31 Δεκ 2013

Μ' ακούς;

















ΥΓ: "Γράφω, γιατί η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος". 

Οδυσσέας Ελύτης




Ζήστε...  Υπερασπιστείτε τις αλήθειες σας, πολεμήστε για τα ΄θέλω' σας, ποτέ μη συνηθίσετε... μη ξεπουληθείτε... Ζήστε! Αντισταθείτε! Αγαπήστε... Καλή χρονιά.
















 

29 Δεκ 2013

Η περί Θεού αυταπάτη...

8 Δεκ 2013

Μόνο.

 
 
 
 
 
 
 
Μόνο με και για την αγάπη σου
 
 
Μόνο με την Αγάπη σου
μπορώ να επιζήσω.
Να μη χαθώ μέσα στο μαύρο δάσος.
Ν’ αψηφήσω τον άγριο σκύλο
που μ’ ακολουθεί σα’ να ‘ναι ο ίσκιος μου.

Μόνο με την Αγάπη σου.
Να χτίσω ένα άλλο πρόσωπο.
Να γίνω πάλι ένα μικρό αγόρι.
Αθώο σαν το τρεχούμενο νερό.
Και να γνωρίζω τον κόσμο
μ’ ένα καινούργιο θάμπωμα.

Μόνο με την Αγάπη σου
μπορώ να λέω τραγούδια από άλλους, άγνωστους
τόπους.
Να γίνομαι ένας γρύλος άγρυπνος∙
και να κεντώ τ’ όνομα σου, με στίχους αέρινους.
Να μιλώ μόνο για σένα.
Να σε καλημερίζω μ’ έναν φοβισμένο κορυδαλλό
κρυμμένον στο στήθος μου∙
και να μου αποκρίνεσαι μ’ ένα ξεχασμένο μου ποίημα.

Μόνο για την Αγάπη σου.
Μπορώ να περνάω την κάθε μου μέρα
απαγγέλλοντας τους πικρούς στεναγμούς
και αγιογραφώντας τους αίνους
απ’ το μέγα θαύμα του Έρωτα.
Να σου λέω τέλος καληνύχτα
και να με παίρνεις μαζί σου, στον ύπνο σου.
Για να με σεργιανίσεις μεθυσμένον
στα μαγεμένα σου όνειρα.

Μόνο με και για την Αγάπη σου
μπορώ να γίνομαι όλο και πιο ανθρώπινος.
Να φαίνομαι όλο και λιγότερο λυπημένος.




 




Θανάσης Κωσταβάρας (παράλληλο στο "Μόνο γιατί μ’ αγάπησες")


















7 Δεκ 2013

Ε, ναι. Εκτός από...












ΥΓ: Χριστιανική* 'αγάπη'. Με ΜΙΚΡΕΣ εξαιρέσεις. Ανατριχίλα.



*Το σκίτσο είναι του John Antono



















6 Δεκ 2013

Remember, remember..

5 Δεκ 2013

Η Ελλάδα εκδίδεται... Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί.









ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους. Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης. Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας. Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει. Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας. Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες. Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του. Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.


 

Οκτώβρης 1978 μ.Χ.


ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ - Επάγγελμα Πόρνη







ΥΓ: Η Λιλή Ζωγράφου παραχώρησε με διαθήκη τα συγγραφικά της δικαιώματα, για την ενίσχυση των σκοπών των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδος.Δείτε στο link,  πως μπορείτε κι εσείς να βοηθήσετε.

















1 Δεκ 2013

Και για μένα μόνο η εξορία..









ΕΞΟΡΙΑ


Για τον καφέ που ποτέ δεν θα πιούμε
Για το ότι δεν θα δούμε ποτέ, ερωτευμένοι
τα χρώματα της αυγής.
Γι' αυτούς και για μας
για τους δρόμους μας που ενώθηκαν ανεπαίσθητα
και για τις ρίζες που φύτρωσαν βαθιά μέσα μας. 
Για τα ίχνη που άφηνα στο βλέμμα σου,
για την επιμονή σου που με τρόμαζε
και για κείνα που πάντα μόνοι θα ζούμε
ο ένας εδώ κι ο άλλος δυο ανάσες πιο κάτω. 
Για όλα αυτά ένα ποίημα
και για μένα μόνο η εξορία.

