20 Δεκ 2012
Χριστούγεννα θα είσαι εδώ..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 6:30 μ.μ.
Ετικετες Μάνος Ξυδούς
14 Δεκ 2012
Μη με απειλείς με την αγάπη, μωρό μου..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 12:30 π.μ.
Ετικετες Μουσική, Billie Holiday
11 Δεκ 2012
Είναι τσεκούρι...
Η μοναξιά,
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο,
μαζί με τα κομμάτια τους,
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι -- Αγ. Βαρβάρα -- Κοκκινιά
Τούμπα -- Σταυρούπολη -- Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές,
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες,
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα,
στα σκλαβοπάζαρα της γης -- εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα,
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους,
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ -- ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο,
που ξεπουλάν τη φάρα της,
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο,
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της,
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω,
είναι τσεκούρι στα χέρια μας,
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει
Κατερίνα Γώγου
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 9:08 π.μ.
Ετικετες Κατερίνα Γώγου, Ποίηση
6 Δεκ 2012
27 Νοε 2012
Όσο ν' ανθίσουν οι πορτοκαλιές...
ΥΓ: "-Θε να σε λατρεύω, στον αιώνα τον άπαντα..
-Ωωω! Εμένα μου φτάνει όσο ν' ανθίσουνε οι πορτοκαλιές.."
"Κάρμεν", του Προσπέρ Μεριμέ. Μετάφραση και διασκευή: Ιάκωβος Καμπανέλλης. Μουσική:
Μίκης Θεοδωράκης. Παίζουν: Μαίρη Αρώνη, Νίκος Χατζίσκος, Θεόδωρος Αρώνης,
Γκίκας Μπινιάρης, Λούλα Ιωαννίδου, Σπύρος Ολύμπιος, Γιώργος Μετσόλης,
Νάσος Κεδράκας, Νίκος Φιλιππόπουλος
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 10:02 μ.μ.
Ετικετες Θέατρο, Ιάκωβος Καμπανέλλης
19 Νοε 2012
Η αγωνία του δρομολογίου - Μάνος Ξυδούς
Ξυπνούν πρωί, γύρω στις πέντε. Αν έχει κρύο, βροχή ή ζέστη δεν ενδιαφέρει και πολύ. Έτσι κι αλλιώς, η διαδρομή της μέρας τούς είναι γνωστή. Χωρίς να έχουν φάει τίποτα, φτάνουν στη στάση του λεωφορείου περιμένοντας. Ανάλογα με τις διαθέσεις της μηχανής, των παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων, των φαναριών που λειτουργούν όποτε κάνουν κέφι ή των απεργιών που αποφασίστηκαν την περασμένη νύχτα, θα δείξει πόσο θ' αργήσει το λεωφορείο. Και τι θα γίνει αν το περίπτερο είναι κλειστό και δεν βρουν εισιτήριο; Ή θα γίνουν λαθρεπιβάτες, διακινδυνεύοντας το μεροκάματο ή θα περιμένουν ή θα δανειστούν από κάποιον συμπάσχοντα που έτυχε να έχει παραπανίσιο εισιτήριο. Η Πολιτεία, που πάντα «φροντίζει» αυτούς που έχουν ανάγκη, έχει εκδώσει κάρτες πολλών διαδρομών, για να έχει εξασφαλισμένη πελατεία. Αλλιώς, μαλάκα, περίμενε.
Με τα χίλια ζόρια το λεωφορείο εμφανίζεται γεμάτο, όπως πάντα, και πρέπει να γίνει αγώνας για να επιβιβαστούν. Αν το χάσουν, τη βάψανε. Αν αργήσουν στη δουλειά θ? αρχίσουν οι γρίνιες των ρουφιάνων των αφεντικών αλλά και άλλων «συναδέλφων». Με το σπαθί της απόλυσης στο κεφάλι τους ξεκινούν τη δουλειά τους. Μπορεί να είναι εργάτες σε εργοστάσιο, μπορεί πωλητές σε εμπορικά καταστήματα, κλητήρες, χτίστες, υπάλληλοι των σύγχρονων ανωνύμων εταιρειών ή οτιδήποτε άλλο που να μην έχει σχέση με το Δημόσιο. Όλοι αυτοί ξέρουν ότι θα σκάσουν στη δουλειά με εξαντλητικά ωράρια, την ίδια στιγμή που κάποιοι από τους δημόσιους λειτουργούς αποφάσισαν να μην πάνε στη δουλειά γιατί βαρυστομάχιασαν το προηγούμενο βράδυ. Δυστυχώς, όλοι οι εργατικοί νόμοι αυτής της χώρας γίνονται με γνώμονα την εκλογική πελατεία. Δεν εξηγείται διαφορετικά, γιατί σπάνια τιμωρείται κάποιος στο Δημόσιο. Βρε, κλέβει, ο ένας, παίρνει μίζες ο άλλος, ποτέ δεν γίνεται τίποτα. Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ένας φουκαράς που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να συμπληρώσει τριάντα πέντε χρόνια εργασίας, ενώ στο Δημόσιο πολλές φορές τα είκοσι πέντε χρόνια είναι υπεραρκετά. Δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι οι υπάλληλοι του Δημοσίου είναι κακοί, ίσα-ίσα που αυτοί γίνονται όμηροι των κάθε πολιτικών συμφερόντων και υποφέρουν γνωρίζοντας τι γίνεται στους κύκλους των υψηλά ιστάμενων.
