26 Φεβ 2010

Σινεμά ο Παράδεισος-Μέρος Γ'



Καιρό έχω να γράψω για ταινίες κι είπα σήμερα, να το κάνω. Είδα κι αρκετές εδώ που τα λέμε και πριν αρχίσω να ξεχνάω (όπως τα γενέθλια του blog-αισίως 2 χρόνια τα λέμε από δω), ας καταγράψω τις εντυπώσεις μου. 

Η ταινία λοιπόν με την οποία γέλασα περισσότερο απ' όλες και βρήκα εξαιρετική τη σκηνοθεσία της ( Laurent Tirard ο υπαίτιος), μαγευτική τη φωτογραφία της κτλ κτλ, είναι το Le petit Nicolas. Και ναι, φυσικά, βασίζεται στη διεθνώς επιτυχημένη σειρά παιδικών εικονογραφημένων βιβλίων των Rene Goscinny και Jean-Jacques Sempe, 'Οι περιπέτειες του Μικρού Νικόλα'. Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα, δεν το συζητώ. 

Στις αμέσως καλύτερες, συγκαταλέγω το "Agora" του Alejandro Amenabar, για την οποία πολλά και ωραία είχε γράψει εδώ ο Οδοιπόρος και καλώς με έψησε να την δω. Αν μη τι άλλο, μαθαίνεις κάποια πράγματα. Αν είχε και λίγο πιο σφιχτό σενάριο.. Τέσπα. 

Εξίσου ενδιαφέρουσα, βρήκα την ταινία "New York I love you", αλλά μοιραία είναι άνιση, αφού πρόκειται για σπονδυλωτή ταινία με διαφορετικούς σκηνοθέτες ( Fatih Akin, Yvan Attal, Wen Jiang,  Shekhar Kapur,  Brett Ratner,  Natalie Portman κ.α.). Όλες οι ιστορίες που παρακολουθεί η κάμερα, διαδραματίζονται σε γνωστά μέρη της πόλης κι αν θέλετε να μάθετε περισσότερα πατήστε εδώ

Εννοείται είδα το Αvatar (σαν ιστορία δεν με τρέλανε-τεχνολογικά οk μας πάει πολύ παρακάτω), τον Serlock Holms (επίσης δεν τρελάθηκα), το "The box" (ωραία ιδέα, βασισμένη στο γνωστό δίλημμα με το κουμπί, αλλά χαλάει στην πορεία η όλη φαση), το "Up in tha air" (καλούτσικο, οk), το "Silent Wedding" (μπα, δεν...), το "500 days of Summer" (χαριτωμένο δεν μπορώ να πω), το "The Reader" (καταπληκτικό), το "The truth about cats and dogs" (συμπαθητικό) και το "Men vs woman" (έτσι κι έτσι). 

Πολύ μου άρεσε το "The plan" (σ' ευχαριστώ-ξέρεις εσύ γιατί) ως φανατική του "Battlestar Galactica", αλλά δεν πρόλαβα να δω ακόμα το "Caprica".  Αντιθέτως, είπα να καλύψω τα κενά του παρελθόντος και βλέπω τον Macgyver (ναι, ναι, μην γελάτε), αφού δεν τον είχα δει ποτέ. Από τις καινούριες σειρές, αφήστε τα καλύτερα. Πέρα από μια-δυό  σχετικά ενδιαφέρουσες ("Dirty sexy money", "October road"), οι υπόλοιπες δεν με κράτησαν. Εξακολουθώ να βλέπω μ' ενδιαφέρον όμως το "Lost", το "Desperates Housewives" και βεβαίως βεβαίως το "Grey's Anatomy". Eσείς;


23 Φεβ 2010

Πιερ Πάολο Παζολίνι: Ψηφίδες μιας ζωής...


