29 Αυγ 2009

Φαινόμενο nocebo






 

Καταρχήν, να σας πω, πως με τέτοιες αναρτήσεις και τέτοια video, σαν αυτά που έφτιαξαν για μένα ο Γιώργος Κάππα και ο saltatempo, λέω να ξαναρωστήσω! Γέλασα πολύ. Να 'στε καλά φίλοι συνιστολόγοι. Με αφορμή λοιπόν τις ασθένειες (μακριά από μας), είπα σήμερα πριν πάω για τα μπανάκια και τις βόλτες μου να σας γράψω για το φαινόμενο nocembo

Είναι αντίθετο του placebo. Το οποίο θα το έχετε ακούσει, δεν μπορεί. Απλά θα σας γράψω κάτι λίγα, εντελώς μπακάλικα που λένε, για να το θυμηθείτε. Παίρνεις ένα χαπάκι με ζαχαρίτσα, εσύ νομίζεις ότι είναι κανονικό και με το μυαλό μου και μόνο στην ουσία, θεραπεύεσαι. Ε, το nocebo, είναι το αντίθετο. Με το μυαλό σου και μόνο, αρρωσταίνεις. 

Μια ωραία περιγραφή αυτής της κατάστασης, γίνεται στο αστυνομικό μυθιστόρημα "Ο σκύλος των Μπάσκερβιλ" του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, όπου ο σερ Τσαρλς πεθαίνει όταν ο δολοφόνος αφήνει ελεύθερο ένα σκύλο. Ο σερ Τσαρλς πεθαίνει από την καρδιά του, επειδή πιστεύει πως αυτός ο σκύλος είναι ο σκύλος-φάντασμα που καταδιώκει όλες τις γενιές των Μπάσκερβιλ. 

Με τον ίδιο τρόπο, έχει βρεθεί πως οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες μετανάστες, που θεωρούν ως γρουσούζικο τον αριθμό 4, παρουσιάζουν αυξημένα εμφράγματα την 4η ημέρα των μηνών και μάλιστα σε ποσοστό 13% σε σύγκριση με τον αριθμό των λευκών που παθαίνουν έμφραγμα την ίδια μέρα. Η έρευνα για την οποία σας μιλάω, έχει δημοσιευτεί στην British Medical Journal από τον David Philips, ο οποίος ονόμασε και την κατάσταση αυτή ως "φαινόμενο του Μπάσκερβιλ" απ' το μυθιστόρημα που ήδη σας ανέφερα. 

Nocembo, που θα πει "θα βλάψω" όμως, είναι η ονομασία που επικράτησε, μιας και άλλοι ερευνητές έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Aν ενδιαφέρεστε να διαβάσετε περισσότερα και μάλιστα απολύτως επιστημονικά για το placebo και το nocembo, κάντε κλικ εδώ. Εγώ σας αφιερώνω απλώς το στιχάκι του Φάμελλου που τραγουδάει τόσο ωραία η Αλεξίου με τον Κότσιρα: "Όλα είναι στο μυαλό..." Καλά να περάσετε αυτό το διήμερο.
























28 Αυγ 2009

Δεν είμαι οι ταμπέλες μου






*Εσύ ξέρεις...


Αν σιχαίνομαι κάτι ιδιαίτερα στη ζωή μου, αυτό είναι η ετικετοποίηση, το labeling. Έτσι όταν έφτιαξα αυτό το blog, αμέσως στην πρώτη ανάρτηση ("Συστάσεις"), ξεκαθάρισα την θέση μου και εξήγησα για ποιους λόγους δεν θα βρείτε στο προφίλ μου τυπικά στοιχεία ταυτότητας. Η πικρή πείρα της ζωής, μου έχει δείξει βλέπετε, πως μόλις κάποιος σου βάλει ταμπέλα, δύο τινά συμβαίνουν: ή σε υπερτιμά ή σε υποτιμά. Ήθελα να αποφύγω και τα δύο. 


Γιατί πρακτικά, βάση αυτών, συμβαίνει είτε να σε αντιμετωπίζει κανείς ως αξιοπερίεργο είδος, είτε ως τρόπαιο, είτε με καχυποψία, είτε να ταυτίζεται μαζί σου, είτε να νομίζει πως σε ξέρει, είτε να προσπαθεί να σ' εκμεταλλευτεί, είτε.. είτε. Γενικώς, σε καλό δεν σου βγαίνει ας πούμε. Ήθελα λοιπόν ν' αποφύγω την κατάταξη μου σε οποιοδήποτε target group, ηλικιακό, επαγγελματικό, ακαδημαϊκών σπουδών κτλ., για να αλληλεπιδρώ με όλους εσάς εδώ, ανεξάρτητα απ' οποιαδήποτε προκατάληψη θα έφερναν τα όποια στοιχεία γνωρίζατε για μένα. Γι' αυτό δεν γράφω και πολύ προσωπικά post (εξαιρείται το παρόν και μερικά σκόρπια ακόμα).