Το λεωφορείο φτάνει επιτέλους στο προορισμό του. Κατεβαίνουν οι άνθρωποι για ν' αρχίσουν τον καθημερινό τους αγώνα. Μου φαίνεται ότι όλοι έχουν το ίδιο πρόσωπο. Βασανισμένο, χλωμό και θλιμμένο. Κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε γι' αυτούς, κι ας είναι οι άγνωστοι ήρωες της διπλανής πόρτας.
Μάνος Ξυδούς
28-2-2008- Περιοδικό Passpot
*Πίνακας: Bus Journey. 166 x 244cm. oil on canvas, Justin Audrins
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 11:56 π.μ.
Ετικετες Μάνος Ξυδούς
17 Νοε 2012
Σκασμός οι ρήτορες!
Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα
Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες
Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος
Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα, ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα
Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Υπόγεια Ρεύματα-Θάνος Μικρούτσικος
15 Νοε 2012
Σ᾿ όποιο μέρος της γης, σ᾿ όποια ώρα...
ΥΓ: "Σ' όποιο μέρος της γης, σ' όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο.."
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 9:34 μ.μ.
Ετικετες Ποίηση, Τάσος Λειβαδίτης
13 Νοε 2012
Δε σε φιλώ, σε περιέχω..
Αγαπημένη,
Ποτέ δεν τα κατάφερνα στους αποχαιρετισμούς. Η ζωή, βλέπεις, μας αξιώνει με έρωτες, στους χωρισμούς όμως μας αφήνει απροστάτευτους. Μόνος του μαθαίνει καθένας να λύνεται απ' τα χάδια. Και το μαθαίνει σωστά, καλύτερα απ' το να σμίγει.
Ίσως γιατί η μοίρα μας είναι η μοναξιά. Η μοναξιά κι ο φόβος της, ο φόβος του άδειου κρεβατιού, της άγραφης σελίδας... ο φόβος της ελευθερίας που μοιάζει στιγμές στιγμές να ποθούμε παράφορα -βλάσφημος πόθος, βρισιά σ' όποιον αγαπήσαμε.
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω Μαργαρίτα. Θα μπορούσα να φύγω έτσι, η Ισπανία κι η Αλγερία με περιμένουν. Τα νέα λιμάνια, τα νέα κορμιά, τα καινούρια χαρτιά κι οι υποσχέσεις τους, δεν ξέρω γιατί σου γράφω.
Χωρίς λέξη θα ήταν καλύτερα, σκέφτομαι. Αλλά είμαι πια αιχμάλωτος των λέξεων. Κι ας μην την διάλεξα εγώ αυτή την αιχμαλωσία -ποιος άλλωστε διαλέγει τα δεσμά του;- ωστόσο είναι πολλές φορές, λυτρωτική.
Κι ύστερα δεν είμαι δειλός. Ένας εραστής, ένας πραγματικός εραστής, ακόμα κι αδέξιος, ακόμα και απένταρος δεν επιτρέπεται να είναι δειλός. Οι έρωτες δε συγχωρούν τους μικρόψυχους ούτε χαρίζονται στους φοβισμένους.
Ζήσαμε μαζί Μαργαρίτα. Και ζήσαμε ωραία. Πολύ καιρό αλλά ο καιρός πεινάει, θέλει αίμα. Και το αίμα θέλει δρόμους, καινούριους δρόμους, κάθε φορά και πιο μακρινούς.
Είσαι μια γυναίκα πολύτιμη, αμύθητη ερωμένη κι εγώ για το αμύθητο δεν έχω παρά λόγια. Αλλιώς δε μπορώ να το αποκτήσω και θα ήμουν αφελής αν περίμενα από σένα να μου χαριστείς. Αρκετά γενναιόδωρη ήσουν.
Ακούγομαι σκληρός; Μπορεί να είμαι. Όμως όχι για να σε πληγώσω μα για να πληγωθώ. Για να πληγωθώ φεύγω. "Οι πληγές είναι φωλιές λουλουδιών", τα δικά μου λουλούδια, οι δικές μου πληγές είναι οι λέξεις μου.
Τώρα, μετά απο σένα, μακριά απο σένα, είναι έτοιμες ν' ανθίσουν.
Δε σε φιλώ, σε περιέχω
Αλέξανδρος Δ.
(Α. Δ.)
