15 Ιαν 2010

Αποπροσανατολισμός...


 


*Παιχνίδι με τον Covenant



Κάθομαι στην άμμο και μετράω κύματα. Έχει πολύ φως και φοράω τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μου. Φυσάω για πλάκα μερικά τσουλούφια που πέφτουν στα μάτια μου κι ακούω το «Μονόγραμμα» για χιλιοστή φορά.


..Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο..


Κάθομαι στα βότσαλα και τα μετράω. Ένα, δύο, τρία... το τέταρτο στη θάλασσα. Είναι νύχτα και το φεγγάρι μόλις που αχνοφέγγει στα σκοτεινά νερά. Κοιτώ, πέρα από τον ορίζοντα κι ο άνεμος απαγγέλει μαζί μου δυό στίχους. Τους έχω ξανά απαγγείλει αυτούς. Τι είναι; Πότε; Α... ναι... "Το Μονόγραμμα". 





Πως με γαληνεύει αυτό το σχεδόν εγκαταλελειμμένο μέρος, με τις πολύχρωμες βάρκες και τις σ’ όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου, πόρτες.. Αυτά τα ερείπια, οι πέτρες οι κιτρινισμένες απ’ το θειάφι, οι σκληρές γραμμές του τοπίου.


..Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια..



Το τοπίο γαλήνιο, μέσα μου αντάρα. Τα ήρεμα νερά της Θάλασσας, με τον σιγανό παφλασμό στην ακτή, οι βάρκες που λικνίζονται νωχελικά στο λιμανάκι, και τα φώτα του χωριού που φωτίζουν τα βότσαλα κάθε χιλιόμετρο... ΄Ολα άδεια... Δεν υπάρχει κανείς...





Κι ύστερα ξαφνικά χάνονται όλα σαν να διαλύεται το παζλ και παλεύω στο σεντόνι μου, να ενώσω τα κομμάτια. Να μην ξυπνήσω, να μην ξυπνήσω.. Νιώθω ιδρώτα να κυλάει στο λαιμό μου. Ξερά τα χείλη μου. Τι ώρα να ‘ναι;


..κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές..



Κόσμος, ξαφνικά, κόσμος πολύς και βαβούρα, μηχανάκια πηγαινοέρχονται και άνθρωποι περπατούν παντού και ένα ντριν μου χτυπάει τα μηνίγγια. Κλείνω τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο και τα ανοίγω. Εκτυφλωτικό φως, έχω αφήσει πάλι ανοιχτό το παράθυρο για να εισέρθει το πρωινό φως στα σκοτεινά μου όνειρα. Πρέπει να σηκωθώ, αλλά δεν θέλω. Είναι ώρα... Τι να κάνω;






Κοιτάζω ξανά και ξανά τους δείχτες του ρολογιού.. Μέρα ή νύχτα; Δεν καταλαβαίνω. Αιωρούμαι στο τίποτα του χρόνου, στο αφιλόξενο κενό της άγνοιας, στην αβεβαιότητα που δεν αντέχω.. Κλειστά παράθυρα, σκοτάδι. Που είμαι;


..Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά..



Όσο δεν σηκώνομαι, τόσο δυναμώνει το φως. Ιδρώνω κάτω απ' τα χειμωνιάτικα σκεπάσματα με τις χοντρές πυτζάμες. Δεν θέλω να σηκωθώ και κουκουλώνομαι. Τώρα είναι πάλι σκοτάδι. Μένω εκεί και παραπαίω... Γιατί δεν μπορώ να ξαναβρώ την βραδινή μου παραλία; Πόσο ήρεμη φαντάζει τώρα. 




Σηκώνομαι διστακτικά και νιώθω να κρυώνω.. Ανοίγω το παράθυρο και εισβάλλει το λευκό. Χιόνι παντού.. Καθαρίζει ο νους μου απ’ τις εικόνες. Χάνομαι…


..Είμ’ εγώ,μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ,μ’  ακούς;..


Ο Μορφέας με τυλίγει λίγο λίγο πάλι  στην αγκαλιά του και μέσα στο σκοτάδι των κλειστών φλεβάρων ξεπροβάλλει πάλι η ασημένια λάμψη του φεγγαριού. Με ξαναβρίσκω να κάθομαι στην παραλία, πάνω στα βότσαλα. Τι ωραία εικόνα.  Μένω... εδώ..




Γκρίζος ο ουρανός, ασάλευτος ο κόσμος.. Αυτές οι στιγμές πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, πάντα μ’ άρεσαν τόσο πολύ. Ένα δέντρο γέρνει πάνω απ’ το πέτρινο σπίτι. Που να βρεις καταφύγιο τέτοιες ώρες; Δεν ακούγεται πουλί κανένα..



Πουθενά δέν πάω ,μ’ ακους;
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ακούς;



Ο σκοτεινός ουρανός και τα ατάραχα νερά, κοιτώ καθώς πλησιάζει η αυγή. Το μούχρωμα και τα απόλυτα κρυστάλλινα νερά, αυτή την ώρα πάντα τα λάτρευα. Υπάρχει καλύτερο καταφύγιο; Δεν ακούγεται βοή καμιά. 




Madame de la Luna - Covenant

 

12 σχολια:

Madame de la Luna είπε...

Στις εικόνες του Covenant, ταξίδεψα και έγραψα. Με χρώμα μωβ.. Για τις στιγμές που η Ζωή μοιάζει τόσο ανούσια και η Ποίηση είναι το Ύστατο Καταφύγιο..

efhbos είπε...

