ΥΓ: Μην.
23 Οκτ 2012
Αν με πίστευες λιγάκι..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 8:51 μ.μ.
Ετικετες Μάνος Χατζιδάκις, Μουσική
17 Οκτ 2012
But tomorrow I will fly...
Across the oceans Across the seas, Over forests of blackened trees.
Through valleys so still we dare not breathe, To be by your side.
Over the shifting desert plains, Across mountains all in flames.
Through howling winds and driving rains, To be by your side.
Every mile and every year for every one a little tear.
I cannot explain this, Dear, I will not even try.
Into the night as the stars collide,
Across the borders that divide forests of stone standing petrified,
To be by your side.
Every mile and every year, For every one a single tear.
I cannot explain this, Dear, I will not even try.
For I know one thing, Love comes on a wing.
For tonight I will be by your side. But tomorrow I will fly.
From the deepest ocean To the highest peak,
Through the frontiers of your sleep.
Into the valley where we dare not speak, To be by your side.
Across the endless wilderness where all the beasts bow down their heads.
Darling I will never rest till I am by your side.
Every mile and every year, Time and Distance disappear I cannot explain this.
Dear No, I will not even try.
And I know just one thing, Love comes on a wing and tonight I will be by your side.
But tomorrow I will fly
away, Love rises with the day and tonight I may be by your side.
But tomorrow I will fly, Tomorrow I will fly, Tomorrow I will fly.
16 Οκτ 2012
To Rome with love..
ΥΓ: Να τη συζητήσουμε όποτε θες και την παρακμή του Woody Allen, αλλά πειράζει που εγώ θυμήθηκα κάτι δύσκολες νύχτες στην Piazza Navona, κάτι ηλιόλουστα πρωινά στα προάστια, κάτι περιπάτους στο Trastevere και ξεχυλίζω υποκειμενικότητα; Σαν να μην πέρασε μια μέρα.. Στη Ρώμη με αγάπη εσύ. Στη Ρώμη από αγάπη, εγώ.. Αγάπης αγώνας άγονος..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 7:44 π.μ.
Ετικετες Κατι δικα μου, Κινηματογράφος, Ταξίδια, Woody Allen
14 Οκτ 2012
Το κλουβί της δειλής καρδιάς..
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 11:10 μ.μ.
Ετικετες Νίκος Κυριακίδης, Ποίηση
6 Οκτ 2012
Cesare deve morire..
ΥΓ: Cesare deve morire..
"Σε δύο κόσμους κινείται η νέα, βραβευμένη με τη Χρυσή Αρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου ταινία των αδελφών Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι, «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει». Στον κόσμο της φυλακής, και συγκεκριμένα στην υψηλής ασφάλειας πτέρυγα των βαρυποινιτών των αναμορφωτηρίων Ρεμπίμπια της Ρώμης. Και στον κόσμο του «Ιούλιου Καίσαρα» του περίφημου θεατρικού έργου του Σαίξπηρ περί παιχνιδιών εξουσίας και προδοσίας στην αρχαία Ρώμη.
Στην αρχή, όπου παρακολουθούμε σε έγχρωμο την τελευταία σκηνή του θανάτου του Βρούτου και το πέρας της παράστασης ενώπιον ενός μικρού κοινού σ' ένα θέατρο (που θα αποδειχθεί εγκατάσταση των φυλακών) οι δύο κόσμοι είναι χωριστοί, μια διάκριση που σφραγίζεται από την επιστροφή των «ηθοποιών» στα κελιά τους. Στη συνέχεια, καθώς το ασπρόμαυρο φλασμπάκ μάς πάει έξι μήνες πίσω, στις ακροάσεις και στην επιλογή των καταδίκων που θα εμψυχώσουν το έργο υπό την επίβλεψη ενός μη έγκλειστου σκηνοθέτη, γίνονται παράλληλοι. Και βαθμιαία, με τις πρόβες εντός του κτιρίου ή έξω στην αυλή, εξελίσσονται σε ταυτόχρονους. Το σαιξπηρικό κείμενο, απλοποιημένο χωρίς να χάνει την ουσία του και εκφερόμενο από τον καθένα στη δική του τοπική διάλεκτο, γίνεται αντικείμενο ιδιοποίησης από τους καταδίκους, αντανακλά τον νου, το ήθος και τον ψυχισμό τους (εγωισμός και συντροφικότητα, προδοσία και ενοχή, αιχμαλωσία και απελευθέρωση), οσμώνεται με την αλήθεια τους, μέχρι που το πραγματικό και το μυθικό καταλήγουν σε μια σχέση απολύτως αξεδιάλυτη.
Το εντυπωσιακό είναι πως τίποτα από τα παραπάνω δεν τελείται αυθαίρετα ή βεβιασμένα, κι όμως όλα έχουν τη ρευστότητα του φρέσκου, γάργαρου τρεχούμενου νερού. Στα ογδόντα τόσα τους είναι εκρηκτική η ισορροπία που κρατούν οι αδελφοί Ταβιάνι, κινούμενοι στο όριο ανάμεσα στην τεκμηρίωση και τη μυθοπλασία, στην αποστασιοποίηση και την εγγύτητα, στην αμεσότητα και τον προβληματισμό, στο ακαδημαϊκό και το μεταμοντέρνο, και αναζωογονητικός ο τρόπος που τονίζουν την ανυπαρξία, τελικά, του ορίου αυτού στο φάσμα του έργου ενός καλλιτέχνη, που δεν διαχωρίζει τη ζωή του ως πολιτικό ον από τη τέχνη που υπηρετεί. Από τις ευφυείς και συμπυκνωμένες, μαζί και ανθρώπινες, «γήινες» ατάκες των σπουδαίων δημιουργών.
Το πρωταγωνιστικό καστ απαρτίζεται από πρώην καταδίκους, ενώ οι κάρτες που μας τους συστήνουν στο πρώτο δεκάλεπτο του φιλμ, με τα ονόματά τους, το έγκλημα που διέπραξαν και την ποινή τους, αφορούν την πραγματική τους ταυτότητα".
"ΣΙΝΕΜΑ"
Με κραγιον στον καθρεφτη... Madame de la Luna στις 9:40 π.μ.
Ετικετες Κινηματογράφος
2 Οκτ 2012
1 Οκτ 2012
Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου...
Μη πετάει φτερό στο πέλαγο
Και μαντάτο απ' την Αθήνα
Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου
Που 'χω να τα δω ένα μήνα
Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής
Ψάχνω μα δε σ' ανταμώνω
Α να κοιμηθώ να σ' ονειρευτώ
Που με ξέχασες και λιώνω
Ούτε που σαλεύει το νερό
Ούτε μου μιλούν οι γλάροι
Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις
Πριν να σβήσουνε οι φάροι
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος
Μουσική-Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης