28 Νοε 2013

Γράψε έρωτας..












Μολύβι, κάρβουνο,  αίμα, ανεξίτηλη μελάνη , υγρή άμμος, διαβήτης. Έχεις ό,τι χρειάζεσαι.  
Διάλεξε τρόπο …  
Στους πρόποδες μιας βιαστικής νύχτας, γράψε για έρωτες που λιώνουν, όσο μικραίνει η μύτη του μολυβιού.
Σ’ ένα δωμάτιο, που μοσχοβολά καπνό και εγκατάλειψη, μουτζούρωσε το θυμό, τον πόνο, την απογοήτευση, τη λησμονιά.

Καταμεσής της στεριάς, σ’ ένα ξύλινο παγκάκι, στάξε, σταγόνα- σταγόνα, Aλκυονίδες μέρες.
  
Κάτω από τη σκιά που ξέχασε να πάρει, βούτα τις αναμνήσεις σου σε ανεξίτηλη μελάνη.
Σ’ ένα νησί της άγονης γραμμής, άσε το πρώτο κύμα να καλύψει τα ίχνη σου.

Στον ξάστερο ουρανό, χάραξε με τη μύτη του διαβήτη έναν κύκλο και ακολούθα τον,  μέχρι να ζαλιστείς.

… να γράψεις, έρωτας.
 
 
 
 
 
 
*Η παρουσίαση του βιβλίου του θα γίνει στο βιβλιοπωλείο art bar “Ποιήματα & Εγκλήματα”, Αγίας Ειρήνης 17 στο Μοναστηράκι (60 μέτρα από το μετρό), την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου στις 8:30 μμ. Για το βιβλίο θα μιλήσει  η συγγραφέας – ψυχολόγος Αικατερίνη Τεμπέλη. H  στιχουργός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων Μαρία Μπουράνη,  θ' απαγγείλει ποιήματα του. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΥΓ: Δεν ξέρω αν θα 'ρθεις, αλλά εγώ θα χορέψω οπωσδήποτε... 
















 


27 Νοε 2013

Θυμούνται ακόμη εκείνα, τα χέρια μου...










Μνήμη στα χέρια

Σήμερα είναι τα χέρια μνήμη.
Η ψυχή δεν θυμάται, πονάει
απ' την τόση ανάμνηση. Αλλά στα χέρια
μένει η ενθύμηση εκείνου που κράτησαν.
Ενθύμιο μιας πέτρας
που βρέθηκε δίπλα σ' ένα ρυάκι
και τη σηκώσαμε αφηρημένοι
χωρίς να καταλαβαίνουμε την ευτυχία μας.
Αλλά το τραχύ της βάρος
μας έκανε να αισθανθούμε πως επιτέλους κρατούσαμε
τον πιο ωραίο καρπό των καιρών.
Εύκολα γνωρίζει κανείς
το βάρος μιας πέτρας μέσα στα χέρια.
Σε μια πέτρα βρίσκεται
η υπομονή του κόσμου, που ωρίμασε αργά.
Αναρίθμητο άθροισμα
από μέρες και νύχτες, ήλιους και νερά
που της προσέδωσαν αυτή την αδέξια και σκληρή μορφή
που δεν ξέρει να συμπεριφέρεται τρυφερά και υπάρχει
αινιγματικά, μοναχά με το βάρος της.
Ηταν πάντοτε ακίνητη,
χωρίς κάποιον να την αναζητά, περίκλειστη
σε μια βούληση πυκνή και σταθερή
για να μην πετάξει σαν πεταλούδα
για να μην είναι ωραία σαν τον κρίνο
για να περισώσει από ζήλιες την αγνότητά της.
Πόσοι ευλύγιστοι κρίνοι, πόσες εύθραυστες
λιβελούλες δεν έχουν πεθάνει, εκεί, στο πλάι της,
επειδή έτρεξαν τόσο προς την άνοιξη!
Εκείνη ήξερε να περιμένει χωρίς να ζητάει τίποτα
πέρα απ' την αιωνιότητα της καθαρής ύπαρξής της.
Επειδή αρνήθηκε τα πέταλα και την πτήση
είναι ζωντανή και μου μαθαίνει
πως μια αγάπη πρέπει ίσως να στέκει ακίνητη, πολύ ακίνητη,
ν' αφήνει τα ψεύτικα φτερά της βιασύνης
και να κατανικά έτσι τον δικό της τον θάνατο.
Θυμούνται ακόμα εκείνα, τα χέρια μου,
πως κράτησαν ένα αγαπημένο κεφάλι στις παλάμες τους.

