίνω ελληνικό καφέ και ξέρεις ότι η τελευταία σταγόνα που τρεμοπαίζει στο κατακάθι είναι η απόλυτη ηδονή. Η πρώτη είναι ηδονική επειδή απλώς περιέχει λαχτάρα. Ενώ η τελευταία περιέχει και υποσχέσεις!
Σε φιλώ:):)

SDRyche είπε...

Καμιά φορά η ζωή είναι και σαν το τσιγάρο. Αυτό που φτάνεις στο φίλτρο χωρίς να το καταλάβεις. Και μετά.. Μετά ανάβεις το επόμενο..

Madame de la Luna είπε...

Anastasia...

"Μέσα σ’ ένα πηγάδι έζησα
και πάνω μου περνώντας
το φεγγάρι μακρινό".



Pandora...

"Γράφουμε ποιήματα σημαίνει
εμποδίζουμε το θάνατο,
δεν τον αφήνουμε να εκδηλωθεί.

Με λέξεις τον τυλίγουμε,
με όμορφα επίθετα".



Odiporos...

"Έριχνε ποιήματα σ' ένα πηγάδι μέσα.
Θα το εξαφανίσω, είχε πει
κι απλώνοντας το χέρι του στον ουρανό
έκοβε κάθε τόσο
κι από ένα-

ώσπου ο ουρανός άδειασε".

Madame de la Luna είπε...

JK o skroutzakos...

"Δεν ξέρει τίποτα η αυγή
όταν χαράζει ευτυχισμένη
και δυναμώνει
και σε μέρα ξετυλίγεται.

τίποτα
απ' το σκοτάδι που ζυγώνει".



Αγκαλιές του φεγγαριού...

"Μέσα σου να σκάβεις:

ξεθάβοντας
μέρες παιδικές

για τρυφερά,
εξαίσια ποιήματα".



Rosie...

"Αυτό το ποίημα
ποτέ δε θα το ξαναγράψω.
Ποτέ δε θα περάσω
απ' τα ίδια φιλιά".

Madame de la Luna είπε...

Oblivion...

"Συνεχίζει να ζει

όπως
μετά το τέλος του προγράμματος
η τηλεόραση

που την ξεχάσαν αναμμένη".



Γιώργο Κάππα...

"Ένα κρεβάτι
και να είναι Αύγουστος,
και ξέρω εγώ να ξαναζήσω".




Ανώνυμος, νίκος κ.(αλλιαντζής)...

"Το ακατόρθωτο επιχειρεί η ψυχή
σ' αυτή τη ζωή
της πολυκατοικίας.
Τη μέρα
αντιστέκεται στο ασανσέρ,
το βράδυ στις τηλεοράσεις.
Και τα μεσάνυχτα
-που εξαντλείται ο θάνατος-
πληγώνει τα φτερά της στο φωταγωγό
για λίγο παιδικό φεγγάρι".

Madame de la Luna είπε...

Hackaday...

"Είναι ωραίο να υπάρχεις
στο πρωινό ακουμπισμένος.

Αλλά να υπάρχεις
δεν είναι εύκολο.

Χρειάζεται μια καρδιά αθώα".




Nατασσάκι...

"Πώς να αντιμετωπίσεις το χρόνο,
πώς θεέ μου να τον γεμίσεις

δουλεύοντας,
δουλεύοντας,
δουλεύοντας,

και πάλι
μένει αρκετός
να σου επιτεθεί.

Είναι ο περίφημος ελεύθερος χρόνος μας.
Ο χρόνος που πρέπει να σκοτώσουμε".





Νεράιδα της βροχής...

"Ένα ποίημα,
δώσε μου ένα ποίημα-
ένα ποίημα από κείνα που τσιγκουνεύεσαι

κι όχι απ' αυτά
που έχεις σε πρώτη ζήτηση".

Madame de la Luna είπε...

Βασίλης...

"Πιάνω τον εαυτό μου πότε πότε
να αναστενάζει
βαθιά
με αναφηλητό.

Σα να ‘χει μέσα μου σαλέψει
κάποιο ναυάγιο".



Saltatempo...

"Δε θέλω να ξέρω κανόνες για την ποίηση
ούτε τι γράφουνε γι’ αυτήν
οι σπουδασμένοι.

Θέλω μονάχα
να με απορροφάει,
όλο να με απορροφάει η μουσική

για να μπορώ μέσα στα ποιήματά μου
να σωπαίνω".




