30 Ιαν 2010

We drunk on life!



Desire...Love...Mystery...Magic
Just close your eyes
Imagine you're in a place
Where you can taste all you crave
In life's masquerade
Come hold my hand
And all your wishes come true
Burlesque and blue
The carnival's calling to you
Your peace of mind
Will come in time
You'll understand all you'll see
Though it all seems
Like one of your dreams
It's a reality
We're drunk on life
We're drunk on life
Desire, love, mystery and magic
Desire...Love...Mystery...Magic
Just close your eyes
You'll find yourself in a place
Your heart will race
No time for sorrow or tears
Riding a horse
On a merry-go-round
Colour and sound
Surround you to brighten the years
Janvier, Fevrier, Mars, Avril, Mai
Make way for June and July
August, September, October to wave
Novembre, Decembre goodbye
We're drunk on life
We're drunk on life
Desire, love, mystery and magic
In a carnival of life
In a carnival of life
Desire, love, mystery and magic
Desire...Love...Mystery...Magic
Desire...Love...Mystery...Magic
Eros awake
Our hearts to take
Ready to break every law
I find I'm no longer
Chasing my youth
The truth is that I'm chasing yours
We're drunk on life
We're drunk on life
Desire, love, mystery and magic
In a carnival of life
In a carnival of life
Desire, love, mystery and magic
And magic...




Carnival of Life-Marc Almond



28 Ιαν 2010

Τα ρέστα μου!



Τις περισσότερες φορές, γράφω εδώ με τρελό κέφι και λίγο χρόνο. Ντρέπομαι λοιπόν,  όταν μου γράφετε 'μπράβο' ή πως κάτι σας άρεσε πολύ, γιατί αισθάνομαι πως κάνω ξεπέτες στην ουσία τις περισσότερες φορές, δεν αξίζω λοιπόν τα καλά σας λόγια και σπάνια έχω τον χρόνο να ανεβάσω μια ανάρτηση της προκοπής (όπως εγώ αντιλαμβάνομαι αυτόν τον όρο).

Όταν όμως σ' αυτό το τίποτα μου, το ελάχιστο μου ας πω καλύτερα, εσείς βάζετε κάτι απ' την καρδιά σας και το συμπληρώνετε, δίνω τα ρέστα μου! Και η φάση είναι ότι δεν το παίρνω πάντα χαμπάρι, γιατί μερικές μέρες, μπαίνω, γράφω δυο λέξεις, βγαίνω και δεν ξέρω τι γίνεται στα δικά σας μπλοκάκια, μην σας πω και στον υπόλοιπο κόσμο. 

Όταν όμως κάτι βλέπω που με αφορά κι εμένα, που με εμπεριέχει, που μου το αφιερώνετε, με στέλνετε κανονικά και κυκλοφορώ μ' ένα τεράστιο εκτυφλωτικό χαμόγελο στον έξω κόσμο. 

Τρεις αναρτήσεις τελευταία, μ' έκαναν να είμαι πολύ στα πάνω μου (κι ας επέμενε να με ρίξει με μανία, ένα ενοχλητικό κρυολόγημα) και σ' αυτές θέλω ν' αναφερθώ. Σ' αυτήν δηλαδή που έγραψε ο Στεριανή ζάλη, σ' αυτήν εδώ του Βασίλη και σ' αυτήν που ανέβασε η Βιολιστής στη στέγη.

Στην ουσία κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως σχετίζομαι με ορισμένους ανθρώπους που κυκλοφορούν εδώ μέσα ή σε σας είναι 'αόρατοι'. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει με ποιους είμαι φίλη κι έξω από δω, ποιους τους γνωρίζω απλά ή ποιους συναντάω τακτικά. Ίσως γιατί, το κριτήριο μου για να ξεχωρίζω κάποια μπλοκάκια είναι καθαρά η αίσθηση που μου αφήνουν κι όχι οι δημόσιες σχέσεις. 