Μίλτος Γήτας*



*Πηγή

















 


28 Νοε 2013

Γράψε έρωτας..












Μολύβι, κάρβουνο,  αίμα, ανεξίτηλη μελάνη , υγρή άμμος, διαβήτης. Έχεις ό,τι χρειάζεσαι.  
Διάλεξε τρόπο …  
Στους πρόποδες μιας βιαστικής νύχτας, γράψε για έρωτες που λιώνουν, όσο μικραίνει η μύτη του μολυβιού.
Σ’ ένα δωμάτιο, που μοσχοβολά καπνό και εγκατάλειψη, μουτζούρωσε το θυμό, τον πόνο, την απογοήτευση, τη λησμονιά.

Καταμεσής της στεριάς, σ’ ένα ξύλινο παγκάκι, στάξε, σταγόνα- σταγόνα, Aλκυονίδες μέρες.
  
Κάτω από τη σκιά που ξέχασε να πάρει, βούτα τις αναμνήσεις σου σε ανεξίτηλη μελάνη.
Σ’ ένα νησί της άγονης γραμμής, άσε το πρώτο κύμα να καλύψει τα ίχνη σου.

Στον ξάστερο ουρανό, χάραξε με τη μύτη του διαβήτη έναν κύκλο και ακολούθα τον,  μέχρι να ζαλιστείς.

… να γράψεις, έρωτας.
 
 
 
 
 
 
*Η παρουσίαση του βιβλίου του θα γίνει στο βιβλιοπωλείο art bar “Ποιήματα & Εγκλήματα”, Αγίας Ειρήνης 17 στο Μοναστηράκι (60 μέτρα από το μετρό), την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου στις 8:30 μμ. Για το βιβλίο θα μιλήσει  η συγγραφέας – ψυχολόγος Αικατερίνη Τεμπέλη. H  στιχουργός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων Μαρία Μπουράνη,  θ' απαγγείλει ποιήματα του. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΥΓ: Δεν ξέρω αν θα 'ρθεις, αλλά εγώ θα χορέψω οπωσδήποτε... 
















 


27 Νοε 2013

Θυμούνται ακόμη εκείνα, τα χέρια μου...










Μνήμη στα χέρια

Σήμερα είναι τα χέρια μνήμη.
Η ψυχή δεν θυμάται, πονάει
απ' την τόση ανάμνηση. Αλλά στα χέρια
μένει η ενθύμηση εκείνου που κράτησαν.
Ενθύμιο μιας πέτρας
που βρέθηκε δίπλα σ' ένα ρυάκι
και τη σηκώσαμε αφηρημένοι
χωρίς να καταλαβαίνουμε την ευτυχία μας.
Αλλά το τραχύ της βάρος
μας έκανε να αισθανθούμε πως επιτέλους κρατούσαμε
τον πιο ωραίο καρπό των καιρών.
Εύκολα γνωρίζει κανείς
το βάρος μιας πέτρας μέσα στα χέρια.
Σε μια πέτρα βρίσκεται
η υπομονή του κόσμου, που ωρίμασε αργά.
Αναρίθμητο άθροισμα
από μέρες και νύχτες, ήλιους και νερά
που της προσέδωσαν αυτή την αδέξια και σκληρή μορφή
που δεν ξέρει να συμπεριφέρεται τρυφερά και υπάρχει
αινιγματικά, μοναχά με το βάρος της.
Ηταν πάντοτε ακίνητη,
χωρίς κάποιον να την αναζητά, περίκλειστη
σε μια βούληση πυκνή και σταθερή
για να μην πετάξει σαν πεταλούδα
για να μην είναι ωραία σαν τον κρίνο
για να περισώσει από ζήλιες την αγνότητά της.
Πόσοι ευλύγιστοι κρίνοι, πόσες εύθραυστες
λιβελούλες δεν έχουν πεθάνει, εκεί, στο πλάι της,
επειδή έτρεξαν τόσο προς την άνοιξη!
Εκείνη ήξερε να περιμένει χωρίς να ζητάει τίποτα
πέρα απ' την αιωνιότητα της καθαρής ύπαρξής της.
Επειδή αρνήθηκε τα πέταλα και την πτήση
είναι ζωντανή και μου μαθαίνει
πως μια αγάπη πρέπει ίσως να στέκει ακίνητη, πολύ ακίνητη,
ν' αφήνει τα ψεύτικα φτερά της βιασύνης
και να κατανικά έτσι τον δικό της τον θάνατο.
Θυμούνται ακόμα εκείνα, τα χέρια μου,
πως κράτησαν ένα αγαπημένο κεφάλι στις παλάμες τους.

