3 Ιαν 2011

Είμαστε ακόμα εδώ..

..
..

..
..

Τα κόκκινα κηροπήγια πάνω στο τραπέζι αναμμένα. Στο δένδρο τα φωτάκια ακολουθούν το δικό τους ρυθμό που σε κάνει να σκέφτεσαι πάντα πράγματα και κυρίως άλλες εποχές και χρόνια. Χρόνια που πέρασαν με κινηματογραφικό τρόπο και αναρωτιέσαι πώς. Δεν πειράζει ρε παιδιά, ακόμα είμαστε εδώ και αφού νιώθουμε έστω και για λίγο τη μαγεία, καλά είναι. Το παιδί μέσα μας ξυπνάει και ενώνεται με τα παιδιά μας που νομίζω ότι είναι πιο έξυπνα από εμάς. Τους ενδιαφέρει το παιγνίδι και τα δώρα. Καλά κάνουν. Γιατί σε όλους αρέσουν τα δώρα; Μήπως πραγματικά είμαστε όλοι παιδιά; Μόνο που οι δικοί μας πόλεμοι είναι επικίνδυνοι. Εμείς κάποτε προσποιούμαστε ότι είμαστε ο Ζορό, ο Ρομπέν των Δασών, ο Λεωνίδας των τριακοσίων, ο Μικρός Ήρωας, ο Γιώργος Θαλάσσης κλπ. Έτσι ερχόμαστε σε πρώτη επαφή με την αίσθηση της δικαιοσύνης, και το σπουδαιότερο, με την επιθυμία να κάνουμε κάτι για τον δίπλα μας. Ίσως αν θέλετε από φιγούρα, αλλά τι πείραζε; Διακρίναμε κάποιον που είχε ανάγκη και ερχόμαστε στη θέση του. Η συνείδηση δεν είχε λογική. Πολλοί προσπάθησαν να αναλύσουν τη συνείδηση αλλά στο τέλος έπεφταν σε τοίχο και φτου κι απ' την αρχή. Και δώστου οι τρελογιατροί να τρελαίνονται από τους νυν πελάτες τους και να τρελαίνουν με τη σειρά τους πάλι τους επόμενους. Και δώστου οι σπατουλαρισμένες από τα botox αστρολόγες να γεμίζουν ανασφάλειες για το μέλλον τους θεατές. Από τότε που όλοι ανακάλυψαν τα ζώδια, χάθηκε ο έρωτας και άντε να τον βρεις. Σαν τα τραγούδια που όλα μοιάζουν πια μεταξύ τους. Άντε λοιπόν να εξηγήσουν όλοι αυτοί σε ένα παιδί τι είναι ο έρωτας. Ό,τι και να του πουν εκείνο ακούει την καρδιά του.
Καθώς οι φίλοι αρχίζουν να 'ρχονται, τα τραγούδια του Σινάτρα συνεχίζουν ν' ακούγονται από τα ηχεία. Το τραπέζι έχει φορέσει το πράσινο παλτό του, όλοι παίρνουν τη θέση τους και το παιγνίδι για το καλό αρχίζει. Ατελείωτα τσιγάρα στο τασάκι και μπουκάλες κάθε είδους συνοδεύουν την εικόνα. Τώρα ξεχνιούνται οι φιλίες και όλοι θέλουν να κερδίσουν. Άλλωστε οι μεγαλύτεροι πόλεμοι στη γή έγιναν από πρώην φίλους και συμμάχους. Δώδεκα η ώρα. Τα φώτα σβήνουν και ανάβουν με τις καθιερωμένες ευχές και το ποδαρικό. Μετά το παιγνίδι συνεχίζεται. Σ' αυτό το παιγνίδι όλοι μπορούν να κερδίσουν. Αλλά στο τέλος πάντα κερδίζουν οι γυναίκες.
Και ο Σινάτρα συνεχίζει το τραγούδι του…


..
"Βραχνή φυσαρμόνικα"-9-1-2008-Μάνος Ξυδούς


..
..
..
..

Related Posts with Thumbnails