Ωραιο παιχνιδι...Να το παιζετε πιο συχνα για να μας χαριζετε ακομα πιο ωραιες εικονες!

Artanis είπε...

Υπέροχο...Και το τραγούδι ταιριάζει τέλεια...
http://www.youtube.com/watch?v=XS088Opj9o0

Σταλαγματιά είπε...

Πάντα τα παιχνίδια σου αυτά μας ταξιδεύουν κι εμάς!

Υπέροχη συνεργασία και λατρεμένοι στίχοι!

Γλυκο ξημέρωμα

α Κενταύρου είπε...

Τα ήρεμα νερά της Θάλασσας, με τον σιγανό παφλασμό στην ακτή, οι βάρκες που λικνίζονται νωχελικά στο λιμανάκι, και τα φώτα του χωριού που φωτίζουν τα βότσαλα κάθε χιλιόμετρο... ΄Ολα άδεια... Δεν υπάρχει κανείς...

Εικόνα γνώριμη και μελαγχολική τέλος Αυγούστου του 1980 σε παραθαλάσσιο χωριό της Λακωνίας.
Όλα άδεια...

Adis είπε...

Και δική μου εικόνα: "Κόσμος, ξαφνικά, κόσμος πολύς και βαβούρα... ...φως στα σκοτεινά μου όνειρα. Πρέπει να σηκωθώ, αλλά δεν θέλω. Είναι ώρα... Τι να κάνω;"

(Και πλέον σηκώθηκα, δυστυχώς ίσως.)

Πολύ όμορφο!! (Και δε νομίζω ότι χρειαζόταν να μας προσδιορίσεις το χρώμα σου).. ;) :P

Madame de la Luna είπε...

Efhbos, σ' ευχαριστούμε! Προσωπικά, είμαι υπέρ των συνεργειών. Και τις χαίρομαι αφάνταστα.

Γράψαμε πολύ απλά και οι δύο, όπως θα είδες. Όταν έχεις να κάνεις με "Το Μονόγραμμα" άλλωστε, η ουσία είναι οι λέξεις του Ελύτη.

Καλό Σαββατοκύριακο.

Madame de la Luna είπε...

Artanis, αγαπημένη, σ' ευχαριστούμε κι εσένα! Πάντα προσέχεις τα τραγούδια. Ελπίζω όντως να έκανα καλή επιλογή. Το έψαχνα πολύ στο μυαλό μου κι ήθελα να 'ναι ένα τραγούδι, που να βγάζει την απόγνωση του "θα θρηνώ".


Δεν κατάφερα να δω τι είχε το link :(


Φιλί.

Madame de la Luna είπε...

Σταλαγματιά, νοερά ήμουν και πάλι στη Μήλο, καθισμένη στην αγαπημένη μου παραλία τον Φυροπόταμο και έγραφα.. Επειδή εκεί, μου αρέσει πολύ ν' ακούω και το σχετικό cd.

Πράγματι ταξίδευα και χαίρομαι αν έστω κι έναν, πήρα μαζί μου. Βοήθησαν κι οι εικόνες του Covenant, πολύ όμως.

Σ' ευχαριστούμε! "Το Μονόγραμμα" με συντροφεύει χρόνια τώρα.

Φιλί.

Madame de la Luna είπε...

α Κενταύρου, είναι εικόνα του Covenant, αλλά θα μπορούσε να είναι πολλών από μας. Κι είναι η απλότητα της, που την κάνει τόσο όμορφη. Τέτοιες στιγμές, νομίζω είναι οι καλύτερες για να ακούει ή να διαβάζει κανείς Ποίηση.

Όλα άδεια.. Αυτό είναι που μ' αρέσει περισσότερο.

Καλό Σαββατοκύριακο.

Madame de la Luna είπε...

Adis, είδες πόσοι ταυτιζόμαστε με τις εικόνες του Covenant;

Κι εγώ δεν θέλω συνήθως, αλλά σηκώνομαι. Σκληρή ζωή :)

Κοίτα, γράψαμε πολύ απλά και οι δυό. Το εξηγώ και παραπάνω. Δεν προσπαθήσαμε να γράψουμε ποιητικά, χωρίς όμως καν να το έχουμε συζητήσει. Αυθόρμητα έγινε. Θα ήταν αστείο, εξάλλου, απ' τη στιγμή που το κέντρο αναφοράς μας είναι "Το Μονόγραμμα", να το προσπαθήσουμε. Κι οι εικόνες μας νομίζω είναι εντελώς καθημερινές. Η Ποίηση είναι που ομορφαίνει τη ζωή μας. Που πολλές φορές μοιάζει (είναι;) πεζή.

Ναι, δεν χρειαζόταν :P. Και δεν μου έβγαινε και το μωβ που ήθελα, αλλά δεν ήμουν σε φάση να πειράξω τον κώδικα, με τις λίγες γνώσεις μου.

Ευχαριστημένος τώρα;; Σε πειράζω. :)

Καλό Σαββατοκύριακο.

Madame de la Luna είπε...

Covenant, σ' ευχαριστώ πολύ, για την ωραία συνεργασία.

Εννοείται, σχολιάζεις κι εσύ εδώ ότι θες.

Θα τα πούμε εμείς..


Καλό Σαββατοκύριακο.

Related Posts with Thumbnails