 
 Θυμάμαι σαν τώρα, εκείνο το βράδυ, που μπροστά σε ένα αναμμένο τζάκι, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, στο σπίτι του φίλου μου του Γ., είδα για πρώτη φορά ένα βιβλίο για κείνον. Είχε τίτλο: "Εγώ ο Πιερ Πάολο στα χέρια του αγγέλου". Το ξεφύλλισα με περιέργεια και κατέληξα να το δανειστώ. Από κείνη τη στιγμή νομίζω, με κέρδισε ο Παζολίνι. Κι έκτοτε είδα τις περισσότερες ταινίες του, διάβασα τα ποιήματα του, προσπάθησα να μπω στον κόσμο του. Δεν είναι εύκολο.. Όποιος πει ότι μπορεί να τον καταλάβει, επεiδή γνωρίζει μερικές του ιδιότητες, πλανάται πλάνην οικτράν. Ο Παζολίνι ήταν πολλά πράγματα. Είναι πολλά πράγματα. Κι αυτό το σκεφτόμουν πάλι αυτές τις μέρες, που διάβαζα μία ακόμα βιογραφία του. Γι' αυτό, δεν θα γράψω εδώ για ότι είναι  λίγο-πολύ γνωστό, αλλά θα σταθώ σε κάποια άλλα στοιχεία που τον αφορούν κι εγώ τα ξεχώρισα. Ψηφίδες μιας ζωής, αν θέλετε..



Με εντυπωσίασε λοιπόν, το ότι έγραφε συνεχώς. Μυθιστορήματα, ποιήματα, σενάρια, θεατρικά έργα, δοκίμια, τραγούδια, άρθρα σε εφημερίδες, γράμματα σε φίλους. Χρειάζεται κανείς πάρα πολύ καιρό, για να πει ότι μπόρεσε να διαβάσει αρκετά απ' όσα έγραψε. Κι ενδιάμεσα, ταξίδευε, γύριζε ταινίες, γνώριζε ανθρώπους, παρακολουθούσε ποδόσφαιρο, είχε εμπλακεί σε 33 δικαστικές υποθέσεις.. Τρομακτικό νούμερο αν το σκεφτείτε.. Ζούσε στην ίδια πολυκατοικία με τους Μπερτολούτσι, είχε αφιερώσει ένα ποίημα στον Μπερνάρντο, που ήταν βοηθός του όσο γύριζε το "Ακατόνε" και τον βοήθησε να γυρίσει την πρώτη του ταινία το "Βίαιος θάνατος", γράφοντας το σενάριο. Ήταν στενός φίλος του Φελίνι και δεν του κράτησε κακία, ούτε όταν εκείνος αποσύρθηκε απ' την παραγωγή του "Ακατόνε.



Yπήρξε καθηγητής, ακόμα και κομπάρσος στην Cinecitta για να βγάλει τα προς το ζην.. Μελέτησε πολύ την δημοτική ποίηση και ενδιαφέρθηκε απίστευτα για  τη γλώσσα του Φριούλι, τόπου καταγωγής της μητέρας του, σε σημείο που να ιδρύσει μια Ακαδημία με τους φίλους του, για να την μελετήσουν περισσότερο. Υποβλήθηκε κάποτε σε ψυχιατρική εξέταση (για την 'κατά φαντασίαν' ληστεία ενός φαρμακείου, που ποτέ δεν διέπραξε) και η γνωμάτευση ήταν πως: " ο Παζολίνι είναι τόσο ενδιάθετα μη φυσιολογικός, ώστε να αποδέχεται εντελώς συνειδητά την ανωμαλία του, σε σημείο που να εμφανίζεται ανίκανος να την εκτιμήσει ως τέτοια". Παρακολουθούσε τι συμβαίνει στην ζωή της Μπριζίτ Μπαρντό, είχε μια ιδιαίτερη σχέση με την Κάλας, έγραψε ποίημα για την Μέριλιν Μονρόε. Λάτρευε την μουσική του Μπαχ: "Για μένα η μουσική του Μπαχ, είναι η μουσική καθεαυτή, η μουσική στην απόλυτη έννοια". Υπάρχουν τόσα ακόμα πράγματα, που δεν ξέρουμε για κείνον... Κι έχω ακόμα ένα βιβλίο που τον αφορά στα χέρια μου.. Έτοιμη να το διαβάσω και να επανέλθω, να σας γράψω πάλι για τον Παζολίνι, κάποια στιγμή... Επειδή αυτή η ιστορία, δεν έχει τέλος...