Τίποτα πιο μυστηριώδες σ' αυτόν τον κόσμο.
Τα δάχτυλα αναγνωρίζουν τις τρίχες των μαλλιών,
αργά, μία μία, σαν φύλλα
ημερολογίου: είναι ενθυμήματα
από άλλες τόσες, εξίσου αμέτρητες,
ευτυχισμένες μέρες
πειθήνιες στην αγάπη που τις αναζωογονεί.
Ομως, ψαύοντας την αδυσώπητη μορφή
που πίσω απ' τη σάρκα μάς αντιστέκεται
οι παλάμες απομένουν τυφλές.
Δεν είναι χάδια, όχι, αυτό που επαναλαμβάνουν
περνώντας και ξαναπερνώντας πάνω απ' τα κόκκαλα:
είναι ερωτήσεις δίχως τέλος, είναι αγωνίες
ατελείωτες που έγιναν φλογερές αφές.
Και τίποτα δεν τους αποκρίνεται: μια υποψία
πως όλα μας ξεγλιστρούν και μας διαφεύγουν
όταν ανάμεσα στα χέρια μας τα πιέζουμε
μεγεθύνοντάς τα στη ζέστη του μετώπου εκείνου.

Το κεφάλι παραδίδεται. Είναι η παράδοσή του απόλυτη;
Το βάρος στα χέρια μας αυτό υπαινίσσεται,
τα δάχτυλα το πιστεύουν
και θέλουν να πειστούν: ψαύουν, ψαύουν.
Αλλά μια σκοτεινή φωνή πίσω απ' το μέτωπο
-το μέτωπό μας ή το δικό της;-
μας λέει πως το πιο μακρινό μυστήριο,
επειδή βρίσκεται τόσο κοντά μας, είναι ανέγγιχτο
απ' αυτό το θνησιμαίο σαρκίο με το οποίο ψάχνουμε,
εκεί, στην άκρη των δαχτύλων μας,  
την αόρατη παρουσία.
Ετσι κρατώντας στα χέρια ένα κεφάλι
τίποτα δεν γνωρίζεις, τίποτα,
μόνο πως είναι το μέλλον που αποφασίζει
είτε για τη ζωή είτε για τον θάνατό μας

πίσω από τούτα τα δύστυνα χέρια, τα ξεγελασμένα
από την ομορφιά που κράτησαν.
Μέσα σε χέρια τυφλά
που δεν μπορούν να ξέρουν. Που μόνη τους πίστη είναι
να 'ναι καλοσυνάτα, να δίνουν χάδια
χωρίς να παντρεύονται, μονάχα για να δουν αν έτσι κερδίζουν
-όταν το αγαπημένο κεφάλι θα έχει ξαναβρεθεί
στους ώμους του επάνω
και θα μοιάζει να μην έχει μείνει τίποτα μες στις παλάμες-
τον θρίαμβο να μην είναι ποτέ πια άδεια.






Πέδρο Σαλίνας*, (Μακρύς θρήνος, 1975), μτφρ.: Virginia López Recio
 
 
 
 
 
 
 
 ΥΓ: "Εγώ σε έχω πια ξεχάσει
το αίμα μου όμως, ακόμα σε θυμάται..."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

18 Νοε 2013

Απόψε σκέφτομαι...













ΥΓ: ...















 

16 Νοε 2013

Αντί στεφάνου...










Αντί στεφάνου


Ποια απάντηση, ποιος χτύπος στο κοιμισμένο στήθος σου αγόρι
γαζωμένο από τις σύγχρονες μηχανές σε σχήμα χελιδονιού
άγγελε με χλωρή γενειάδα κάτω από τις ερπύστριες
συνείδηση βαμμένη στον τοίχο και στις πέτρες
σώπασες τ' όνομά σου μες στη βοή της λάσπης
περιστέρι μπροστά στα ηλεκτροφόρα σύρματα
με το σύνθημα της δικαιοσύνης στο χώμα.

