26 Ιουν 2011

Άρης Ρέτσος- Ο θρόνος των Ατρειδών

..
..
Ταξίδι στο μύθο (αναδημοσίευση απ' την "Ελευθεροτυπία")
..



Ο Αρης Ρέτσος, ξεχωριστή προσωπικότητα στο χώρο του θεάτρου -για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια δραστηριοποιείται και διδάσκει στον χώρο της έρευνας πάνω στο αρχαίο δράμα-, παρουσιάζει στις 5 Ιουλίου στο Ηρώδειο την παράσταση «Ο θρόνος των Ατρειδών»

Η παράσταση επιχειρεί ένα ταξίδι μνήμης στον τραγικό μύθο των Ατρειδών, αρχίζοντας από τη θυσία της Ιφιγένειας και την πτώση της Τροίας, για να καταλήξει στον κυνηγημένο από τις Ερινύες Ορέστη και την καταφυγή του στους θεούς Απόλλωνα και Αθηνά. Ως τελετουργικό πρόσωπο ο Χορός υποδέχεται, ακολουθεί, οδηγεί και συνοδεύει τους ήρωες στη συνάντησή τους με τη μοίρα, το πεπρωμένο. 

Η ιδέα της δικαιοσύνης, ως ηθική έννοια και ως τιμωρία, διαπερνά και τα τρία έργα της «Ορέστειας». Μετά το φόνο του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα, η Ηλέκτρα προσδοκά την επιστροφή του αδελφού της Ορέστη για να πάρει εκδίκηση. Κι όταν εκείνος έρχεται και σκοτώνει τη μητέρα τους και τον εραστή της Αίγισθο, παραδίδεται στα χέρια των Ερινύων. Η πράξη του μητροκτόνου θα σημάνει το τέλος μιας εποχής, την αλλαγή του «πολιτειακού» συστήματος. Η απονομή δικαιοσύνης θα περάσει από τους θεούς στους ανθρώπους.

«Η παράσταση είναι μια ελλειπτική αφήγηση του μύθου των Ατρειδών» λέει ο Α. Ρέτσος. «Σαν μισοσβησμένη τοιχογραφία, σαν κάποιος να μη θυμάται καλά πρόσωπα και γεγονότα αλλά κάποια σημεία να φωτίζουν τη μνήμη και η ιστορία να ζωντανεύει. Ως δομή ποιητικού έργου πρόκειται για συρραφή βασικών μονολόγων και κάποιων χορικών. Διάλογοι δεν υπάρχουν. Οι εικόνες ανακατεύονται σαν ονειρική κατάσταση. Περνάμε από τη θυσία της Ιφιγένειας στην επιστροφή του Αγαμέμνονα, από τον κατατρεγμό του Ορέστη από τις Ερινύες στη δίκη του». 

Οι ηθοποιοί βρίσκονται όλοι επί σκηνής. Ο Αγαμέμνων, ο Αίγισθος (Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης), η Κλυταιμνήστρα (Κόρα Καρβούνη), η Κασσάνδρα (Στεφανία Γουλιώτη), η Ηλέκτρα (Αλεξία Καλτσίκη), ο Ορέστης (Αντώνης Μυριαγκός), ο Κήρυκας (Χάρης Χαραλάμπους). 

«Ολο αυτό θα μπορούσε να είναι ένα υποκειμενικό του Ορέστη» σχολιάζει ο Α. Ρέτσος. «Κάθεται στο παλάτι και περνούν από μπροστά του τα γεγονότα σβησμένα. Εχει νόημα το ειρωνικό σχόλιο του Αισχύλου που προκύπτει από τους τίτλους της τριλογίας: "Αγαμέμνων" αλλά αυτός σκοτώνεται αμέσως στο έργο. "Χοηφόρες" αλλά εκείνες είναι που προτρέπουν τα δυο αδέλφια στη μητροκτονία. "Ευμενίδες" αλλά, αντίθετα, εκείνες που πρωταγωνιστούν είναι οι Ερινύες. Η βασική ιδέα ήταν μια ελλειπτική αφήγηση του κόσμου των Ατρειδών χωρίς να παίρνει κανείς κάποια θέση». 