.

20 Φεβ 2010

Πιερ Πάολο Παζολίνι-Μαρία Κάλλας: Μυστική συνενοχή...




Για ελάτε μαζί μου μια βόλτα σήμερα.. Θα σας πάω σ' ένα καλοκαίρι, εκεί στη δεκαετία του '70.. Σε μια ακατοίκητη νησίδα, που λέγεται Τραγονήσι , βρίσκεται κοντά στη Μύκονο κι όσοι την έχουν επισκεφτεί λένε πως είναι πανέμορφη. Εκεί λοιπόν, ξεκουράζονται και περνούν ανέμελα τις μέρες τους η Μαρία Κάλλας και ο Πιερ Πάολο Παζολίνι. Εκείνος της έχει αφιερώσει ένα  ποίημα του με τίτλο "Το Δαχτυλίδι", της έχει κάνει δώρο ένα δαχτυλίδι, την έχει φιλήσει στο στόμα και τους έχουν αποθανατίσει οι παπαράτσι, συζητούν μήπως θα ήταν καλή ιδέα να ανεβάσουν το "Μάνα κουράγιο" του Μπρεχτ  κι εκείνη έχει αρχίσει να έχει αισθήματα... Αναρωτιέστε αν ήξερε ότι εκείνος.. Μα φυσικά το ήξερε. Ήταν παρούσα, όταν ο Παζολίνι επισκεπτόταν τον Νινέτο Ντάβολι στο στρατόπεδο και ποιος ξέρει πόσες ακόμα φορές τους είδε μαζί. Αλλά η ψυχή, δεν υπακούει στη λογική. 



Έχουν γυρίσει τη "Μήδεια", η Κάλλας τον έχει ακολουθήσει στο ταξίδι του στην Αφρική, έχουν πάει μαζί στο Παρίσι και στη Νότιο Αμερική για να προωθήσουν την ταινία τους, ο Παζολίνι αισθάνεται ότι φεύγει από κοντά του ο Νινέτο, ο πιο σημαντικός άνθρωπος της ζωής του για κείνο το διάστημα.. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, σκέφτονται να τα παρατήσουν όλα και να μείνουν οι δυό τους στην Ελλάδα: η Κάλλας κι ο Παζολίνι. Για κείνον η Ελλάδα, σημαίνει τόσα πολλά άλλωστε. Από νεαρή ηλικία μετέφραζε έργα της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, γύρισε ταινίες με κεντρικό θέμα τους ελληνικούς μήθους ("Μήδεια", "Βασιλιάς Οιδίπους"), έγραψε θεατρικά ("Πυλάδης"). Δεν είναι παράξενο που σκέφτηκε να ζήσει εδώ. Αλλά τελικά δεν το έκανε. Ούτε κι η Κάλλας, για την οποία υπήρχε πάντα και το φάντασμα του Ωνάση




Οι δυό τους όμως, όταν τέλειωσαν αυτές οι διακοπές, διατήρησαν μια βαθιά φιλία, αλληλογραφούσαν συχνά (εκείνη μάλιστα προσπαθεί να τον νουθετήσει σ' ένα γράμμα που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, όταν εκείνος 'πενθεί' για την σχέση του με τον Νινέτο) και πέθαναν με διαφορά δύο χρόνων.H Οριάνα Φαλάτσι, έγραψε γι' αυτή τους τη σχέση: 