Τίποτα πιο μυστηριώδες σ' αυτόν τον κόσμο.
Τα δάχτυλα αναγνωρίζουν τις τρίχες των μαλλιών,
αργά, μία μία, σαν φύλλα
ημερολογίου: είναι ενθυμήματα
από άλλες τόσες, εξίσου αμέτρητες,
ευτυχισμένες μέρες
πειθήνιες στην αγάπη που τις αναζωογονεί.
Ομως, ψαύοντας την αδυσώπητη μορφή
που πίσω απ' τη σάρκα μάς αντιστέκεται
οι παλάμες απομένουν τυφλές.
Δεν είναι χάδια, όχι, αυτό που επαναλαμβάνουν
περνώντας και ξαναπερνώντας πάνω απ' τα κόκκαλα:
είναι ερωτήσεις δίχως τέλος, είναι αγωνίες
ατελείωτες που έγιναν φλογερές αφές.
Και τίποτα δεν τους αποκρίνεται: μια υποψία
πως όλα μας ξεγλιστρούν και μας διαφεύγουν
όταν ανάμεσα στα χέρια μας τα πιέζουμε
μεγεθύνοντάς τα στη ζέστη του μετώπου εκείνου.

Το κεφάλι παραδίδεται. Είναι η παράδοσή του απόλυτη;
Το βάρος στα χέρια μας αυτό υπαινίσσεται,
τα δάχτυλα το πιστεύουν
και θέλουν να πειστούν: ψαύουν, ψαύουν.
Αλλά μια σκοτεινή φωνή πίσω απ' το μέτωπο
-το μέτωπό μας ή το δικό της;-
μας λέει πως το πιο μακρινό μυστήριο,
επειδή βρίσκεται τόσο κοντά μας, είναι ανέγγιχτο
απ' αυτό το θνησιμαίο σαρκίο με το οποίο ψάχνουμε,
εκεί, στην άκρη των δαχτύλων μας,  
την αόρατη παρουσία.
Ετσι κρατώντας στα χέρια ένα κεφάλι
τίποτα δεν γνωρίζεις, τίποτα,
μόνο πως είναι το μέλλον που αποφασίζει
είτε για τη ζωή είτε για τον θάνατό μας

πίσω από τούτα τα δύστυνα χέρια, τα ξεγελασμένα
από την ομορφιά που κράτησαν.
Μέσα σε χέρια τυφλά
που δεν μπορούν να ξέρουν. Που μόνη τους πίστη είναι
να 'ναι καλοσυνάτα, να δίνουν χάδια
χωρίς να παντρεύονται, μονάχα για να δουν αν έτσι κερδίζουν
-όταν το αγαπημένο κεφάλι θα έχει ξαναβρεθεί
στους ώμους του επάνω
και θα μοιάζει να μην έχει μείνει τίποτα μες στις παλάμες-
τον θρίαμβο να μην είναι ποτέ πια άδεια.






Πέδρο Σαλίνας*, (Μακρύς θρήνος, 1975), μτφρ.: Virginia López Recio
 
 
 
 
 
 
 
 ΥΓ: "Εγώ σε έχω πια ξεχάσει
το αίμα μου όμως, ακόμα σε θυμάται..."
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

18 Νοε 2013

Απόψε σκέφτομαι...













ΥΓ: ...















 

16 Νοε 2013

Αντί στεφάνου...










Αντί στεφάνου


Ποια απάντηση, ποιος χτύπος στο κοιμισμένο στήθος σου αγόρι
γαζωμένο από τις σύγχρονες μηχανές σε σχήμα χελιδονιού
άγγελε με χλωρή γενειάδα κάτω από τις ερπύστριες
συνείδηση βαμμένη στον τοίχο και στις πέτρες
σώπασες τ' όνομά σου μες στη βοή της λάσπης
περιστέρι μπροστά στα ηλεκτροφόρα σύρματα
με το σύνθημα της δικαιοσύνης στο χώμα.