Με το τραγούδι χαιρετίζω όσους μοχθούν
για τη ζωή, όχι στο χαμό της
για την τροφή, όχι τη στέρηση της
για τη γνώση, με τη γνώση
ενάντια στις αριθμομηχανές των κρεάτων
ενάντια στον οργασμό της κατανάλωσης
ενάντια στις τρομερές λυχνίες της δισχιλιετηρίδας.

Θα 'ρθει ένας κόσμος χλόης αγόρι
και θα δουλεύουμε στη μοιρασιά των λουλουδιών.



ΚΟΡΑΛΙΑ ΘΕΟΤΟΚΑ* 

*(αναδημοσίευση από εδώ)






ΥΓ: Αυτό το χώμα είναι δικό τους, αλλά είναι και δικό μας!




















12 Νοε 2013

Αναπόφευκτο..

















Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιο πολύ φαίνεται ο κώλος της.

Αγγλική παροιμία




ΥΓ: Ισχύει και για μερικούς bloggers, που νομίζουν πως ανέβηκαν... Θλιβερό και αναπόφευκτο.



















6 Νοε 2013

Άστρα γιατί δεν μας δοθήκανε;






Χίμαιρα
 
Όταν μας λέγαν οι παλιοί
πιο λίγο πάθος. Είχανε δίκιο.
Οι λογικοί «πιο λίγο βάρος
θα βουλιάξουν τα καράβια»,
είχαμε, λέει, μπράτσα νεανικά.
Αλλά μια κι έγινε
(πάει είχε γίνει πια)
γιατί ν’ αποδειχθεί το δίκιο των παλιών;
………………………………………
Αδικηθήκαμε! Όχι, δεν είχαν δίκιο οι παλιοί!
Αφού μας δόθηκαν καρδιές
άστρα να θέλουν
άστρα γιατί δε μας δοθήκανε;

Στον ουρανό
ένα σειρήτι μοναχά η Σελήνη
δε θα μπορέσει να πραΰνει
έναν ολόγιομο καημό…
Όταν ετρέξαμε χαμένοι στο λιμάνι
ήτανε πια το πλοίο βουλιαγμένο
Θε μου, με πόσο μόχθο ετοιμασμένο
με τόση Νιότη, τόσο πόθο φορτωμένο!
Δε μας λογάριασες Αφέντη τον ιδρώτα της λαχτάρας
……. Τι κλαις;
Άσε να ξημερώσει και θα δούμε
τώρα, είναι βράδυ ακόμα·
ένα σειρήτι μοναχά η Σελήνη!




Σταύρος Βαβούρης

«Ποιήματα», εκδόσεις Ερμής – 1977.



















5 Νοε 2013

Μίλα μου..
















ΥΓ: "Σε σκεφτόμουν συνέχεια μα δεν μπορούσα να τηλεφωνήσω. Και τι να έλεγα, ακόμα κι αν τηλεφωνούσα; Μπορούσα να σου πω.. 'Έχω χαθεί. Έχω χαθεί μέσα στην πόλη.. Περνώ σαν βρομισμένη καρτ ποστάλ απ' τον κόσμο' και να το κλείσω;

Μίλησε λοιπόν. Μίλα μου σαν να 'σουν βροχή.. κι άσε με να ακούω..." 


"Μίλα μου σαν τη βροχή" (1953), μονόπρακτο του Τένεσι Ουίλιαμς
















4 Νοε 2013

Δύσκολα..




















 

ΥΓ: “Όποιος έχει παίξει τ' άστρα μες τα χέρια του, δύσκολα γυρνάει στις γυάλινες χάντρες..”


 
Απ' την "Κάρμεν" του Προσπέρ Μεριμέ.  Μετάφραση και διασκευή: Ιάκωβος Καμπανέλλης



















3 Νοε 2013

Σινεμά ο Παράδεισος: Μέρος Ζ






Σήμερα σκέφτηκα να σας γράψω την ταπεινή γνώμη μου για μερικές ταινίες που αφορούν υπαρκτά πρόσωπα και είδα τους τελευταίους μήνες. Η πρώτη αφορά τη Hannah Arendt κι είναι απ' τις ταινίες που εμένα μου άρεσαν πολύ και που θεωρώ ότι μεταφέρει το μήνυμα με τον τρόπο που αρμόζει.