"Είχες έρθει για διακοπές με την Μαρία Κάλλας (ενν: στο Ρίο ντε Τζανέιρο). Οι εφημερίδες έγραφαν πως ήσασταν εραστές. Ήσασταν; Ξέρω πως δύο φορές στη ζωή δοκίμασες ν’ αγαπήσεις μια γυναίκα και δεν τα κατάφερες. Αλλά νομίζω πως δεν ήταν η Μαρία μια από τις δύο. Ήσασταν πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες, άλλη η αισθητική του ενός, άλλη του άλλου. Κι όμως δείχνατε τόσο ενωμένοι. Κάτι σας έδενε. Μια συνέργεια. Μια μυστήρια συνενοχή. Υποψιάζομαι πως εσύ την έβλεπες σαν αδελφή σου κι έκανες ό,τι μπορούσες για να ξεχάσει τον Ωνάση. Δεν τη βαριόσουνα ποτέ. Τη βοηθούσες ακόμη και να βάλει ή να βγάλει τα ρούχα της. Στην παραλία την περιποιόσουν αλείφοντας την πλάτη της με λάδι. Στα εστιατόρια δεχόσουν ήρεμος και με συγκατάβαση όλα της τα καπρίτσια, σαν υπομονετικός νοσηλευτής δημόσιου νοσοκομείου. Ναι, είχες μέσα σου τον ηρωισμό του ιεραπόστολου που βοηθάει λεπρούς, την καλοσύνη του άγιου που υπομένει με χαρά το μαρτύριο.."

Κανείς ποτέ δεν μάθει...


.

18 Φεβ 2010

Ψίθυροι αγοριών...






*στον Α., που γράφει τα ομορφότερα παραμύθια...



.
 "Μήπως δεν είναι αντρικό που θέλω να κλαίω;"


Πόσο εύκολο είναι άραγε, να εισχωρήσει μια γυναίκα στο μυστικό σύμπαν των αγοριών; Να ψυχανεμιστεί τους κρυφούς τους φόβους, να γράψει για τα όνειρα τους, για τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους, τον κόσμο, τη ζωή; Να τους παρακολουθήσει όσο κοιτάζονται στον καθρέφτη, όσο προσπαθούν να γίνουν άντρες, όσο φλερτάρουν με κορίτσια, όσο αποκωδικοποιούν βήμα-βήμα τα μυστικά του έρωτα; Δεν ξέρω... Αλλά τουλάχιστον η Βούλα Μάστορη, το κατάφερε. Έγραψε ένα βιβλίο, που το απόλαυσα και δεν ήθελα να τελειώσει. Ένα βιβλίο μυθιστορηματικό, που αναφέρεται μόνο σε αλήθειες και που μιλά χωρίς σεμνοτυφίες τη γλώσσα των εφήβων που ζουν κάπου εκεί έξω και ψάχνουν απαντήσεις για ότι τους συμβαίνει. Δεν ξέρω αν ποτέ μου έχω διαβάσει κάτι καλύτερο, για την εφηβεία και είμαι σίγουρη πως αποτελεί το τέλειο δώρο για κάθε αγόρι, που οι γονείς του είναι αρκετά ανοιχτόμυαλοι για να του το χαρίσουν, αλλά και για σας, που έχετε περάσει προ πολλού την εφηβεία, αλλά θέλετε να περάσετε μερικές ευχάριστες ώρες και να νοσταλγήσετε τις στιγμές, που δεν είχατε για τον κόσμο, όλες τις απαντήσεις που θέλατε. Και δεν το ξέραμε τότε, ούτε εσείς τ' αγόρια, ούτε εμείς τα κορίτσια, αλλά δεν ήταν και τόσο άσχημα, όσο νομίζαμε.. 


 

17 Φεβ 2010

Ghetto...