Με το τραγούδι χαιρετίζω όσους μοχθούν
για τη ζωή, όχι στο χαμό της
για την τροφή, όχι τη στέρηση της
για τη γνώση, με τη γνώση
ενάντια στις αριθμομηχανές των κρεάτων
ενάντια στον οργασμό της κατανάλωσης
ενάντια στις τρομερές λυχνίες της δισχιλιετηρίδας.

Θα 'ρθει ένας κόσμος χλόης αγόρι
και θα δουλεύουμε στη μοιρασιά των λουλουδιών.



ΚΟΡΑΛΙΑ ΘΕΟΤΟΚΑ* 

*(αναδημοσίευση από εδώ)






ΥΓ: Αυτό το χώμα είναι δικό τους, αλλά είναι και δικό μας!




















12 Νοε 2013

Αναπόφευκτο..

















Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιο πολύ φαίνεται ο κώλος της.

Αγγλική παροιμία




ΥΓ: Ισχύει και για μερικούς bloggers, που νομίζουν πως ανέβηκαν... Θλιβερό και αναπόφευκτο.



















6 Νοε 2013

Άστρα γιατί δεν μας δοθήκανε;






Χίμαιρα
 
Όταν μας λέγαν οι παλιοί
πιο λίγο πάθος. Είχανε δίκιο.
Οι λογικοί «πιο λίγο βάρος
θα βουλιάξουν τα καράβια»,
είχαμε, λέει, μπράτσα νεανικά.
Αλλά μια κι έγινε
(πάει είχε γίνει πια)
γιατί ν’ αποδειχθεί το δίκιο των παλιών;
………………………………………
Αδικηθήκαμε! Όχι, δεν είχαν δίκιο οι παλιοί!
Αφού μας δόθηκαν καρδιές
άστρα να θέλουν
άστρα γιατί δε μας δοθήκανε;

Στον ουρανό
ένα σειρήτι μοναχά η Σελήνη
δε θα μπορέσει να πραΰνει
έναν ολόγιομο καημό…
Όταν ετρέξαμε χαμένοι στο λιμάνι
ήτανε πια το πλοίο βουλιαγμένο
Θε μου, με πόσο μόχθο ετοιμασμένο
με τόση Νιότη, τόσο πόθο φορτωμένο!
Δε μας λογάριασες Αφέντη τον ιδρώτα της λαχτάρας
……. Τι κλαις;
Άσε να ξημερώσει και θα δούμε
τώρα, είναι βράδυ ακόμα·
ένα σειρήτι μοναχά η Σελήνη!




Σταύρος Βαβούρης

«Ποιήματα», εκδόσεις Ερμής – 1977.



















5 Νοε 2013

Μίλα μου..
















ΥΓ: "Σε σκεφτόμουν συνέχεια μα δεν μπορούσα να τηλεφωνήσω. Και τι να έλεγα, ακόμα κι αν τηλεφωνούσα; Μπορούσα να σου πω.. 'Έχω χαθεί. Έχω χαθεί μέσα στην πόλη.. Περνώ σαν βρομισμένη καρτ ποστάλ απ' τον κόσμο' και να το κλείσω;

Μίλησε λοιπόν. Μίλα μου σαν να 'σουν βροχή.. κι άσε με να ακούω..." 


"Μίλα μου σαν τη βροχή" (1953), μονόπρακτο του Τένεσι Ουίλιαμς
















4 Νοε 2013

Δύσκολα..




















 

ΥΓ: “Όποιος έχει παίξει τ' άστρα μες τα χέρια του, δύσκολα γυρνάει στις γυάλινες χάντρες..”


 
Απ' την "Κάρμεν" του Προσπέρ Μεριμέ.  Μετάφραση και διασκευή: Ιάκωβος Καμπανέλλης



















3 Νοε 2013

Σινεμά ο Παράδεισος: Μέρος Ζ






Σήμερα σκέφτηκα να σας γράψω την ταπεινή γνώμη μου για μερικές ταινίες που αφορούν υπαρκτά πρόσωπα και είδα τους τελευταίους μήνες. Η πρώτη αφορά τη Hannah Arendt κι είναι απ' τις ταινίες που εμένα μου άρεσαν πολύ και που θεωρώ ότι μεταφέρει το μήνυμα με τον τρόπο που αρμόζει.