Μ' αυτή μου τη συμπεριφορά, ίσως κάποιοι νομίζουν πως αδικώ τους φίλους μου, ίσως άλλοι να έχουν παρεξηγηθεί. Αλλά εγώ νιώθω εντελώς καθαρή απέναντι τους, γιατί οτιδήποτε άλλο αν γινόταν, δεν θα αντιπροσώπευε το χαρακτήρα μου. Κι αν έχω πει σε κάποιον τη γνώμη μου για τη γραφή του κατ' ιδίαν, δεν έχει καμία σημασία νομίζω, αν βλέπει να τον-την έχω κι εδώ στα "Εξ' αίματος" και στα blog που ξεχωρίζω ή όχι.  

Κι ο λόγος που δεν έχει, είναι ότι έτσι κουφά σκέφτομαι εγώ και το περίπλοκο μυαλό μου. Ή με δέχεστε ως είμαι ή όχι. Απλά είναι τα πράγματα. Η γνώμη μου δηλαδή είτε θετική, είτε αρνητική, δεν έχει να κάνει με τα αισθήματα μου για σας. Αυτό μόνο κρατήστε. 

Κι επειδή κοντεύω να βγω εκτός θέματος, επανέρχομαι στη χαρά που μου δίνουν οι αναρτήσεις στις οποίες παίζω κι εγώ μπάλα, είτε προέρχονται από φίλους, είτε από ανθρώπους που καθόλου δεν γνωρίζω, αν εξαιρέσουμε τα σχόλια που ανταλλάσω μαζί τους. Τους ευχαριστώ λοιπόν από καρδιάς αυτούς τους τρεις που προανέφερα κι όλους εσάς, που ανεξάρτητα απ' το αν σας έρχομαι ή όχι εγώ, αν σας ξεχωρίζω ή όχι, περνάτε, μου γράφετε, επικοινωνείτε. Με τιμάει αυτό κι ας μην σας το δείχνω πάντα. Μπορεί να φταίει που είμαι από άλλο πλανήτη. ;)


.

24 Ιαν 2010

...










Γιoύπι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!






23 Ιαν 2010

We can't be friends...




You tell me you don't love me
Over a cup of coffee
And I just have to look away
A million miles between us
Planets crash into dust
I just let it fade away

I'm walking empty streets
Hoping we might meet
I see your car parked on the road
The light on at your window
I know for sure that you're home
But I just have to pass on by

So no, of course, we can't be friends
Not while I'm still this obsessed
I guess I always knew the score
This is how our story ends

I smoke your brand of cigarettes
And pray that you might give me a call
I lie around on bed all day just staring at the walls
Hanging round bars at night
Wishing I had never been born
And give myself to anyone who wants to take me home

So no, of course, we can't be friends
Not while I still feel like this
I guess I always knew the score
This is where our story ends

You left behind some clothes
My belly summersaults when I pick them off the floor
My friends all say they're worried
I'm looking far too skinny
I've stopped returning all their calls

And no, of course, we can't be friends
Not while I'm still so obsessed
I want to ask where I went wrong
But don't say anything at all

It took a cup of coffee
To prove that you don't love me


21 Ιαν 2010

Διαστολή της νύχτας...








Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν, κάποτε όταν φύγεις, τη φωνή τους.













15 Ιαν 2010

Αποπροσανατολισμός...


 


*Παιχνίδι με τον Covenant



Κάθομαι στην άμμο και μετράω κύματα. Έχει πολύ φως και φοράω τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου. Φυσάω για πλάκα μερικά τσουλούφια που πέφτουν στα μάτια μου κι ακούω το «Μονόγραμμα» για χιλιοστή φορά.


..Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο..