Μικρό νησί απέναντι απ' την Βενετία, στο οποίο βρίσκονταν τα δημοτικά χυτήρια χαλκού. Σ' αυτό, υποχρεώθηκαν να εξοριστούν οι Εβραίοι της πόλης, στα 1516, εφόσον δεν ήθελαν να απελαθούν, επειδή οι Ενετοί φοβόντουσαν πως θα τους δηλητηριάσουν με το νερό των πηγαδιών. Η περιοχή σφραγιζόταν με δύο πύλες, που κλείδωναν τη Δύση του ήλιου κι άνοιγαν την Ανατολή. Αργότερα, στα 1541, που ο πληθυσμός αυξήθηκε κι Οθωμανοί Εβραίοι έμποροι που επισκέπτοναν την Γαληνότατη χρειαζόταν να μείνουν  στο Ghetto, χτίστηκαν 20 εντοιχισμένες κατοικίες σε παρακείμενο κανάλι  που ενώνονταν με το νησί με πεζογέφυρα κι έτσι ακόμα και σήμερα στη Βενετία, γίνεται αναφορά στο παλιό (vecchio) και στο καινούριο (nuovo) Ghetto. Η λέξη ghetto, προέρχεται απ' το ιταλικό ρήμα gettare (που έχει κυρίως την έννοια του πετάω). Για περισσότερα, δείτε εδώ κι εδώ. Έτσι για να ξέρουμε μερικά πράγματα για τις λέξεις που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα...


.

11 Φεβ 2010

Ticking clocks...




Lights go out and I can’t be saved
Tides that I tried to swim against
Brought me down upon my knees
Oh I beg, I beg and plead

Singin’, come out if things aren’t said
Shoot an apple off my head
And a, trouble that can’t be named
Tigers waitin’ to be tamed

Singing, yooooooooooooo ohhhhhh
Yoooooooooooo ohhhhhh

Confusion never stops
Closing walls and ticking clocks
Gonna, come back and take you home
I could not stop that you now know

Singin’, come out upon my seas
Curse missed opportunities
Am I, a part of the cure
Or am I part of the disease

Singin’, yoooooooooooo ohhhhhh
Yooooooooooooo ohhhhhh
Yooooooooooooo ohhhhhh
Yooooooooooooo ohhhhhh

Yooooooooooooo ohhhhhh
Yooooooooooooo ohhhhhh

Oh nothing else compares
Oh nothing else compares
And nothing else compares

Yooooooooooooo ohhhhhh
Yooooooooooooo ohhhhhh

Home, home, where I wanted to go
Home, home, where I wanted to go
Home, home, where I wanted to go
Home, home, where I wanted to go



ΥΓ: Δεν προλαβαίνω...

8 Φεβ 2010

Love building exercises



Άρχισα να διαβάζω αυτές τις μέρες το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Scientific Mind, που έχει ένα αφιέρωμα στην αγάπη (και στο γιατί αποτυγχάνουν οι άνθρωποι στις σχέσεις τους). Με δυό λόγια, η επαφή είναι το σημαντικότερο κομμάτι μιας σχέσης (είτε διανοητική, είτε σωματική) και βέβαια ομοίως η επικοινωνια. Προτείνει λοιπόν στο άρθρο του ο Robert Epstein,o οποίος δεν είναι κάνας τυχαίος (PhD απ' το Harvard παρακαλώ διαθέτει, έχει κάνει πολλές έρευνες και είναι επίσης καθηγητής)  μερικές ασκήσεις, που βασίζονται σε επιστημονικά δεδομένα και οι οποίες αποδεδειγμένα φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Πως το ξέρω; Όλες, μα όλες τις κάναμε στο θέατρο κι ακόμα θυμάμαι την ένταση που μας δημιουργούσαν. Πολύ απλα. Έχουμε και λέμε λοιπόν: 