"Όταν η φιλόσοφος και πανεπιστημιακή καθηγήτρια Χάνα Άρεντ διατύπωσε τις απόψεις της σχετικά με το Ολοκαύτωμα με αφορμή τη Δίκη Άιχμαν, και μίλησε για πρώτη φορά για την «κοινοτοπία του κακού», ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος για αυτές. Η ιδέα της εξάλλου ότι πίσω από εγκληματίες όπως ο Ναζί Άιχμαν (ο οποίος είχε αναλάβει την οργάνωση της μεταφοράς εκατομμυρίων Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης) δεν κρύβονταν μια συνεπής ιδεολογική στάση, αλλά μια ανικανότητα να σκεφτούν για τον εαυτό τους και μια τάση να ακολουθούν διαταγές χωρίς σκέψη, ήταν άκρως προκλητική για το κοινό αίσθημα που ακόμη προσπαθούσε να συνέλθει από τις φρικιαστικές περιπτώσεις που είχαν αποκαλυφθεί μερικά χρόνια πριν. Η Άρεντ, όμως, τόλμησε να πάει κόντρα στις στερεοτυπικές απεικονίσεις και κραταιές απόψεις, και διατύπωσε με θράσος σχεδόν μια επαναστατική εναλλακτική οπτική που την κατέστησε στόχο δριμείας κριτικής ακόμη και από στενούς της φίλους. Η ταινία της Μαργκαρίτα Φον Τρότε σκιαγραφεί την περίοδο εκείνη, τα τέσσερα χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από την δίκη Άιχμαν, και τη συγγραφή του επίμαχου άρθρου" (περισσότερα εδώ).








Τη συγκεκριμένη ταινία την βρήκα λίγη από κάθε άποψη. Άνευρη, αδύναμη σκηνοθετικά, με πολλά στερητικά άλφα γενικά. Φιλότιμη η προσπάθεια, αλλά.. Αν σας ενδιαφέρει βέβαια, δείτε την για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Γούστα ειν' αυτά.
 
"Πρόκειται για το Summer in February, μια πραγματική ιστορία αγάπης στις αρχές του 20ου αιώνα, στη σχολή καλών τεχνών Newlyn, η οποία άνθισε στην Κορνουάλη της Αγγλίας, όπου μια κοινότητα καλλιτεχνών είχε εγκατασταθεί στην περιοχή προσελκυσμένη από την ομορφιά του τοπίου, τη γραφικότητα του χωριού και την φθηνή διαβίωση. Ανάμεσά τους ο εκρηκτικός ζωγράφος Alfred Munnings (Dominic Cooper), ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ζωγράφους της Βρετανίας, ο οποίος ερωτεύεται την επίδοξη καλλιτέχνιδα Florence Carter-Wood (Emily Browning) που επίσης την ερωτεύεται ο Gilbert Evans (Dan Stevens) ένας γαιοκτήμονας της περιοχής. Λίγο πριν ξεσπάσει ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος στο μαγευτικό τοπίο της Κορνουάλης οι τρεις πρωταγωνιστές θα ζήσουν μια ιστορία αγάπης και προδοσίας" (περισσότερα εδώ").






Ο Renoir είναι απ' τους ζωγράφους που ξεχωρίζω και παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον την σχετική ταινία του Gilles Bourdos, της οποίας τη μουσική έχει γράψει ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συνθέτης Alexandre Desplat. Η ταινία αφηγείται τις τελευταίες μέρες ενός μεγάλου ζωγράφου. Τα πρώτα βήματα στην τέχνη ενός μεγάλου σκηνοθέτη. Και την ξεχασμένη ιστορία της γυναίκας που βρέθηκε ανάμεσά τους. Αξίζει να διαβάσετε τη συνέντευξη του σκηνοθέτη εδώ. Προσωπικά εκτός των άλλων, λάτρεψα τη φωτογραφία της. 
























31 Οκτ 2013

Έρημος..