Κάθομαι στα βότσαλα και τα μετράω. Ένα, δύο, τρία... το τέταρτο στη θάλασσα. Είναι νύχτα και το φεγγάρι μόλις που αχνοφέγγει στα σκοτεινά νερά. Κοιτώ, πέρα από τον ορίζοντα κι ο άνεμος απαγγέλει μαζί μου δυό στίχους. Τους έχω ξανά απαγγείλει αυτούς. Τι είναι; Πότε; Α... ναι... "Το Μονόγραμμα". 





Πως με γαληνεύει αυτό το σχεδόν εγκαταλελειμμένο μέρος, με τις πολύχρωμες βάρκες και τις σ’ όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου, πόρτες.. Αυτά τα ερείπια, οι πέτρες οι κιτρινισμένες απ’ το θειάφι, οι σκληρές γραμμές του τοπίου.


..Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια..



Το τοπίο γαλήνιο, μέσα μου αντάρα. Τα ήρεμα νερά της Θάλασσας, με τον σιγανό παφλασμό στην ακτή, οι βάρκες που λικνίζονται νωχελικά στο λιμανάκι, και τα φώτα του χωριού που φωτίζουν τα βότσαλα κάθε χιλιόμετρο... ΄Ολα άδεια... Δεν υπάρχει κανείς...





Κι ύστερα ξαφνικά χάνονται όλα σαν να διαλύεται το παζλ και παλεύω στο σεντόνι μου, να ενώσω τα κομμάτια. Να μην ξυπνήσω, να μην ξυπνήσω.. Νιώθω ιδρώτα να κυλάει στο λαιμό μου. Ξερά τα χείλη μου. Τι ώρα να ‘ναι;


..κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές..



Κόσμος, ξαφνικά, κόσμος πολύς και βαβούρα, μηχανάκια πηγαινοέρχονται και άνθρωποι περπατούν παντού και ένα ντριν μου χτυπάει τα μηνίγγια. Κλείνω τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο και τα ανοίγω. Εκτυφλωτικό φως, έχω αφήσει πάλι ανοιχτό το παράθυρο για να εισέρθει το πρωινό φως στα σκοτεινά μου όνειρα. Πρέπει να σηκωθώ, αλλά δεν θέλω. Είναι ώρα... Τι να κάνω;






Κοιτάζω ξανά και ξανά τους δείχτες του ρολογιού.. Μέρα ή νύχτα; Δεν καταλαβαίνω. Αιωρούμαι στο τίποτα του χρόνου, στο αφιλόξενο κενό της άγνοιας, στην αβεβαιότητα που δεν αντέχω.. Κλειστά παράθυρα, σκοτάδι. Που είμαι;


..Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά..



Όσο δεν σηκώνομαι, τόσο δυναμώνει το φως. Ιδρώνω κάτω απ' τα χειμωνιάτικα σκεπάσματα με τις χοντρές πυτζάμες. Δεν θέλω να σηκωθώ και κουκουλώνομαι. Τώρα είναι πάλι σκοτάδι. Μένω εκεί και παραπαίω... Γιατί δεν μπορώ να ξαναβρώ την βραδινή μου παραλία; Πόσο ήρεμη φαντάζει τώρα. 




Σηκώνομαι διστακτικά και νιώθω να κρυώνω.. Ανοίγω το παράθυρο και εισβάλλει το λευκό. Χιόνι παντού.. Καθαρίζει ο νους μου απ’ τις εικόνες. Χάνομαι…


..Είμ’ εγώ,μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ,μ’  ακούς;..


Ο Μορφέας με τυλίγει λίγο λίγο πάλι  στην αγκαλιά του και μέσα στο σκοτάδι των κλειστών φλεβάρων ξεπροβάλλει πάλι η ασημένια λάμψη του φεγγαριού. Με ξαναβρίσκω να κάθομαι στην παραλία, πάνω στα βότσαλα. Τι ωραία εικόνα.  Μένω... εδώ..




