27 Νοε 2012

Όσο ν' ανθίσουν οι πορτοκαλιές...















ΥΓ: "-Θε να σε λατρεύω, στον αιώνα τον άπαντα.. 
        -Ωωω! Εμένα μου φτάνει όσο ν' ανθίσουνε οι πορτοκαλιές.."




"Κάρμεν", του Προσπέρ Μεριμέ.  Μετάφραση και διασκευή: Ιάκωβος Καμπανέλλης.  Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης. Παίζουν: Μαίρη Αρώνη, Νίκος Χατζίσκος, Θεόδωρος Αρώνης, Γκίκας Μπινιάρης, Λούλα Ιωαννίδου, Σπύρος Ολύμπιος, Γιώργος Μετσόλης, Νάσος Κεδράκας, Νίκος Φιλιππόπουλος













19 Νοε 2012

Η αγωνία του δρομολογίου - Μάνος Ξυδούς










Ξυπνούν πρωί, γύρω στις πέντε. Αν έχει κρύο, βροχή ή ζέστη δεν ενδιαφέρει και πολύ. Έτσι κι αλλιώς, η διαδρομή της μέρας τούς είναι γνωστή. Χωρίς να έχουν φάει τίποτα, φτάνουν στη στάση του λεωφορείου περιμένοντας. Ανάλογα με τις διαθέσεις της μηχανής, των παράνομα σταθμευμένων αυτοκινήτων, των φαναριών που λειτουργούν όποτε κάνουν κέφι ή των απεργιών που αποφασίστηκαν την περασμένη νύχτα, θα δείξει πόσο θ' αργήσει το λεωφορείο. Και τι θα γίνει αν το περίπτερο είναι κλειστό και δεν βρουν εισιτήριο; Ή θα γίνουν λαθρεπιβάτες, διακινδυνεύοντας το μεροκάματο ή θα περιμένουν ή θα δανειστούν από κάποιον συμπάσχοντα που έτυχε να έχει παραπανίσιο εισιτήριο. Η Πολιτεία, που πάντα «φροντίζει» αυτούς που έχουν ανάγκη, έχει εκδώσει κάρτες πολλών διαδρομών, για να έχει εξασφαλισμένη πελατεία. Αλλιώς, μαλάκα, περίμενε.

Με τα χίλια ζόρια το λεωφορείο εμφανίζεται γεμάτο, όπως πάντα, και πρέπει να γίνει αγώνας για να επιβιβαστούν. Αν το χάσουν, τη βάψανε. Αν αργήσουν στη δουλειά θ? αρχίσουν οι γρίνιες των ρουφιάνων των αφεντικών αλλά και άλλων «συναδέλφων». Με το σπαθί της απόλυσης στο κεφάλι τους ξεκινούν τη δουλειά τους. Μπορεί να είναι εργάτες σε εργοστάσιο, μπορεί πωλητές σε εμπορικά καταστήματα, κλητήρες, χτίστες, υπάλληλοι των σύγχρονων ανωνύμων εταιρειών ή οτιδήποτε άλλο που να μην έχει σχέση με το Δημόσιο. Όλοι αυτοί ξέρουν ότι θα σκάσουν στη δουλειά με εξαντλητικά ωράρια, την ίδια στιγμή που κάποιοι από τους δημόσιους λειτουργούς αποφάσισαν να μην πάνε στη δουλειά γιατί βαρυστομάχιασαν το προηγούμενο βράδυ. Δυστυχώς, όλοι οι εργατικοί νόμοι αυτής της χώρας γίνονται με γνώμονα την εκλογική πελατεία. Δεν εξηγείται διαφορετικά, γιατί σπάνια τιμωρείται κάποιος στο Δημόσιο. Βρε, κλέβει, ο ένας, παίρνει μίζες ο άλλος, ποτέ δεν γίνεται τίποτα. Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ένας φουκαράς που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να συμπληρώσει τριάντα πέντε χρόνια εργασίας, ενώ στο Δημόσιο πολλές φορές τα είκοσι πέντε χρόνια είναι υπεραρκετά. Δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι οι υπάλληλοι του Δημοσίου είναι κακοί, ίσα-ίσα που αυτοί γίνονται όμηροι των κάθε πολιτικών συμφερόντων και υποφέρουν γνωρίζοντας τι γίνεται στους κύκλους των υψηλά ιστάμενων.


Το λεωφορείο φτάνει επιτέλους στο προορισμό του. Κατεβαίνουν οι άνθρωποι για ν' αρχίσουν τον καθημερινό τους αγώνα. Μου φαίνεται ότι όλοι έχουν το ίδιο πρόσωπο. Βασανισμένο, χλωμό και θλιμμένο. Κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε γι' αυτούς, κι ας είναι οι άγνωστοι ήρωες της διπλανής πόρτας. 


Μάνος Ξυδούς


 28-2-2008- Περιοδικό Passpot



 *Πίνακας: Bus Journey. 166 x 244cm. oil on canvas, Justin Audrins













 

17 Νοε 2012

Σκασμός οι ρήτορες!













Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα, ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα


Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο






Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης

Υπόγεια Ρεύματα-Θάνος Μικρούτσικος



















15 Νοε 2012

Σ᾿ όποιο μέρος της γης, σ᾿ όποια ώρα...



















ΥΓ: "Σ' όποιο μέρος της γης, σ' όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο.." 
















13 Νοε 2012

Δε σε φιλώ, σε περιέχω..