Θαλασσινή...

"Ήταν το θέμα μια ευκολία:
είχες από κάπου να πιαστείς,
να αναπτύξεις.
Τώρα εδώ,
σε τούτο το φωταγωγό που μ' έριξαν,
κοιτώ το ύψος και φοβάμαι.
Πρέπει ν' αναρριχηθώ.
Λέξεις να βρω
που να γαντζώνουν στο τσιμέντο".

Madame de la Luna είπε...

Ιππολύτη...

"Χρησιμοποίησα τις λέξεις,
κατά προτίμηση τις πιο σκοτεινές.
Μ' αυτές εργάστηκα,
μ' αυτές, και με ένα φόβο.

Στη λέξη θάνατος,
κατέφυγα πολλές φορές.
μου φαίνονταν,
η μόνη αληθινή".

ΥΓ: Θα μπορούσε να το 'χει γραψει κι ο Λιαντίνης, ε; Σ' ευχαριστώ...




Αpos...

"Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:
κατά κανόνα σιωπηλοί,
πιάνοντας θέση σε παράθυρο.
Δεν έχουνε αποσκευές,
δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.
Συνέχεια κοιτάζουν έξω.

Αν κάποιος τους ρωτήσει που πηγαίνουνε,
μοιάζουν σα να 'ρχονται από μακριά.
σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση".




Day-dreamer...

"Θ' αρχίσω με τη λέξη έρωτας
και θα τελειώσω
με τη λέξη χώμα.

Τις ενδιάμεσες,
θαρρώ πως τις μαντεύετε".

Madame de la Luna είπε...

Ιππολύτη...

Eμείς τα είπαμε ήδη, αλλά για όσους επίσης ενδιαφέρονται και ντρέπονται να ρωτήσουν... ;)

"Vinegar and salt" των Hooverphonic.

Λατρεμένο.




Αλέκα μου...

"Δεν έγραψα ποτέ ποιήματα.
Ό,τι διαβάζετε,
είναι ο τρόμος της ψυχής μου.

Δοσμένος σε παραλλαγές".

ΥΓ: Θα τα πούμε εμείς ;)





SDRyche...

"Και επιμένει η αυγή τα χρώματά της να προσφέρει
στους κοιμισμένους
απ' το βουνό προβάλλοντας,
και το αηδόνι το τρελό το τραγούδι του
κι η θάλασσα που παφλάζει στα κανάλια,
τον καημό της.
Όμως,
χέρι κανένα
το παράθυρο ν' ανοίξει δε σηκώνεται,
καμιά ψυχή να κρεμαστεί,
κανένα όνειρο
μες στη δροσούλα να βουτήξει.
Όλοι κοιμούνται.
Δεν ξαγρυπνάει πια κανείς".

Madame de la Luna είπε...

Ο Χρίστος Λάσκαρης* είναι σύγχρονος Έλληνας ποιητής.

Γεννήθηκε στο Χάβαρι Ηλείας το 1931 και από μικρή ηλικία έχει εγκατασταθεί στην Πάτρα. Το 2007, βραβεύτηκε με το διεθνές Βραβείο ποίησης "Καβάφη" από το Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής παράδοσης Μοχάμεντ Άλι του Καΐρου. Πέθανε την Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008 στην Πάτρα σε ηλικία 77 ετών.


"Χώμα είμαστε
και στο χώμα θα πάμε.

Τον ουρανό,
για λόγους που εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς,
τον επινοήσαμε".



*Όλα τα ποιήματα που θα διαβάσετε στα σχόλια, είναι δικά του...

Artanis είπε...

Καλημέρα Φεγγεροκυρά μου (εδώ μόλις ξημέρωσε...)
Φιλιά πολλά από ΝΖ...

Madame de la Luna είπε...

Αrtanis, σήμερα σε σκεφτόμουν. Μας έχεις λείψει! Ελπίζω όλα να πηγαίνουν καλά για σας. Πολλά πολλά φιλιά! Εδώ βράδιασε.. από ώρα :)


"Τη νύχτα όχι
δε θα μας την πάρουν,
δεν θα μας την πάρουνε,
αγαπημένη.

Με τα κορμιά τους,
όλο και πιο πολλοί
θα την υπερασπίζουν εραστές".


ΥΓ: Έτσι για να 'χεις κάτι από Ελλάδα στο ξημέρωμα της Νέας Ζηλανδίας σου ;)

Related Posts with Thumbnails