"Όταν η φιλόσοφος και πανεπιστημιακή καθηγήτρια Χάνα Άρεντ διατύπωσε τις απόψεις της σχετικά με το Ολοκαύτωμα με αφορμή τη Δίκη Άιχμαν, και μίλησε για πρώτη φορά για την «κοινοτοπία του κακού», ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος για αυτές. Η ιδέα της εξάλλου ότι πίσω από εγκληματίες όπως ο Ναζί Άιχμαν (ο οποίος είχε αναλάβει την οργάνωση της μεταφοράς εκατομμυρίων Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης) δεν κρύβονταν μια συνεπής ιδεολογική στάση, αλλά μια ανικανότητα να σκεφτούν για τον εαυτό τους και μια τάση να ακολουθούν διαταγές χωρίς σκέψη, ήταν άκρως προκλητική για το κοινό αίσθημα που ακόμη προσπαθούσε να συνέλθει από τις φρικιαστικές περιπτώσεις που είχαν αποκαλυφθεί μερικά χρόνια πριν. Η Άρεντ, όμως, τόλμησε να πάει κόντρα στις στερεοτυπικές απεικονίσεις και κραταιές απόψεις, και διατύπωσε με θράσος σχεδόν μια επαναστατική εναλλακτική οπτική που την κατέστησε στόχο δριμείας κριτικής ακόμη και από στενούς της φίλους. Η ταινία της Μαργκαρίτα Φον Τρότε σκιαγραφεί την περίοδο εκείνη, τα τέσσερα χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από την δίκη Άιχμαν, και τη συγγραφή του επίμαχου άρθρου" (περισσότερα εδώ).








Τη συγκεκριμένη ταινία την βρήκα λίγη από κάθε άποψη. Άνευρη, αδύναμη σκηνοθετικά, με πολλά στερητικά άλφα γενικά. Φιλότιμη η προσπάθεια, αλλά.. Αν σας ενδιαφέρει βέβαια, δείτε την για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Γούστα ειν' αυτά.
 
"Πρόκειται για το Summer in February, μια πραγματική ιστορία αγάπης στις αρχές του 20ου αιώνα, στη σχολή καλών τεχνών Newlyn, η οποία άνθισε στην Κορνουάλη της Αγγλίας, όπου μια κοινότητα καλλιτεχνών είχε εγκατασταθεί στην περιοχή προσελκυσμένη από την ομορφιά του τοπίου, τη γραφικότητα του χωριού και την φθηνή διαβίωση. Ανάμεσά τους ο εκρηκτικός ζωγράφος Alfred Munnings (Dominic Cooper), ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ζωγράφους της Βρετανίας, ο οποίος ερωτεύεται την επίδοξη καλλιτέχνιδα Florence Carter-Wood (Emily Browning) που επίσης την ερωτεύεται ο Gilbert Evans (Dan Stevens) ένας γαιοκτήμονας της περιοχής. Λίγο πριν ξεσπάσει ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος στο μαγευτικό τοπίο της Κορνουάλης οι τρεις πρωταγωνιστές θα ζήσουν μια ιστορία αγάπης και προδοσίας" (περισσότερα εδώ").






Ο Renoir είναι απ' τους ζωγράφους που ξεχωρίζω και παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον την σχετική ταινία του Gilles Bourdos, της οποίας τη μουσική έχει γράψει ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συνθέτης Alexandre Desplat. Η ταινία αφηγείται τις τελευταίες μέρες ενός μεγάλου ζωγράφου. Τα πρώτα βήματα στην τέχνη ενός μεγάλου σκηνοθέτη. Και την ξεχασμένη ιστορία της γυναίκας που βρέθηκε ανάμεσά τους. Αξίζει να διαβάσετε τη συνέντευξη του σκηνοθέτη εδώ. Προσωπικά εκτός των άλλων, λάτρεψα τη φωτογραφία της. 
























Related Posts with Thumbnails