Αγαπημένη,

Ποτέ δεν τα κατάφερνα στους αποχαιρετισμούς. Η ζωή, βλέπεις, μας αξιώνει με έρωτες, στους χωρισμούς όμως μας αφήνει απροστάτευτους. Μόνος του μαθαίνει καθένας να λύνεται απ' τα χάδια. Και το μαθαίνει σωστά, καλύτερα απ' το να σμίγει
Ίσως γιατί η μοίρα μας είναι η μοναξιά. Η μοναξιά κι ο φόβος της, ο φόβος του άδειου κρεβατιού, της άγραφης σελίδας... ο φόβος της ελευθερίας που μοιάζει στιγμές στιγμές να ποθούμε παράφορα -βλάσφημος πόθος, βρισιά σ' όποιον αγαπήσαμε.
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω Μαργαρίτα. Θα μπορούσα να φύγω έτσι, η Ισπανία κι η Αλγερία με περιμένουν. Τα νέα λιμάνια, τα νέα κορμιά, τα καινούρια χαρτιά κι οι υποσχέσεις τους, δεν ξέρω γιατί σου γράφω. 

Χωρίς λέξη θα ήταν καλύτερα, σκέφτομαι. Αλλά είμαι πια αιχμάλωτος των λέξεων. Κι ας μην την διάλεξα εγώ αυτή την αιχμαλωσία -ποιος άλλωστε διαλέγει τα δεσμά του;- ωστόσο είναι πολλές φορές, λυτρωτική. 
Κι ύστερα δεν είμαι δειλός. Ένας εραστής, ένας πραγματικός εραστής, ακόμα κι αδέξιος, ακόμα και απένταρος δεν επιτρέπεται να είναι δειλός. Οι έρωτες δε συγχωρούν τους μικρόψυχους ούτε χαρίζονται στους φοβισμένους.
Ζήσαμε μαζί Μαργαρίτα. Και ζήσαμε ωραία. Πολύ καιρό αλλά ο καιρός πεινάει, θέλει αίμα. Και το αίμα θέλει δρόμους, καινούριους δρόμους, κάθε φορά και πιο μακρινούς. 

Είσαι μια γυναίκα πολύτιμη, αμύθητη ερωμένη κι εγώ για το αμύθητο δεν έχω παρά λόγια. Αλλιώς δε μπορώ να το αποκτήσω και θα ήμουν αφελής αν περίμενα από σένα να μου χαριστείς. Αρκετά γενναιόδωρη ήσουν.
Ακούγομαι σκληρός; Μπορεί να είμαι. Όμως όχι για να σε πληγώσω μα για να πληγωθώ. Για να πληγωθώ φεύγω. "Οι πληγές είναι φωλιές λουλουδιών", τα δικά μου λουλούδια, οι δικές μου πληγές είναι οι λέξεις μου.
Τώρα, μετά απο σένα, μακριά απο σένα, είναι έτοιμες ν' ανθίσουν.


Δε σε φιλώ, σε περιέχω

Αλέξανδρος Δ.

(Α. Δ.)







*Το κείμενο είναι απ' την παράσταση: "Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε" που ανέβηκε το 2005, στο Θέατρο "Άνεσις", με πρωταγωνίστρια την Πέμυ Ζούνη. Συγγραφέας του έργου είναι ο θεατρικός συγγραφέας, Άκης Δήμου. Το γράμμα αυτό, υποτίθεται ότι γράφτηκε απ' τον Αλέξανδρο Δουμά (υιό), για την κυρία με τις Καμέλιες, Μαργαρίτα Γκωτιέ. Στην πραγματικότητα η Μαργαρίτα Γκωτιέ, δεν ήταν παρά η Μαρί Ντιπλεσί (το πραγματικό της όνομα ήταν Αλφονσίν Πλεσί), που γεννήθηκε σε ένα χωριό της Νορμανδίας το 1844 και άρχισε να εκδίδεται από τα 12 χρόνια της. Η Ντιπλεσί, ήταν διάσημη εταίρα της εποχής που ο Αλέξανδρος Δουμάς γνώρισε το 1844, στο θέατρο Βαριετέ κι έγινε εραστής της. Προκειμένου δε να προσαρμοστεί στην πανάκριβη ζωή της, ζήτησε την οικονομική συνδρομή του πατέρα του. Οι δρόμοι τους χώρισαν το καλοκαίρι του 1845, ύστερα απο ομηρικούς κι ατέλειωτους καυγάδες. Ο χωρισμός τους επισφραγίστηκε με ένα γράμμα... Δύο χρόνια μετά, το 1847, η Ντιπλεσί πέθανε στο Παρίσι, αφού είχε παντρευτεί τον κόμη Περεγκό, μ' ένα γάμο που είχε κηρυχτεί άκυρος. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ο Αλέξανδρος Δουμάς, απομονώθηκε στο Σεν Ζερμέν και αποτύπωσε μέσα σε ένα μήνα στο χαρτί την ιστορία της Μαρί, που μετανομάστηκε πλέον σε Μαργαρίτα Γκωτιέ για τις ανάγκες του έργου του... Η Κυρία με τις Καμέλιες εκδόθηκε με μεγάλη επιτυχία, το 1848. Το θεατρικό του Άκη Δήμου "Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε" κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις "Σοκόλη-Κουλεδάκη". 













 








10 Νοε 2012

Sugar free..




















ΥΓ: Κι εγώ.















4 Νοε 2012

Ξέρεις, δε φταίνε τα λιοντάρια..






















ΥΓ: ..αν μείνουν νηστικά, πεινάνε..


















Related Posts with Thumbnails