Ενας άδειος θρόνος στο τέλος σχολιάζει την έκβαση του αιματοκυλίσματος του βασιλικού οίκου. Τα κοστούμια φέρουν νύξεις αρχαιότητας και σύγχρονης εποχής, ενώ επίσης χρησιμοποιούνται μάσκες (Νεκτάριος Διονυσάτος). Συμμετέχει 6μελής χορός αντρών και 7μελής χορός γυναικών. Ο Πέτρος Τσαμπαρλής παίζει κρουστά.

Ο Α. Ρέτσος εκτός από τη σκηνοθεσία έχει κάνει την επεξεργασία των κειμένων, τη μουσική διδασκαλία και τη μουσική σύνθεση, τη σκηνογραφία, την κινησιολογία και τη δραματουργία. Ομως, όταν κάνουμε λόγο για τον ξεχωριστό τρόπο που δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια πάνω στο αρχαίο δράμα, ενίσταται: «Δεν κάνω καθόλου ιδιαίτερα πράγματα. Αρκετά μ' αυτή την καραμέλα. Αν είναι ιδιαίτερο πράγμα μια παρτιτούρα του Μότσαρτ ή του Μπετόβεν, τότε κι εγώ είμαι ξεχωριστός. Ο άνθρωπος έχει μέτρα, ρυθμούς. Εγώ αυτό κάνω, απλώς. Οσοι έχουν ανάγκη να περιθωριοποιούν, ας το κάνουν». 

Τον ρωτάμε αν αισθάνεται ότι συμμετέχει με καθυστέρηση ετών στο Φεστιβάλ Αθηνών. «Ισως θα έπρεπε να είχε συμβεί πριν δεκαπέντε χρόνια, όχι μόνο σε μένα αλλά και σε άλλους. Για ποιο λόγο δεν έγινε θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πολλά πράγματα, αλλά δεν έχει κανένα νόημα». 
..
..
..
..
..
..
..
..

23 Ιουν 2011

Κάνε με να περιμένω...

..
..

..
..
..
Τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά ΙΙ
..

Κάνε με να περιμένω, να καρδιοχτυπώ
όπως το χώμα περιμένει το νερό, για να βλαστήσει
Κάνε με να περιμένω, πρέπει να αντισταθώ
πώς να τη νιώσω τη χαρά, αν δε στεγνώσει η λύπη

Κάνε με να περιμένω κι ας πληγώνομαι
πάνω σε πίστες ευτυχίας, δε προσγειώνομαι

Κάνε με να περιμένω κι ας πληγώνομαι
πάνω σε πίστες ευτυχίας, δε προσγειώνομαι

Κάνε με να περιμένω, να καρδιοχτυπώ
τα κάλαντα του θερισμού, με ιδρώτα πλημμυρίζουν
Κάνε με να περιμένω, να σ' ακολουθώ
Αν δεν υπάρχει απόσταση πως να σε πλησιάσω

Κάνε με να περιμένω κι ας πληγώνομαι
πάνω σε πίστες ευτυχίας, δε προσγειώνομαι

Κάνε με να περιμένω κι ας πληγώνομαι
πάνω σε πίστες ευτυχίας, δεν προσγειώνομαι
..
..


 ..
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Ερμηνεία: Πυξ Λαξ-Μπάμπης Στόκας
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..

16 Ιουν 2011

Μπάμπης Στόκας-Φίλιππος Πλιάτσικας: Για το Μάνο..

..
..


..
..