*Το κείμενο είναι απ' την παράσταση: "Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε" που ανέβηκε το 2005, στο Θέατρο "Άνεσις", με πρωταγωνίστρια την Πέμυ Ζούνη. Συγγραφέας του έργου είναι ο θεατρικός συγγραφέας, Άκης Δήμου. Το γράμμα αυτό, υποτίθεται ότι γράφτηκε απ' τον Αλέξανδρο Δουμά (υιό), για την κυρία με τις Καμέλιες, Μαργαρίτα Γκωτιέ. Στην πραγματικότητα η Μαργαρίτα Γκωτιέ, δεν ήταν παρά η Μαρί Ντιπλεσί (το πραγματικό της όνομα ήταν Αλφονσίν Πλεσί), που γεννήθηκε σε ένα χωριό της Νορμανδίας το 1844 και άρχισε να εκδίδεται από τα 12 χρόνια της. Η Ντιπλεσί, ήταν διάσημη εταίρα της εποχής που ο Αλέξανδρος Δουμάς γνώρισε το 1844, στο θέατρο Βαριετέ κι έγινε εραστής της. Προκειμένου δε να προσαρμοστεί στην πανάκριβη ζωή της, ζήτησε την οικονομική συνδρομή του πατέρα του. Οι δρόμοι τους χώρισαν το καλοκαίρι του 1845, ύστερα απο ομηρικούς κι ατέλειωτους καυγάδες. Ο χωρισμός τους επισφραγίστηκε με ένα γράμμα... Δύο χρόνια μετά, το 1847, η Ντιπλεσί πέθανε στο Παρίσι, αφού είχε παντρευτεί τον κόμη Περεγκό, μ' ένα γάμο που είχε κηρυχτεί άκυρος. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ο Αλέξανδρος Δουμάς, απομονώθηκε στο Σεν Ζερμέν και αποτύπωσε μέσα σε ένα μήνα στο χαρτί την ιστορία της Μαρί, που μετανομάστηκε πλέον σε Μαργαρίτα Γκωτιέ για τις ανάγκες του έργου του... Η Κυρία με τις Καμέλιες εκδόθηκε με μεγάλη επιτυχία, το 1848. Το θεατρικό του Άκη Δήμου "Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε" κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις "Σοκόλη-Κουλεδάκη".
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 8:13 π.μ.
Ετικετες Άκης Δήμου, Θέατρο, Λογοτεχνία
10 Νοε 2012
Sugar free..
ΥΓ: Κι εγώ.
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 10:48 μ.μ.
Ετικετες Κατι δικα μου, Μουσική
4 Νοε 2012
Ξέρεις, δε φταίνε τα λιοντάρια..
ΥΓ: ..αν μείνουν νηστικά, πεινάνε..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 9:26 π.μ.
Ετικετες Κατι δικα μου, Μουσική
23 Οκτ 2012
Αν με πίστευες λιγάκι..
ΥΓ: Μην.
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 8:51 μ.μ.
Ετικετες Μάνος Χατζιδάκις, Μουσική
17 Οκτ 2012
But tomorrow I will fly...
Across the oceans Across the seas, Over forests of blackened trees.
Through valleys so still we dare not breathe, To be by your side.
Over the shifting desert plains, Across mountains all in flames.
Through howling winds and driving rains, To be by your side.
Every mile and every year for every one a little tear.
I cannot explain this, Dear, I will not even try.
Into the night as the stars collide,
Across the borders that divide forests of stone standing petrified,
To be by your side.
Every mile and every year, For every one a single tear.
I cannot explain this, Dear, I will not even try.
For I know one thing, Love comes on a wing.
For tonight I will be by your side. But tomorrow I will fly.
From the deepest ocean To the highest peak,
Through the frontiers of your sleep.
Into the valley where we dare not speak, To be by your side.
Across the endless wilderness where all the beasts bow down their heads.
Darling I will never rest till I am by your side.
Every mile and every year, Time and Distance disappear I cannot explain this.
Dear No, I will not even try.
And I know just one thing, Love comes on a wing and tonight I will be by your side.
But tomorrow I will fly
away, Love rises with the day and tonight I may be by your side.
But tomorrow I will fly, Tomorrow I will fly, Tomorrow I will fly.
16 Οκτ 2012
To Rome with love..
ΥΓ: Να τη συζητήσουμε όποτε θες και την παρακμή του Woody Allen, αλλά πειράζει που εγώ θυμήθηκα κάτι δύσκολες νύχτες στην Piazza Navona, κάτι ηλιόλουστα πρωινά στα προάστια, κάτι περιπάτους στο Trastevere και ξεχυλίζω υποκειμενικότητα; Σαν να μην πέρασε μια μέρα.. Στη Ρώμη με αγάπη εσύ. Στη Ρώμη από αγάπη, εγώ.. Αγάπης αγώνας άγονος..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 7:44 π.μ.
Ετικετες Κατι δικα μου, Κινηματογράφος, Ταξίδια, Woody Allen
14 Οκτ 2012
Το κλουβί της δειλής καρδιάς..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 11:10 μ.μ.
Ετικετες Νίκος Κυριακίδης, Ποίηση
6 Οκτ 2012
Cesare deve morire..
ΥΓ: Cesare deve morire..