Γκρίζος ο ουρανός, ασάλευτος ο κόσμος.. Αυτές οι στιγμές πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, πάντα μ’ άρεσαν τόσο πολύ. Ένα δέντρο γέρνει πάνω απ’ το πέτρινο σπίτι. Που να βρεις καταφύγιο τέτοιες ώρες; Δεν ακούγεται πουλί κανένα..



Πουθενά δέν πάω ,μ’ ακους;
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς;



Ο σκοτεινός ουρανός και τα ατάραχα νερά, κοιτώ καθώς πλησιάζει η αυγή. Το μούχρωμα και τα απόλυτα κρυστάλλινα νερά, αυτή την ώρα πάντα τα λάτρευα. Υπάρχει καλύτερο καταφύγιο; Δεν ακούγεται βοή καμιά. 




Madame de la Luna - Covenant

 

13 Ιαν 2010

Ένα Ουφ! κι ένα.. Βραβείο!


*update
 
Αυτές τις μέρες, ένα υπέροχο, χρωματιστό, παιχνιδιάρικο Ουφ! με γυροφέρνει κι έχω ενθουσιαστεί. Είναι ένα Ουφ! απ' αυτά που ξέρεις πως θα σου φέρουν κι ένα Γιούπι!!!!!!!!! συντόμως και ομολογώ πως το περιμένω πως και πως, μετά το στενό μαρκάρισμα που μου έκανε ο απελθώντας χρόνος. Κι ας μην αφορά κάτι τεράστιο, αλλά κάτι μικρό αλλά τόσο σημαντικό για μένα.


Και μαζί με το φανταστικό Ουφ! μου, κέρδισα κι ένα βραβείο αγάπης απ' την Venus: Το Blog Sunshine Award. Και για μένα το αληθινό βραβείο, είναι αυτό που αισθάνθηκε η Venus και με σκέφτηκε πρώτη. Και είναι τόσο όμορφο, που το ψυχρό Internet, έγινε η αφορμή να κερδίσω μιαν ακόμα φίλη. Και την ευχαριστώ πολύ, γι' αυτό!

 




Οι κανόνες τώρα, απαιτούν να δώσω το βραβείο σε 12 άλλους bloggers, αλλά δεν θα ήμουν εγώ αν δεν τροποποιούσα τον κανόνα. Κι έτσι από μένα, το βραβείο θα πάει  μόνο στους εξής: Vassilis67, Θαλασσινή και  Νατασσάκι. Ξέρουν αυτοί γιατί. Εσείς τώρα παιδιά κάντε ότι θέλετε. Τηρήστε τον κανόνα, αλλάξτε τον, ότι γουστάρατε γενικώς. Αλλά κρατήστε ότι χαίρομαι. Πολύ!



ΥΓ: Και μόλις έμαθα, πως το ίδιο βραβείο παίρνω κι απ' την  γλυκειά Libertas, την οποία ευχαριστώ πολύ, πολύ, πολύ!  Νόμιζα ότι σας μαυρίζω την ψυχή ώρες-ώρες με κάτι σκοτεινές αναρτήσεις, αλλά αφού με τιμάτε, μάλλον δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα. :))) Φιλί Libertas! Kι εύχομαι η ζωή να σου δώσει το Βραβείο που σου αξίζει!

ΥΓ: Sykaki αγαπημένο, τρίτωσε το βραβείο μου, χάρη σε σένα! Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ και για το ότι με σκέφτηκες και για τα όσα κυρίως έγραψες.. Μου δίνει μεγάλη χαρά να ξέρω πως οι αδέξιες λέξεις μου, κάτι αγγίζουν μέσα σας. Και τα αισθήματα, το ξέρεις ελπίζω, είναι αμοιβαία. Να καείς στις φωτιές μεγάλων αισθημάτων, αλλά ποτέ να μην γίνεις στάχτη. Αυτό θα σου ευχηθώ. Να καείς αλλά να μην ξεθωριάσεις.. Εκείνος που το είπε, είχε δίκιο. Φιλί!