1. Two as one. Αγκαλιάζετε τρυφερά τον άνθρωπο που έχετε απέναντι σας και προσπαθείτε να συντονίσετε την αναπνοή σας με την δική του. Στο τέλος θα νιώθετε, σαν να συγχωνευτήκατε. 
2. Soul gazing. Στέκεστε ή κάθεστε πολύ κοντά με τον άνθρωπο που σας ενδιαφέρει και τον κοιτάζετε βαθιά στα μάτια, σαν να προσπαθείτε να δείτε μέσα του, τον βαθύτερο του εαυτό. Μετά από δύο λεπτά, συζητάτε πως νιώσατε. 
3. Monkey Love. Στέκεστε ή κάθεστε πολύ κοντά με τον άνθρωπο που διαλέξατε και προσπαθείτε να μιμηθείτε τις κινήσεις του, μέχρι να συντονιζόσαστε όσο πιο τέλεια γίνεται. Η άσκηση έχει πλάκα, αλλά είναι και τρομερό το συναίσθημα του να κινείσαι μαζί με τον άλλο. 
4. Falling in love. Είναι μία από τις γνωστές ασκήσεις εμπιστοσύνης. Αφήνετε το σώμα σας να πέσει προς τα πίσω, στα χέρια του συντρόφου σας και μετά αλλάζετε θέσεις, αρκετές φορές. Άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν, συνδέθηκαν για χρόνια, λόγω αυτής της άσκησης. 
5. Secret Swap. Γράφετε ένα μυστικό σ' ένα χαρτί, το ίδιο κάνει κι ο άνθρωπος που έχετε απέναντι σας και μετά αλλάζετε χαρτάκια κι αρχίζετε να συζητάτε γι' αυτά σας τα μυστικά. Μπορείτε να επαναλάβετε την άσκηση, αλλά αφήστε και κάνα μυστικό, για άλλη φορά. 
6. Mind Reading Game. Ε ναι. Αυτό που καταλάβατε. Γράφετε σ' ένα χαρτί μια σκέψη που θέλετε να επικοινωνήσετε στο σύντροφο σας και μετά προσπαθείτε για λίγα λεπτά να του την μεταδώσετε, κοιτώντας τον. Αν αποτύχει να μαντέψει, μπορείτε να επαναλάβετε (εντάξει αυτή είναι δύσκολη άσκηση, οπότε μην έχετε και μεγάλες προσδοκίες). 
7. Let me inside. Σταθείτε λίγο μακριά απ' τον άνθρωπο που έχετε απέναντι σας και κάθε δέκα δευτερόλεπτα, πηγαίνετε λίγο πιο κοντά του, κοιτώντας τον πάντα στα μάτια, μέχρι στο τέλος να φτάσετε όσο πιο κοντά γίνεται (αυτή η άσκηση το πιθανότερο είναι να τελειώσει με φιλί). 
8.  Love aura.Βάλτε την παλάμη σας σχεδόν πάνω στην παλάμη του ανθρώπου που έχετε απέναντι σας, αλλά χωρίς στην πραγματικότητα να τον αγγίζετε και μείνετε έτσι για αρκετά λεπτά. Εκτός απ' την ζέστη, θα νιώσετε κι άλλα πράγματα...

Άντε βρε. Καλή σας επιτυχία! ;)



7 Φεβ 2010

Σκυλίσια ζωή...



Σήμερα τα ξημερώματα που λες, εκεί κατά τις 3.20 που είχα απορροφηθεί διαβάζοντας το βιβλίο της Julia Gregson "Στην καρδιά των Μουσώνων" που μου δάνεισε μια γνωστή μου, ρίχνω ένα τυχαίο βλέμμα στο σατανικό μαύρο κουτί που ορισμένοι ονομάζουν τηλεόραση κι έπαθα την πλάκα μου. Έδειχνε ένα ντοκιμαντέρ με τ' ακριβότερα πράγματα στον κόσμο για ..σκύλους! Ναι, ναι. Καλά διάβασες. Για σκύλους.

Καταρχήν μίλησε μία ημίτρελη (όχι με την καλή έννοια-θα καταλάβεις γιατί), η οποία είχε βάψει ροζ το σκυλί της!!! Δηλαδή η τρίχα μου σηκώθηκε. Τι άλλη ανωμαλία θα δω;; Φιλοζωϊκές οργανώσεις δεν υπάρχουν στην Καλιφόρνια ήθελα να 'ξερα, να την μαζέψει ο μπόγιας; Την κυρία ενοώ, όχι το άμοιρο ζώο. Τέλος πάντων. 