"Σε δύο κόσμους κινείται η νέα, βραβευμένη με τη Χρυσή Αρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου ταινία των αδελφών Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι, «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει». Στον κόσμο της φυλακής, και συγκεκριμένα στην υψηλής ασφάλειας πτέρυγα των βαρυποινιτών των αναμορφωτηρίων Ρεμπίμπια της Ρώμης. Και στον κόσμο του «Ιούλιου Καίσαρα» του περίφημου θεατρικού έργου του Σαίξπηρ περί παιχνιδιών εξουσίας και προδοσίας στην αρχαία Ρώμη.
Στην αρχή, όπου παρακολουθούμε σε έγχρωμο την τελευταία σκηνή του θανάτου του Βρούτου και το πέρας της παράστασης ενώπιον ενός μικρού κοινού σ' ένα θέατρο (που θα αποδειχθεί εγκατάσταση των φυλακών) οι δύο κόσμοι είναι χωριστοί, μια διάκριση που σφραγίζεται από την επιστροφή των «ηθοποιών» στα κελιά τους. Στη συνέχεια, καθώς το ασπρόμαυρο φλασμπάκ μάς πάει έξι μήνες πίσω, στις ακροάσεις και στην επιλογή των καταδίκων που θα εμψυχώσουν το έργο υπό την επίβλεψη ενός μη έγκλειστου σκηνοθέτη, γίνονται παράλληλοι. Και βαθμιαία, με τις πρόβες εντός του κτιρίου ή έξω στην αυλή, εξελίσσονται σε ταυτόχρονους. Το σαιξπηρικό κείμενο, απλοποιημένο χωρίς να χάνει την ουσία του και εκφερόμενο από τον καθένα στη δική του τοπική διάλεκτο, γίνεται αντικείμενο ιδιοποίησης από τους καταδίκους, αντανακλά τον νου, το ήθος και τον ψυχισμό τους (εγωισμός και συντροφικότητα, προδοσία και ενοχή, αιχμαλωσία και απελευθέρωση), οσμώνεται με την αλήθεια τους, μέχρι που το πραγματικό και το μυθικό καταλήγουν σε μια σχέση απολύτως αξεδιάλυτη.
Το εντυπωσιακό είναι πως τίποτα από τα παραπάνω δεν τελείται αυθαίρετα ή βεβιασμένα, κι όμως όλα έχουν τη ρευστότητα του φρέσκου, γάργαρου τρεχούμενου νερού. Στα ογδόντα τόσα τους είναι εκρηκτική η ισορροπία που κρατούν οι αδελφοί Ταβιάνι, κινούμενοι στο όριο ανάμεσα στην τεκμηρίωση και τη μυθοπλασία, στην αποστασιοποίηση και την εγγύτητα, στην αμεσότητα και τον προβληματισμό, στο ακαδημαϊκό και το μεταμοντέρνο, και αναζωογονητικός ο τρόπος που τονίζουν την ανυπαρξία, τελικά, του ορίου αυτού στο φάσμα του έργου ενός καλλιτέχνη, που δεν διαχωρίζει τη ζωή του ως πολιτικό ον από τη τέχνη που υπηρετεί. Από τις ευφυείς και συμπυκνωμένες, μαζί και ανθρώπινες, «γήινες» ατάκες των σπουδαίων δημιουργών.
Το πρωταγωνιστικό καστ απαρτίζεται από πρώην καταδίκους, ενώ οι κάρτες που μας τους συστήνουν στο πρώτο δεκάλεπτο του φιλμ, με τα ονόματά τους, το έγκλημα που διέπραξαν και την ποινή τους, αφορούν την πραγματική τους ταυτότητα".
"ΣΙΝΕΜΑ"
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 9:40 π.μ.
Ετικετες Κινηματογράφος
2 Οκτ 2012
1 Οκτ 2012
Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου...
Μη πετάει φτερό στο πέλαγο
Και μαντάτο απ' την Αθήνα
Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου
Που 'χω να τα δω ένα μήνα
Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής
Ψάχνω μα δε σ' ανταμώνω
Α να κοιμηθώ να σ' ονειρευτώ
Που με ξέχασες και λιώνω
Ούτε που σαλεύει το νερό
Ούτε μου μιλούν οι γλάροι
Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις
Πριν να σβήσουνε οι φάροι
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος
Μουσική-Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
27 Σεπ 2012
Για σένα..
ΥΓ: ..που περνάς από 'δω κι αφήνεις σχόλια σε παλιές αναρτήσεις. Και για σένα που μου γράφεις κι ανησυχείς. Και για σένα που με κερνάς τραγούδια. Και για σένα που μου εμπιστεύεσαι τις σκέψεις σου. Και για σένα που δεν πτοείσαι απ' τις κλειστές μου πόρτες. Και για σένα που.. Και για σένα που.. Για σας όμορφα πλάσματα του παράξενου τούτου κόσμου, που μπορεί να μην συναντηθούμε ποτέ, αλλά κάτι μοιραζόμαστε εδώ.. Κι αυτό το κάτι δεν χωράει σε λέξεις. Να προσέχετε εκεί έξω..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 6:18 μ.μ.
Ετικετες Κατι δικα μου
12 Σεπ 2012
Pure...
YΓ: Όσο μένω εκτός.. τόσο πιο καθαρή αισθάνομαι..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 10:37 π.μ.
