28 Δεκ 2009

Μηδενίζω...




Στην αρχή ξεγελάστηκα. Δεν μπορώ να πω. Πίστεψα πως θα την γλυτώσουμε με μικρές εκδορές, φέτος.. Ειδικά επειδή κέρδισα ένα χαμόγελο, που δεν πίστευα σχεδόν πια, πως μπορώ να έχω. Αλλά μετά ήρθε η παραμονή Χριστουγέννων και την έφαγα την ξεγυρισμένη μου σφαλιάρα. Όχι δεν θα σου εξηγήσω τίποτα. Δεν θέλω να την θυμάμαι αυτή την μέρα. Θα κλειδωθεί στο κουτάκι του μυαλού μου κι ελπίζω κάποτε να χάσω και το κλειδί. 

Τα Χριστούγενα, θόλωσαν πάλι τα νερά. Στις πρώτες ώρες συνέβησαν μικρά, όμορφα πράγματα, απ' αυτά που σου δίνουν να καταλάβεις, πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με μπέσα, που νοιάζονται για τον άλλο, που το δείχνουν, που, που... Ε και μετά κλασσικά, έγινε πάλι ο κακός χαμός. 

Αν υπήρχε διαγωνισμός για το "ποιος περνάει χειρότερα", θα είχα να παρουσιάσω μια ντουζίνα φίλες και φίλους, υποψήφιους να κερδίσουν τον πολυπόθητο τίτλο. Ο καθένας τρελά ευτυχισμένος-η. Τόση ευτυχία δεν την αντέχουμε δηλαδή. Να φύγετε, να πάτε αλλού! Τέτοια φάση.

Αναλύσαμε τα γεγονότα εκτενώς, χωμένοι σε μαλακούς καναπέδες, από δω κι από κει, πρωϊνά, μεσημέρια και βράδια, με ζεστά φλυτζάνια καφέ στο χέρι (εγώ ενίοτε και με κόκκινα ποτά, ξέρεις) και καταλήξαμε πως.. ίσως του χρόνου, ίσως κάποτε. Προς το παρόν, είναι χαμένο το παιχνίδι. Τόσο, που είχα γεμίσει το mp3 με τραγούδια των "Anathema". Αν με πιάνεις..

Κι εγώ είμαι ο τύπος του ανθρώπου, που αν δεν είναι καλά οι άλλοι γύρω μου, δεν μπορώ να είμαι ούτε κι εγώ. Αλλά μην νομίζεις, δεν είχαν τελειώσει όλα. Σχεδόν προνομιούχα ήμουν σε σχέση με άλλους, κι έτσι πέρασα φανταστικά αυτό το διήμερο, ψάχνοντας γιατρούς κι αγωνιώντας γενικότερα για πολλά πράγματα. Κι έτσι τώρα μπορώ να δηλώσω κι εγώ την υποψηφιότητα μου για τον τίτλο που σου 'λεγα, κι ας την γλύτωσα στο τσακ, την περαιτέρω ταλαιπωρία.

Χαίρομαι πάντως που την γλύτωσα. Πολύ! Δεν μπορώ να μην το πω. Γιατί ξέρω τι θα γινόταν, αν δεν.. Κι άλλοι άνθρωποι που αγαπάω, αντιμετώπισαν το "δεν". Και δεν έχουν ξεμπερδέψει ακόμα μαζί του. Γι' αυτό, μην περιμένεις εδώ τρελά κέφια, πυροτεχνήματα και glitter. Γι' αυτό, ακόμα δεν μπορώ ν' απαντήσω στα τελευταία σχόλια. Γι' αυτό και το μόνο που θα πω για το Νέο Χρόνο, είναι να μας φέρει υγεία

Τελικά αποφάσισα να ζητήσω κάτι. Κάτι τόσο σπουδαίο, που έχουμε και το θράσος να θεωρούμε κοινότυπο. Και το ίδιο θέλω να ζητήσω και για τους ανθρώπους που σημαίνουν κάτι για μένα. Υγεία!

Να είστε καλά κι εσείς και να θυμάστε, πως επειδή κανείς μας δεν είναι τέλειος, καλό θα ήταν να αντέχουμε και το ενδεχόμενο της μη-τελειότητας των ανθρώπων που έχουν σημασία για μας. Να τους δεχόμαστε με τα λάθη τους και να εκτιμάμε ότι μας αγαπάνε, ακόμα κι αν το κάνουν με διαφορετικό τρόπο απ' αυτόν που εμείς θα θέλαμε. Να μην τους αναγκάζουμε να αυτομαστιγώνονται μέχρι να παγώσει η Κόλαση, για να 'ρθουν στα μέτρα μας. Γιατί πολύ απλά, θα μας φύγουν. Και τότε θα 'ναι αργά για δάκρυα και για εναλλακτικά σχέδια.

Και τέλος, επειδή διάβασα κάπου κάτι που μ' άρεσε και το 'χει πει μάλλον ο Επίκουρος (δεν κατάφερα να το διασταυρώσω πάντως), μ' αυτό θα σ' αφήσω, επειδή επιμένω πως "η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή" κι επειδή στ' αλήθεια "..το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή..". Δεν στο λέω τυχαία. Τα 'χω μελετήσει εγώ τα σκοτάδια. Έχω γίνει ένα μαζί τους. Με κρύβουν και με καταπίνουν, ανάλογα με τα κέφια τους.


Γι' αυτό.. "ενδώστε στον πειρασμό, πριν αυτός ..απομακρυνθεί"


Ζήστε! 
Ζήστε!! 
Ζήστε!!!


Και του χρόνου.. τα ξαναλέμε..
















Related Posts with Thumbnails