"Μερικές φορές με κουράζει τόσο πολύ το να προσπαθώ να τον πείσω ότι τον αγαπώ και θα τον αγαπώ για πάντα. Πιάνεται απ' τα λόγια μου σαν εισαγγελέας και τα διαστρέφει. Ξέρω πως φοβάται την έρημο που θα τον περικυκλώσει έτσι και τελείωνε η αγάπη μας, αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ. Ο,τι λέει εκείνος μεγαλοφώνως το επαναλαμβάνω εγώ στον εαυτό μου και το γράφω εδώ μέσα. Τι μπορεί να χτίσει κανείς στην έρημο;"


"Το τέλος μιας σχέσης", Γκράχαμ Γκρην, μτφ: Τρισεύγενη Παπαϊωάννου






















29 Οκτ 2013

Σουίνγκ με τ' άστρα - Αντώνης Τσόκος













"Τις νύχτες που ο ύπνος γίνεται πολυτέλεια παρατηρώ τις αντιδράσεις των παρακείμενων κτηρίων στο σκοτάδι. Το μπαλκόνι του απέναντι φροντιστηρίου. Τον ακάλυπτο της κίτρινης πολυκατοικίας. Το στέγαστρο του θορυβώδους ουζερί. Όλα τους γέρνουν προς τον ουρανό. Οι άκρες των απλωμένων ρούχων αγγίζουν τα σύννεφα.
Τις νύχτες τα θεμέλια των κτηρίων χορεύουν σουίνγκ. Σουίνγκ με τα άστρα…"







ΥΓ: Αγαπημένο πλάσμα.. καλή σου επιτυχία!















21 Οκτ 2013

"Ground and Floor" του Toshiki Okada στη Μικρή Σκηνή της Στέγης











Ο Toshiki Okada γεννήθηκε στη Γιοκοχάμα το 1973. Δραματουργός και σκηνοθέτης, εικαστικός και πεζογράφος, θεωρείται ο πλέον ταλαντούχος Ιάπωνας καλλιτέχνης της γενιάς του στο χώρο των παραστατικών τεχνών. Δημιούργησε το θίασο chelfitsch το 1997 και έκτοτε έχει γράψει και σκηνοθετήσει όλες τις παραγωγές της ομάδας, θέτοντας σε εφαρμογή μια ιδιαίτερη μέθοδο, από την οποία ξεχωρίζουν η χρήση μιας κατεξοχήν δημώδους ιαπωνικής γλώσσας και η μοναδική χορογραφία του. Το 2005, το έργο του "Five Days in March" απέσπασε το αναγνωρισμένο θεατρικό βραβείο Kishida, ενώ την ίδια χρονιά το 'Air Conditioner" έφτασε στους τελικούς των βραβείων χορογραφίας Toyota. Το Φεβρουάριο του 2007 εκδόθηκε η πρώτη του συλλογή από νουβέλες, με τίτλο "Το τέλος του ειδικού χρόνου που μας επέτρεψαν να έχουμε", η οποία τιμήθηκε με το βραβείο Κενζαμπούρο Όε.

"Μετά τη Φουκουσίμα, τι;" αναρωτιέται ο Ιάπωνας αβανγκάρντ συγγραφέας, σκηνοθέτης και εικαστικός, που επιστρέφει στη Στέγη με μια αλληγορική περφόρμανς την οποία αποκαλεί "μουσικό θέατρο με φαντάσματα".
Το "Ground and Floor", που ανεβαίνει στη Μικρή Σκηνή της Στέγης από τις 30 Οκτωβρίου έως τις 3 Νοεμβρίου 2013, μιλάει με αιχμηρό χιούμορ για την Ιαπωνία σήμερα, με πρωταγωνιστικό το ρόλο της μουσικής. 















26 Σεπ 2013

Υπάρχουν..
















ΥΓ: «Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιολιβανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως “Οι μάζες”. Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω, ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου»

Χόρχε Λουίς Μπόρχες


















23 Σεπ 2013

Τι δεν καταλαβαίνεις;


















ΥΓ: Με υπογραφές, στο δρόμο ή όπως αλλιώς.. ναι!  Ακόμα κι αν  δεν ταυτιζόμαστε πλήρως ιδεολογικά, ναι! Αρκεί να συμφωνούμε στο ένα: ότι πρέπει να πάρουμε θέση. 




















20 Σεπ 2013

Σαμαρά: Ποινές για τη Χρυσή Αυγή τώρα!