Ετικετες Κατι δικα μου, Ποίηση
5 Σεπ 2012
Πρωινό φεγγάρι της Udaipur..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 8:44 π.μ.
Ετικετες Κατι δικα μου
23 Αυγ 2012
Αχ Σαλονίκη μου, γυρίζω πάλι...
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 10:44 π.μ. 1 σχολια
Ετικετες Κατι δικα μου, Ταξίδια
18 Ιουλ 2012
Να χαθώ όπως δε μ' έχασες ποτέ σου, να χαθώ..
φεύγει το βράδυ..
πελαργός που πήρε το φεγγάρι ξοπίσω
Αγκαλιά σου θα με βρει η αυγή..
αγκαλιά σου θα με βρει η αυγή..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 5:01 π.μ.
Ετικετες Κατι δικα μου
11 Ιουλ 2012
Έλα πάρε με αγκαλιά..
σ`έναν άδειο δρόμο
μες στης πόλης
τα μεγάλα φώτα
ψάχνω να ρωτήσω
κάποιον να ρωτήσω
πού είναι η πόρτα
η δική σου πόρτα.
Δώσ`μου πάλι δανεικά
δως`μου κάτι έναντι
έλα πάρε με αγκαλιά
Χάθηκα στην όχθη
στου σταθμού την όχθη
και σε ψάχνω
και τελειώνει η ώρα
κι όταν πια σε βλέπω
σου φωνάζω,τρέχω
μα εσύ φεύγεις
για μιαν άλλη χώρα.
Δώσ`μου πάλι δανεικά...
Δίπλα σου σαλτάρω
κι όλα τα ποντάρω
μη μου φύγεις
μη μου φύγεις όχι
δώσ`μου λίγο θάρρος
πάρε αυτό το βάρος
να πετάξω
ως την άλλη όχθη.
Δώσ`μου πάλι δανεικά...
ΥΓ: Ούτε δανεικά, ούτε έναντι..
6 Ιουλ 2012
Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ..
28 Ιουν 2012
Γιατί στα αγκάθια..
Αν θέλεις έλα..
Εγώ θα πάω, παίρνω ανάσα βουτάω
Φτάνω στον πάτο, δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ανεβαίνω, τώρα το καταλαβαίνω
Ξανά ανασαίνω, και τώρα καταλαβαίνω
Περνάς τ' αγκάθια, περνάς τ' αγκάθια
Μονάχα για την προσπάθεια
Ένα μαχαίρι, κρατάει τ' αόρατο χέρι
Και κάθε μέρα σου λέει την ίδια φοβέρα
Θα το παλέψεις, ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
Όπως τα βρήκες, και μη μετράς τόσες νίκες
Γιατί στα αγκάθια, γιατί στα αγκάθια
Μετράει μόνο η προσπάθεια.."
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 9:31 μ.μ.
Ετικετες Κατι δικα μου, Μουσική
24 Ιουν 2012
Cuba Festival
23 Ιουν 2012
Just because..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 12:00 π.μ.
Ετικετες Γιώργος Σαμαράς, Κάτι δικά μου, Μάνος Ξυδούς, Ποδοσφαιρο
21 Ιουν 2012
Α ρε Ελλάδα..
ΥΓ: "Τρεις αρραβώνες, πέντε γάμοι, ένα τρένο"-2000
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 8:46 π.μ.
Ετικετες Βιβλία, Επίκαιρα, Λογοτεχνία, Μήτσος Κασόλας
19 Ιουν 2012
Θα την αλλάξουμε τη ζωή..
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
'ακου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 12:48 μ.μ.
Ετικετες Επίκαιρα, Κατερίνα Γώγου, Κατι δικα μου, Ποίηση
16 Ιουν 2012
Η Αντιπροσώπευση, Οι Εκλογές, το Κράτος - Κορνήλιος Καστοριάδης
Οι αρχαίοι δεν γνωρίζουν την υποκριτική και απατηλή έννοια της αντιπροσωπείας του λαού, όπως δεν την γνωρίζουν και οι μεγάλοι φιλόσοφοι συμπεριλαμβανομένου και του Ρουσσώ. Για τους αρχαίους, το ζήτημα δεν έμπαινε καν, ο δε λόγος είναι εμφανής. Από την στιγμή κατά την οποία, αμετάκλητα και για ορισμένο χρονικό διάστημα (π.χ. πέντε χρόνια), αναθέτει κανείς την εξουσία σε ορισμένους ανθρώπους, έχει μόνος του αλλοτριωθεί πολιτικά. Ο Ρουσσώ έγραφε για τους Άγγλους (γιατί τότε η Αγγλία μόνο είχε κοινοβούλιο): Οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι μία μέρα στα πέντε χρόνια. Στο σημείο αυτό ο Ρουσσώ είναι, βέβαια, ενδοτικός, διότι, φυσικά, ούτε μια μέρα στα πέντε χρόνια δεν είναι ελεύθεροι: αυτό που σκέφτεται κανείς, οι επιλογές που κάνει αυτή τη μέρα έχουν ήδη καθοριστεί (και πολύ περισσότερο στη σημερινή εποχή) από τα προηγούμενα πέντε χρόνια: από τον εκλογικό νόμο, από τα υπάρχοντα κόμματα, τους υποψηφίους κλπ.