*Aναδημοσίευση απ' το blog Τραπέζι


Φ.Π: Δεν επαναλαμβάνεται αυτό που κάνουμε. Ας μην ξεχνάμε το βασικότερο πέρα από τα υπόλοιπα: λείπει ο Μάνος. Το να βρεθώ ξανά εγώ με τον Μπάμπη στη σκηνή, προσωπικά το θεωρώ δεδομένο. Αλλά είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο το συγκρότημα. Το γιατί βγαίνουμε τώρα ως Πυξ Λαξ, το έχουμε ξαναπεί αλλά να επαναλαμβάνουμε, όπως και όλες τις αλήθειες μας. Όλο το concept ξεκίνησε από το Μάνο και το Νίκο το Λώρη, τον πρόεδρο της Didi Music και συνεργαζόταν από πολύ παλιά με το συγκρότημα. Βλέποντας τη συνεχή θέληση του κόσμου να μας ξαναδεί μαζί επί σκηνής, αλλά και των νέων να μάθουν τι ήταν οι Πυξ Λαξ, άρχισαν οι δυο τους να το οργανώνουν ακριβώς όπως το βλέπετε τώρα: με το ίδιο στήσιμο, το ίδιο εισιτήριο κλπ. Προετοίμασαν λοιπόν όλη τη φάση και κάποια στιγμή μας το ξεφούρνισαν. Εμένα μία εβδομάδα πριν φύγει ο Μάνος και του Μπάμπη 10 ημέρες πριν. Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να το κάνουμε 2-3 χρόνια μετά, αλλά με το θάνατο του Μάνου δεν υπήρχε κανένας λόγος να καθυστερήσει. Αν ήταν να γίνει, έπρεπε να γίνει τώρα και γι’ αυτό η υλοποίησή του αφιερώνεται στη μνήμη του Μάνου.

Να μην δίνουμε δηλαδή σημασία στους κακεντρεχείς που λένε ότι μετά το περσινό πείραμα της επανένωσης των Κατσιμιχαίων ήρθε η ώρα για τους Πυξ Λαξ να εκμεταλλευτούν την κρίση…

Μ.Σ: Εμείς δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτά τα πράγματα. Λυπάμαι πολλές φορές με αυτά που ακούγονται, αλλά μέχρι εκεί, σταματάει στη λύπη μου. Κάνουμε αυτό που γουστάρουμε∙ πάντα κάναμε αυτό που γουστάραμε και όπου μας έβγαινε. Αν τόσα χρόνια ακούγαμε αυτούς που μας έλεγαν τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι, μάλλον δεν θα είχε γίνει τίποτα. Γι’ αυτό αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας και προχωράμε. Το ίδιο κάναμε και με τον Βασίλη Καρρά, όταν όλοι μας έλεγαν ότι θα καταστραφούμε. Τώρα νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε κάτι για τον φίλο μας, που είναι κάτι παραπάνω από φίλος μας και των δυο, για την πάρτη μας και για τον κόσμο. Ούτως ή άλλως είναι δύσκολη η θέση μας, εγώ προσωπικά όσο πλησιάζει ο καιρός τόσο μαζεύομαι συναισθηματικά. 
..
..
..
..
..
..
..
..

15 Ιουν 2011

Ως πότε πια ραγιάδες, ραγιάδες, ραγιάδες..

..
..



 ..
..
..

Τούτοι δω εφέρανε τουφέκια γεμάτα μπαρούτι
τούτοι δω διατάξανε τη στυγερή εξόντωση
τούτοι δω συναντήσανε το λαό να τραγουδάει ενωμένος

Και το λιγνό κορίτσι έπεσε με την σημαία του
και το αγόρι κύλησε χαμογελώντας λαβωμένο
λαβωμένο στο πλευρό της

Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζήτω την τιμωρία
εκείνου που 'δωκε το σύνθημα του θάνατου ζητώ την τιμωρία
εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία
δε θέλω να μου δίνουνε το χέρι, το μουλιασμένο από το δικό μας αίμα
δεν τους θέλω για πρεσβευτές, ούτε ήσυχους μέσα στα σπίτια τους
θέλω να τους δω να δικάζονται,
σε τούτο δω το μέρος, σε τούτη την πλατεία.




..
...
..
..
..


6 Ιουν 2011

Incendies

..
..

..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..

2 Ιουν 2011

Πάντα παρών...

..
..
..

..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..

Related Posts with Thumbnails