12 Ιουλ 2009

Λόλα...






 

Επειδή σου χρωστάω ένα από τα πιο όμορφα καλοκαίρια της εφηβείας μου, επειδή ήσουν χαρισματικό πλάσμα και ξεχώριζες, επειδή από πέρυσι σκέφτομαι να σου γράψω δυο λόγια, επειδή έφυγες νωρίς, επειδή ζεις μες το μυαλό μου...


"Στέκομαι μέσα στη βροχή στο δρόμο
αργά το βράδυ το Σάββατο
κοιτάει και με τρυπάει τατού στον ώμο
κάτω από μαύρο αδιάβροχο
όμορφη σαν παραμύθι

όμορφη σα ζωγραφιά

κι από τότε γυρνάω σα χαμένο σπουργίτι
κι όταν βρέχει πονάω.

Είναι η Λόλα

τα καίει όλα

βάζει παντού φωτιά

χείλια σα φλογοβόλα.

Γι' αυτήν όλα τα μπουκάλια άδεια

γυαλιά σπασμένα στο πάτωμα
γι' αυτήν στα χέρια μαχαιριές σημάδια
χιλιάρες φεύγουν κοπάδια
όμορφη σαν παραμύθι
όμορφη σα ζωγραφιά

κι από τότε γυρνάω σα χαμένο σπουργίτι

κι όταν βρέχει πονάω.

Σύρμα...η Λόλα!"


Μουσ: Ξύλινα Σπαθιά
Στιχ-Τραγ: Παύλος Παυλίδης





















Related Posts with Thumbnails