Υπάρχει, στο σημείο αυτό, μια βασική πολιτική αλλοτρίωση, που οι αρχαίοι δεν είχαν καν αντιμετωπίσει ως πολιτική δυνατότητα, δεδομένου ότι θεωρούσαν πως κανείς δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει τον πολίτη στην Εκλησία του Δήμου. Μ' άλλα λόγια, δεν υπήρχε αυτή η θεολογική ιδέα σύμφωνα με την οποία η κυρίαρχη υπόσταση του λαού, μετά από μια μυστηριώδη χημική διαδικασία, συμπυκνώνεται μια Κυριακή και, μέσω επιφοιτήσεως, βρίσκει σκήνωμα σε 300 ανθρώπους, οι οποίοι την διατηρούν και την μεταφέρουν ενσαρκώνοντάς την για πέντε χρόνια μέχρι, να ξαναδιαλυθεί μέσα στον λαό που την ξανασυμπυκνώνει και την μεταφέρει στους 300 κ.ο.κ.
β. Οι εκλογές
Το δεύτερο χαρακτηριστικό μπορεί να φανεί παραδοξολογία και ίσως ερεθίσει μερικούς -τόσο το καλύτερο άλλωστε. Για τους αρχαίους, η αρχή και η ιδέα της δημοκρατίας δεν είναι καθόλου αυτό που νομίζουμε εμείς σήμερα, δηλαδή οι εκλογές.
Είναι η ψήφος, βεβαίως, (ψήφιζαν, ναι ή όχι, για τα διάφορα θέματα). Δεν θεωρούσαν όμως ότι οι άρχοντες εκλέγονται. εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις, στις οποίες ήδη αναφέρθηκα, οι άρχοντες αναδεικνύονται με κλήρο. Από τον Ηρόδοτο μέχρι και τον Αριστοτέλη, θεωρούσαν (και εφιστώ την προσοχή στο σημείο αυτό) ότι οι εκλογές είναι θεσμός αριστοκρατικός. Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, το πράγμα είναι προφανές. Εκλέγει κανείς αυτούς που θεωρεί άριστους, ενώ, ταυτόχρονα, κάθε υποψήφιος προσπαθεί να πείσει τους εκλογείς ότι είναι άριστος. Βέβαια η λέξη άριστος έχει διπλή σημασία (την σημασία της καταγωγής και της εγγενούς αξίας του ατόμου). Αλλά για τους αρχαίους, η εκλογή είναι, κατά κύριο λόγο, αρχή αριστοκρατική.
Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται και ένα άλλο κεφαλαιώδες θέμα, το θέμα της αρμοδιότητας. Για την αρχαία ελληνική αντίληψη, δεν υπάρχουν αρμόδιοι στον πολιτικό τομέα· η γνώμη όλων βαραίνει το ίδιο. Δεν υπάρχει επιστήμη ή τέχνη -με την αρχαία ελληνική έννοια του όρου- των πολιτικών πραγμάτων, η γνώση της οποίας να επιτρέπει στους κατόχους της να θεωρούνται καλύτεροι ως κυβερνήται. Στα πεδία όπου αναμφισβήτητα απαιτείται τέχνη ή ειδικές γνώσεις, οι Αθηναίοι διεξάγουν εκλογές. Εκλέγουν, π.χ., κάθε χρόνο δέκα στρατηγούς σε στρατιωτικά αξιώματα. Σ' αυτό το πεδίο μπαίνει πράγματι ζήτημα επιλογής του αρίστου, ο οποίος και διακρίνεται απ' ότι έχει ήδη κάνει, απ' όλη του την συμπεριφορά κλπ. Δεδομένης βέβαια της σημασίας που είχε τότε ο πόλεμος, οι στρατηγοί παίζουν, κατά κάποιο τρόπο, πολιτικό ρόλο.
Σημασία, όμως, έχει η αρχαία ελληνική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία, ζήτημα αναδείξεως με εκλογή μπαίνει μόνο όπου υπάρχει τεχνική αρμοδιότητα, οπότε και έχει νόημα να διαλέξει κανείς τον καλύτερο τεχνίτη.
Εμφανίζεται, επομένως, το ερώτημα: Ποιος είναι ο αρμόδιος να διαλέξει τον καλύτερο τεχνίτη; Είναι καταπληκτικό ότι, τόσο για την κοινή γνώμη των πολιτών, όσο και για τον πιο αντιδραστικό και κατ' εξοχήν αντιδημοκρατικό φιλόσοφο, δηλαδή τον Πλάτωνα, η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, που διαρκώς επανέρχεται είναι η ίδια: Ο αρμόδιος να διαλέξει τον καλύτερο τεχνίτη δεν είναι ένας άλλος τεχνίτης αλλά αυτός που χρησιμοποιεί το προϊόν της εργασίας του. Ο καβαλάρης είναι ο αρμόδιος να εκφέρει γνώμη για τον καλύτερο πεταλωτή ή σαμαρτζή και όχι ένας άλλος πεταλωτής. Συνεπώς, αυτός που ενδείκνυται να διαλέξει τον καλύτερο πολιτικό, είναι αυτός που χρησιμοποιεί τις πολιτικές του ικανότητες, δηλαδή ο λαός. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, δηλαδή τις επιλογές που κάνανε οι Αθηναίο, καταλαβαίνει κανείς ότι κάποιο δίκο υπάρχει στην ιδέα αυτή. Διάλεξαν ανθρώπους σαν τον Θεμιστoκλή και τον Περικλή, βράβευσαν τραγωδίες σαν την Αντιγόνη κλπ.