11 Ιαν 2010

Origami / Kirigami





Έχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι γνωρίζετε τι είναι τα origami.  Αν μη τι άλλο, είδατε τον Μάικλ Σκόφιλντ στο Prison Break να τα χρησιμοποιεί, για να μεταφέρει με το δικό του τρόπο κάποια σημαντικά μηνύματα σε άλλους. Η λέξη origami, προέρχετι από τις λέξεις χαρτί (kami)  και δίπλωμα (ori) . Tο kami μετατρέπεται σε gami λόγω του φωνηεντικού φαινομένου της Ιαπωνικής που ονομάζεται rendaku.Υπάρχει βέβαια και η άποψη, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, πως στην ουσία η λέξη είναι ελληνική και ένα από τα γνωστά σε όλους μας origami, είναι οι βαρκούλες από χαρτί, που όλοι ξέρουμε να φτιάχνουμε. 




Τα origami έχουν μεγάλη ιστορία κι αξίζει να διαθέσετε λίγα λεπτά απ' το χρόνο σας, για να την διαβάσετε εδώ. Εξακολουθουν ως σήμερα να έχουν φανατικούς οπαδούς, που φτιάχνουν πραγματικά έργα τέχνης με χαρτί. Υπάρχουν μάλιστα και ειδικοί τύποι χαρτιών γι' αυτό το λόγο, που δεν σκίζονται εύκολα και βέβαια μεγάλη ποικιλία σχεδίων. Το κόψιμο του χαρτιού πάντως, δεν επιτρέπεται στα origami. Στα kirigami όμως, ναι. Τα origami δεν χρησιμοποιούνται μόνο ως μορφή τέχνης, αλλά έχουν εφαρμογές σε διάφορες επιστήμες όπως η ιατρική, τα μαθηματικά, η αρχιτεκτονική κ.α. Στα ελληνικά βρήκα και σας προτείνω ένα πολύ κατατοπιστικό site, που θα σας βοηθήσει να μάθετε περισσότερα και να διαβάσετε για τις διάφορες τεχνικές των origami.  Κάντε απλώς κλικ, εδώ. Τα Kirigami τώρα, είναι η γνωστή μας χαρτοκοπτική. Kiri σημαίνει κόβω και kami, όπως ήδη αναφέραμε, χαρτί. 




Υπάρχουν άπειρα βιβλία που μπορείτε να διαβάσετε κι άλλα τόσο εκπαιδευτικά video. 'Ενα επέλεξα εγώ για σας, σε περίπτωση που θέλετε να ξεκινήσετε, φτιάχνοντας λουλούδια. Καλή επιτυχία. 
















6 Ιαν 2010

Όχι πια έρωτες...


 
Όχι πια έρωτες
Δε σ’ αγαπάω πια
και δεν ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου για σένα
Όχι πια έρωτες
Δεν ανυπομονώ πια να σε δω
και δίπλα σου να κοιμηθώ

Όχι πια δάκρυα
Δε ζηλεύω πια
και δε θολώνω τα γυαλιά μου πια για σένα
Όχι πια θάνατοι,
όχι πια διάβασμα με ηρεμιστικά,
όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτά

Όχι πια πρόστυχα μηνύματα
Όχι πια γέλια και παιχνίδια όταν είμαστε μαζί
Όχι πια μέλισσες το βράδυ,
όχι γατάκια το πρωί

Όχι πια έρωτες
Δεν ξαναλέω πια πως συνέχεια σε σκέφτομαι,
δεν ξαναλέω πια πως σ’ αγαπώ
Όχι πια έρωτες,
γιατί εσύ το ζήτησες
και δεν μπορώ παρά να το δεχτώ

Όχι πια όνειρα
Όχι πια όνειρα πως κάποτε θα ζήσουμε μαζί
Εσύ δεν είσαι πια εδώ
κι εγώ ποτέ δε θά ’μαι εκεί

Related Posts with Thumbnails