Το είχε βάψει ροζ, εννοείται σε ειδικό κομμωτήριο, το περιέφερε σε ειδικό ροζ καλάθι, με ειδικά ροζ ρούχα και ..κοσμήματα. Και μη φανταστείς τίποτα φτηνοπράγματα (που λέγαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση). Όλα μες το γκλίτερ, την πούλια και το στρας και το συγκεκριμένο που του φόραγε στο λαιμό, έκανε μόνο 400 ταπεινά δολλάρια. Τα δε ρούχα, δεν θες να ξέρεις πόσο κόστιζαν κι εννοείται πως όλα ήταν επώνυμα και σε καμία περίπτωση (μας το τόνισε αυτό), δεν του φοράει ρούχο, περυσινής σαιζόν (εσύ κι εγώ να τα βλέπουμε, που την βγάζουμε τρεις χειμώνες με την ίδια μπλούζα).

Και πάλι καλά να λες, διότι αργότερα είδα και πόσο στοιχίζουν τα σπιτάκια των σκύλων, που η κυρία (και πολλοί σταρ του Χόλιγουντ-μόνο τη Σάντρα Μπούλοκ συγκράτησα, μην με ρωτήσεις άλλα ονόματα), προτιμά. Καλά είχα μείνει πολύ πίσω, δεν το συζητώ. Εγώ φανταζόμουν κάνα κλασσικό σπιτάκι σκύλου, άντε λίγο πιο ευρύχωρο. 

Αλλά τα συγκεκριμένα που είδα, χωράνε μέσα εμένα κι εσένα, σκυλίσια έπιπλα και χαλιά, ειδικά παιχνίδια, 'κρεβάτια', πίνακες, τηλεοράσεις plasma, μέχρι και i-pod!!! Τώρα θα μου πεις, τι το θέλει το i-pod ο σκύλος.. Ε, του βάζει η ημίτρελη που λέγαμε και κάποιες ακόμα, ν' ακούει ..σκυλίσια μουσική! Και πόσο πάει το μαλλί για όλο αυτό; Μόνο 20.000 δολλάρια, στις εκπτώσεις. Τσάμπα πράμα δηλαδή (δώσε και σε μένα μπάρμπα!). 

Κι όσο σκεφτόμουν, πόσοι άνθρωποι θα βολευόντουσαν με τόσα φράγκα, πόσα παιδιά θα μπορούσαν να πιουν ένα ποτήρι καθαρό νερό στην Αφρική, τόσο μου σηκωνότανε η τρίχα και τελικά την έκλεισα την καταραμένη την TV κι επέστρεψα στο βιβλιαράκι μου. 

Λέω να την ξανανοίξω μετά από καμιά βδομάδα, ίσα ίσα για να μην χάνω τις καυτές εξελίξεις που όλοι-ες συζητούν κι εγώ δεν έχω ιδέα και τους κοιτάω σαν χάνος κι αυτοί με λυπούνται και με ρωτάνε: "μα που ζεις;;" (έλα ντε). Ξέρεις τώρα εσύ.. Κι ίσως τότε, δω και κάνα ευτυχισμένο σκυλάκι, να παίζει ελεύθερο στην εξοχή. Λέμε τώρα..


1 Φεβ 2010

Ο Φύλακας στη σίκαλη..



..είναι απ' τα βιβλία που λάτρεψα, που με σημάδεψαν, που τα ξαναδιαβάζω. Ο συγγραφέας του, έφυγε. 'κυνηγημένος' πάντα, απ' την αδηφάγα μανία των ΜΜΕ και των θαυμαστών του, που ήθελαν περισσότερες αποκαλύψεις για τη ζωή του. Λες κι η συνείδηση του δημιουργού, πρέπει να ταυτίζεται με την συνείδηση του έργου του. Λες και πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζουμε το πρόσωπο πίσω απ' το έργο. Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό.. 


.

Related Posts with Thumbnails