γ. Το κράτος
Το τρίτο σημείο που πρέπει να θιγεί είναι η περίφημη έννοια του κράτους. Η αρχαία ελληνική πόλις δεν μπορεί να ονομασθεί κράτος με την έννοια που έχει ο όρος αυτός σήμερα, δηλαδή την έννοια ενός μηχανισμού ανεξάρτητου και ξέχωρου από την κοινωνία. Η αρχαία ελληνική κοινότητα είναι πόλις, πολιτεία και όχι κράτος. Όταν οι Νεοέλληνες, με την βοήθεια των προστάτιδων δυνάμεων και των Βαυαρών, έφτιαξαν το σύγχρονο ελληνικό κράτος, πήρανε τη λέξη αυτή από τα αρχαία ελληνικά όπου δηλώνει, απλώς και ορθότατα, την ωμή βία.
Οι ξένοι φιλόλογοι, και ιδίως οι Γερμανοί, μεταφράζοντας την Πολιτεία του Πλάτωνα με τον τίτλο Der Staat, δημιουργούν τεράστια παρεξήγηση. Τον Σεπτέμβριο του '39 οι Waffen-SS εδημοσίευσαν μια γερμανική μετάφραση του Επιταφίου του Περικλή, του υψηλότερου δημοκρατικού κειμένου που έχει ποτέ γραφτεί. Στην μετάφραση αυτή, η αντικατάσταση της λέξεως «πόλις» από τη λέξη «Κράτος» αρκεί για να γίνει το κείμενο περίπου ναζιστικό. Λέει ο Περικλής: «οι άνθρωποι αυτοί θυσίασαν τον εαυτό τους για την πόλη». Τι είναι η πόλις; Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη: «ἄνδρες γάρ πόλις», πόλις είναι οι Αθηναίοι. Επομένως η φράση του Περικλή σημαίνει ότι οι άνθρωποι θυσίασαν τον εαυτό τους για τους άλλους, για τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας. Αυτό στα γερμανικά αποδίδεται με το: «θυσίασαν τον εαυτό τους για το κράτος».
Το ίδιο και με το περίφημο βιβλίο του Αριστοτέλη που ανακαλύφθηκε τον ΧΙΧ αι. την Ἀθηναίων Πολιτεία. Καθηγητές πανεπιστημίου, ελληνιστές που ξέρουν ελληνικά εκατό φορές καλύτερα από μένα, μεταφράζουν : Η Πολιτεία των Αθηνών, λάθος στοιχειώδες, για το οποίο θα έπρεπε να απορρίπτεται πρωτοετής φοιτητής και το οποίο οφείλεται, φυσικά, σε προβολή σχημάτων της εποχής των μεταφραστών. Για τους αρχαίους Έλληνες δεν υπάρχει Πολιτεία των Αθηνών. Αθήναι είναι γεωγραφική έκφραση. Η πόλη είναι οι Αθηναίοι. Ἄνδρες γάρ πόλις. Ο Θουκυδίδης δεν μιλάει ποτέ για Αθήνα ή και για οποιαδήποτε άλλη πόλη. Όταν πρόκειται για την πόλη λέει: οι Αθηναίοι, οι Κορίνθιοι, οι Μυτιληναίοι. Λέει: Αθήνα, Κόρινθος κλπ. όταν πρόκειται για τον τόπο. Η πόλις δεν είναι γεωγραφικός προσδιορισμός. Πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνος, απελπισμένος ο Θεμιστοκλής γιατί οι υπόλοιποι Έλληνες δεν δέχονται τα επιχειρήματά του να δοθεί η μάχη στο μέρος αυτό απειλεί λέγοντας: εμείς (που έχουμε τα περισσότερα καράβια) θα φύγουμε και θα φτιάξουμε μια άλλη πόλη αλλού, στην Ιταλία. Με αυτό εννοεί ότι η Αθήνα θα είναι εκεί πέρα, ότι η Αθήνα είναι εκεί που είναι οι Αθηναίοι και όχι οι Αθηναίοι εκεί που είναι η Αθήνα. Κι όμως, ένας Θεός ξέρει αν οι Αθηναίοι ήταν συνδεδεμένοι με την γη τους. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως τους μόνους αυτόχθονες Έλληνες, θεωρούσαν ότι είχανε φυτρώσει μέσα από τη γη. Η εδαφική αντίληψη της πολιτικής κοινότητας είναι σύγχρονη αντίληψη. Αρχίζει στους ρωμαϊκούς χρόνους και κορυφώνεται με την φεουδαρχία.