Ε δεν το καταφέρνεις πάντα. Γιατί όλο και κάποια ταμπέλα που υποτίθεται σε χαρακτηρίζει, αναγκάζεσαι να αποκαλύψεις (ή αποκαλύπτεται κατά τύχη) και τότε αρχίζουν τα όργανα. Γιατί ο άλλος, θεωρεί πως αυτό και είσαι: η ταμπέλα σου. Και σε βάζει στο σχετικό ράφι του μυαλού του. Κι αν έχεις πολλές ταμπέλες και καμία δεν σε χαρακτηρίζει πλήρως; Τι γίνεται τότε; Σε ποιο ράφι πρέπει να μπεις; Άντε να το εξηγήσεις αυτό. Και σιγά μην σε καταλάβουν. Το γράφω στο προφίλ μου, αλλά φαίνεται στου κουφού την πόρτα χτυπάω μερικές φορές.

Έχει γίνει κάτι λοιπόν, με προβλημάτισε κι ήθελα απλώς να στείλω ένα μήνυμα με ότι γράφω εδώ. Όχι για να επηρεάσω αποφάσεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, αλλά επειδή το βρίσκω άδικο γενικώς να κρίνομαι με βάση ένα και μόνο στοιχείο μου, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Και οι δύο κρίσεις εμπεριέχουν κινδύνους. Και πρόσφατα διαπίστωσα, πως οι άνθρωποι μπροστά στην ανάγκη τους να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους, δεν υπολογίζουν τίποτα. 


Ε εγώ λοιπόν, θέλω να πιστεύω, πως δεν είμαι έτσι. Έχω πολλά στραβά, διάφορα ανάποδα, είμαι εξαιρετικά δύσκολος άνθρωπος, αλλά να σε υποτιμήσω δεν παίζει. Να σε υπερτιμήσω είναι πιθανότερο, οπότε πληρώνω και το όποιο κόστος, όταν τελικά ανακαλύπτω πως άνθρακες ήταν ο θησαυρός. Να σε προστατεύσω, παίζει επίσης. Όταν κρίνω εγώ πως πρέπει. Και τότε δεν θα υπολογίσω τον εαυτό μου. Κι αυτό προσπάθησα να κάνω, αποκαλύπτοντας μια ταμπέλα μου. Μην της δώσεις όμως και τόση βάση. Την ψήφο εμπιστοσύνης σου ή μη, κατέθεσε την για άλλους λόγους. Όχι επειδή έτυχε να έχω μια χ ταμπέλα, που δεν λέει και τίποτα δηλαδή. Σιγά τα λάχανα. Αν εγώ δεν υπερτιμώ τον εαυτό μου, δεν βλέπω γιατί πρέπει να το κάνεις εσύ. Ή γιατί πρέπει να την φοβάσαι αυτή την κωλοταμπέλα.

Το μόνο που θέλω, από σένα (κι απ' τον καθένα), είναι να μ' αντιμετωπίζεις τίμια. Αν μπορείς. Μην μου πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ενδέχεται να τσιμπήσω (δεν είμαι και Θεός), αλλά κάποτε θα αποκαλυφθείς. Και στον δικό μου κόσμο, των αμέτρητων ευκαιριών, αν φερθείς τόσο μαλακισμένα, δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία. Απλά είναι τα πράγματα, για μένα το περίπλοκο ον.

Οι φίλοι μου και οι φίλες μου είναι οι σταθερές μου. Δεν μου επιτρέπουν να γείρω ούτε πιο κάτω απ' όσο πρέπει, αλλά ούτε και ν' ανέβω πιο ψηλά. Είμαι τυχερός άνθρωπος ως προς αυτό. 


Κι αυτό το blog, έγινε η αφορμή για να γνωρίσω ακόμα καλύτερα ανθρώπους που πάντα ήταν δίπλα μου. Κι είμαι χαρούμενη που περνούν από δω και με διαβάζουν τα άτομα που με ξέρουν χρόνια και με δέχονται επειδή είμαι αυτή που είμαι, κι όχι επειδή σέρνω και διάφορες ταμπελίτσες στο διάβα μου. Το internet, δεν είναι η ζωή μου. Η ζωή μου είναι εκεί έξω. 

Αλλά το club μου δεν είναι κλειστό. Δέχεται πάντα νέα μέλη και κυρίως δεν έχει face control. Αρκεί να μην κωλώνεις, που μπορεί να εξαφανίζομαι κατά καιρούς και να μην παίρνεις προσωπικά το ότι δεν έχω πάντα όσο χρόνο θα ήθελα να σου αφιερώσω. Αν αυτά δεν σε πτοούν, μια χαρά θα τα πάμε. Αλλά πρώτα πρέπει να καταλάβεις, πως δεν είμαι οι ταμπέλες μου. Ευτυχώς. Ή τουλάχιστον, δεν είμαι μόνο αυτές. Σκέψου το..








 


25 Αυγ 2009

Περαστικά μας...