Why this is important

Η χώρα μας βρίσκεται σε κρίση. Την περασμένη Τέταρτη, ο μουσικός και συμπολίτης μας Παύλος Φύσσας, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από νεοναζί, μέλος της Χρυσής Αυγής. Για χρόνια τώρα, χρυσαυγίτες διαπράττουν απερίγραπτα εγκλήματα κατά αλλοδαπών, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, πολιτικών ή πολιτών που απλά διαφωνούν με τις φασιστικές τους απόψεις. Αυτό πρέπει να σταματήσει εδώ και μαζί μπορούμε να το κάνουμε.
Αυτή τη στιγμή, όλα τα πολιτικά κόμματα έχουν καταδικάσει αυτό το έγκλημα, αλλά για να σταματήσουμε το μίσος χρειαζόμαστε πράξεις, όχι λόγια. Για πρώτη φορά, ο Σαμαράς δείχνει την πρόθεση να ανοίξει έρευνες για τη διαλεύκανση όλων των εγκλημάτων στα οποία εικάζεται ότι συμμετείχαν μέλη της Χρυσής Αυγής και να φέρει νομοθετικές αλλαγές για να καταστήσει αυτή τη φασιστική οργάνωση υπόλογη ή ακόμα και εκτός νόμου. Αν αρκετοί από εμάς πιέσουμε τον Σαμαρά τώρα, να συνεργαστεί με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, έχουμε μία πραγματική ευκαιρία να φέρουμε τα μέτρα σε ισχύ.
Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Η δολοφονία του αθώου συμπολίτη μας δεν ήταν απλά μια επίθεση. Είναι μια ξεκάθαρη απειλή για τη δημοκρατία μας. Πρέπει να ενώσουμε λοιπόν τις φωνές μας τώρα ενάντια στο φασισμό, και να χαράξουμε το όριο της ανοχής μας ακριβώς εδώ.
Ας κάνουμε αυτό το ψήφισμα το πιο δημοφιλές στην ιστορία της χώρας. Τόσο δημοφιλές ώστε να είναι αδύνατον για οποιονδήποτε πολιτικό να το αγνοήσει. Όταν φτάσουμε τις 50.000 υπογραφές θα τις παραδώσουμε στην κυβέρνηση. Υπόγραψε τώρα και διάδωσε το στους πάντες!
(English version)

Our nation is in shock! Last Wednesday, Pavlos Fyssas, a Greek left-wing musician, was murdered in cold blood by a neo-Nazi Golden Dawn supporter. For years now, supporters of Golden Dawn have been linked to murders and attacks against immigrants, roma, gays, politicians and citizens who simply oppose their fascist views. This must end now. And together we can do it.
All political parties have condemned the act, but to stop this hate we need to move from words to real action. For the first time, Prime Minister Samaras is showing the will to open investigations into all suspected crimes committed by the hate group’s members and change the legislation to hold them accountable and even outlaw the fascist organization. If enough of us push Samaras now, to show leadership and join hands with the other political leaders, we have a real chance of bringing those measures into force.

We have no time to lose. The attack was not only an attack against an innocent citizen -- our democracy is under threat from Golden Dawn's fascist poison. Let’s unite our voices and draw a line in the sand right now. When we get to 50.000 signatures we will deliver the petition to the government. Sign now and share widely.



Υπογραφές ΕΔΩ











6 Αυγ 2013

Αλίμονο..












Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.


Ντίνος Χριστιανόπουλος 




















3 Αυγ 2013

Swim: Why we Love the Water?














ΥΓ: Το διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ. Ξεχώρισα σαφώς την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή, τα λογοτεχνικά αποσπάσματα και μ' εντυπωσίασε που 'μύριζε' τόσο ..Ελλάδα. Θα καταλάβεις.. Η συγγραφέας καταγράφει τις προσωπικές της εμπειρίες, αλλά παραθέτει κι αποσπάσματα από συνεντεύξεις με πολλούς ανθρώπους που κάνουν πρωταθλητισμό ή είναι σχετικοί με το υγρό στοιχείο. Θα μάθεις για τα στυλ κολύμβησης, τα πρώτα μαγιό, τα πρώτα ρεκόρ, τις πισίνες των αρχαίων Ρωμαίων αλλά κι αυτή του ..Ηρώδη και πολλά πολλά άλλα... Μια πρώτη γεύση παίρνεις εδώ. Στο προτείνω εννοείται. Μην σου πω και το απόλυτο βιβλίο του καλοκαιριού.. ;)  Άλλωστε όπως σχολιάζει κάποιος που της μίλησε "το κολύμπι είναι το πιο φτηνό αντικαταθλιπτικό". Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο;























Related Posts with Thumbnails