Θα σταματήσω εδώ, αν και θα είχα πολλά να προσθέσω. Θα προσπαθήσω μόνο, συνοψίζοντάς τους σε λίγες φράσεις, να κάνω σαφέστερους τους λόγους για τους οποίους όλα αυτά διατηρούν μια εξαιρετική επικαιρότητα.
Θα υπενθυμίσω ότι κάθε φορά που ξεκίνησε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολιτικό κίνημα στους τελευταίους αιώνες -κι αυτό ισχύει κατ' εξοχήν για τις αρχές του εργατικού κινήματος- ξαναεφεύρε, ξαναεπινόησε, ξαναδημιούργησε μερικές από τις βασικές ιδέες για τις οποίες μιλήσαμε σήμερα.
Η ιδέα της άμεσης δημοκρατίας βρίσκεται σαφώς στην αμερικανική επανάσταση του 1776. Τα Town Hall Meetings, δηλαδή οι συνελεύσεις όλων των πολιτών, οι οποίοι αποφασίζουν από κοινού για την συμμετοχή στον πόλεμο εναντίον των Άγγλων, για τους φόρους, για το Σύνταγμα της Πολιτείας ή της Ομοσπονδίας, έχουν τεράστια σημασία. Ακόμα και σήμερα, ο θεσμός αυτός διατηρεί μια κάποια ζωτικότητα στην σύγχρονη Αμερική, με την μορφή της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις των τοπικών μονάδων αυτοδιοίκησης.
Πολύ περισσότερο συναντά κανείς το στοιχείο αυτό στους κανονισμούς που θέσμισαν τα αγγλικά συνδικάτα τα πρώτα πενήντα ή εξήντα χρόνια της υπάρξεως τους. Τα μέλη των συνδικάτων κατελάμβαναν εκ περιτροπής όλες τις υπεύθυνες θέσεις. Όχι μόνο δεν υπήρχαν μόνιμοι αρχηγοί -τους οποίους αργότερα πολύ σωστά ονομάζουμε γραφειοκράτες των συνδικάτων- αλλά δεν υπήρχαν καν εκλεγόμενοι. Οι επικεφαλής θήτευαν εκ περιτροπής.
Ας σημειωθεί ότι ο Λένιν, σ' ένα απ' τα νεανικά του έργα, χαρακτηρίζει αυτό τον τρόπο οργάνωσης σαν πρωτόγονη δημοκρατία. Στη συνέχεια, στο Κράτος και Επανάσταση, όπου υπεραμύνεται τρόπον τινά της αμέσου δημοκρατίας, τον αποκαλεί, ακριβώς, άμεση δημοκρατία και τον επαινεί. Η τρίτη φάση του δράματος είναι, φυσικά, αυτό που έκανε ο ίδιος μετά από τον Οκτώβρη, όπου ούτε άμεση, ούτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία υπάρχει· αλλά αυτό βέβαια είναι μια άλλη ιστορία.
Δεύτερο στοιχείο: η ανακλητότητα. Η ανακλητότητα των υπευθύνων ήταν ένας από τους θεσμούς της Κομμούνας του Παρισιού -για τον οποίο και την επαίνεσε ο Μαρξ. Αυτό σημαίνει ότι κάθε υπεύθυνος είναι ανακλητός διαρκώς απ' αυτούς που τον εξέλεξαν, ασχέτως τακτών προθεσμιών εκλογής κλπ.
Την ανακλητότητα την συναντάμε επίσης στην αρχή της εκλογής των αντιπροσώπων στα πραγματικά σοβιέτ, πριν να υποδουλωθούν τελείως στο Κόμμα. Ίσχυσε και στα εργατικά συμβούλια στη Ιταλία και στην Γερμανία το '20-'21, όπως και στην Ουγγαρία το '56.
Τέλος, αν και δεν χρειάζεται καν να το υπενθυμίσω, η αυτοκυβέρνηση, δηλαδή η κατάργηση της αντινομίας μεταξύ κράτους-ανεξάρτητου μηχανισμού αφ' ενός και κοινωνίας αφ' ετέρου, με την αναδημιουργία μιας πραγματικής πολιτικής κοινότητας, μιας κοινωνικής ομάδας που είναι ικανή να αυτοκυβερνάται, που δεν έχει ανάγκη από ένα εξωτερικό μηχανισμό εξειδικευμένο και επιφορτισμένο με το έργο αυτό, ήταν και παραμένει ένας από τους κεντρικούς σκοπούς κάθε κινήματος που επιδιώκει μια ριζική αναμόρφωση της σημερινής κοινωνίας προς την κατεύθυνση μιας αυτόνομης κοινωνίας μέσα στην οποία να ζουν αυτόνομα οι άνθρωποι".
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 9:04 π.μ.
Ετικετες Επίκαιρα, Κορνήλιος Καστοριάδης
12 Ιουν 2012
L’ enigma della morte di Marilyn Monroe
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 11:05 μ.μ.
Ετικετες Βιβλία, Marilyn Monroe