Άλλα πράγματα σκόπευα να σας γράψω σήμερα, αλλά κέφι δεν έχω, έναν φριχτό πονοκέφαλο έχω (και μου το είπε εμένα η μανούλα: μιας γνωστής της η γνωστή, πήγε να πάρει σουβλάκι, φτερνίστηκε ο σουβλατζής και πάρτην κάτω με τον ιό της γρίπης!!!- βρε λες να φταίει το χτεσινό σουβλάκι;;;-αυτά παθαίνει όποιος δεν ακούει την μανούλα!), και ούτε ο Σισέ, που λέει ο λόγος δεν μπορεί να μ' αναστήσει (ακόμα δεν το πιστεύω παρεμπιπτόντως ότι τον πήραμε στον Παναθηναϊκό). Όποτε βολευτείτε με μιαν ακόμα φωτογραφία, μιας και τελευταία μ' αυτό το "σπορ" ασχολούμαι κι ελπίζω να τα ξαναπούμε (αν και ποτέ δεν ξέρεις, διότι μία γνωστή μιας γνωστής της μανούλας, περίμενε έξω από ένα ιατρείο, πέρασε κάποιος που φτερνίστηκε και... τα γνωστά - να ζήσουμε να την θυμόμαστε!). Μάκιαααααααα!























23 Αυγ 2009

Τα δέντρα που πληγώναμε...






 



Χωρίς λόγια...

10 Αυγ 2009

"Ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη ..."







Πριν φύγω που λέτε, συνήθως για ταξίδι, παίρνω μαζί μου μερικά λατρεμένα cd, στα οποία σίγουρα συμπεριλαμβάνονται τραγούδια του Παυλίδη, του Αγγελάκα, του Μάλαμα, του Ξυδού και λοιπών αγαπημένων, που δεν μπορώ χωρίς τις φωνές τους να δω καθαρά τις σκέψεις μου. Φέτος λοιπόν, ξεκίνησα όπως πάντα την ιεροτελεστία, με τον Σωκράτη και το "Παιχνίδι με τα μαύρα". Θα το άκουσα και δέκα φορές και λίγες λέω. Κι ύστερα ενώ άκουγα την "Άγρια των άστρων μουσική", σκέφτηκα πως όλα τα τραγούδια που αγαπάω είναι αποθηκευμένα τελικά στον σκληρό του μυαλού μου, οπότε τίποτα δεν χρειάζεται να κουβαλήσω μαζί μου. Ευκαιρία, να αφουγκραστώ τι ακούει κι ο κόσμος γύρω μου, είπα. Και κάπως έτσι, γράφτηκε η προηγούμενη ανάρτηση. Και στην άλλη που προηγήθηκε, διαβάσετε πως ψιθύριζα το "Μόχα" του Παυλίδη και το "Απόψε σιωπηλοί" του Νίκου του Παπάζογλου. Ενδιάμεσα, πριν και μετά, άκουσα γύρω μου διάφορα. Από το "Έλα πάρε με" του Χαρούλη, μέχρι το "Όσο κρατάει ένα φιλί" του Πορτοκάλογλου. Τραγούδησα ένα σωρό ιταλικά, παλιά και πιο καινούρια, χτυπήθηκα κλασσικά με το "Bring me to Life" των Evanescence, χόρεψα με το "Wonder where you are" των Da Bazz, συγκινήθηκα με το "Δρόμοι που αγάπησα" της Βιτάλη. Νοστάλγησα με τη "Γύφτισα μέρα" του Πουλόπουλου, μεράκλωσα με το "Μιλώ για σένα" της Κανά, "έφυγα" με το "Τα χνάρια είναι σβησμένα" των Κατσιμίχα. Μ' αυτούς τους στίχους ακόμα στο μυαλό μου, από ένα τραγούδι του χτες, λέω να κλείσω αυτή την ανάρτηση. "Όσο κρατάει ένα φιλί", θα παίζει.. για όλες εκείνες τις φορές, που μίλησα αληθινά με τα τραγούδια, επειδή οι λέξεις μου φοβήθηκαν τα χείλη...


"Γιατί λοιπόν κι εσύ να μου μιλήσεις
αφού το ήξερες δεν ήμουνα για σένα
γιατί κι εσύ να με κοιτάξεις
μ' αυτά τα μάτια σου τα ξένα

Τίποτα, τίποτα δεν ήμουνα για σένα
τίποτα, τίποτα δεν ήμουνα για σένα
που πήγαν τόσα λόγια κρυφά ψιθυρισμένα
που πήγαν τόσα λόγια κρυφά ψιθυρισμένα

Τώρα που πέρασε ο καιρός ρωτάω τον εαυτό μου
τι να ναι αυτό που κάποτε αγάπησα σ' εσένα
μα δε θυμάμαι τίποτα τα έχω όλα ξεχάσει
μα δε θυμάμαι τίποτα τα χνάρια είναι σβησμένα

Τίποτα, τίποτα δεν ήμουνα για σένα
τίποτα, τίποτα δεν ήμουνα για σένα
που πήγαν τόσα λόγια κρυφά ψιθυρισμένα
που πήγαν τόσα λόγια κρυφά ψιθυρισμένα"






















Related Posts with Thumbnails