8 Μαΐ 2014

Μα χάνουν και τ' άνθη...











Γαλάζια σπλάγχνα

Κάτοικε του ονείρου
μαζεύω τη φωνή μου από κάθε άκρη
και το υπόλειμμά της αυτό στη σινδόνη των δέντρων
κ᾿ εκείνο κει ψηλά στο σκουριασμένο βράχο
όπου οργίζεται ο γερο-κόρακας
συγκεντρώνομαι
για τη μεγάλη αποκάλυψη
ρίχνω στον άνεμο μακρόσυρτη αγάπη:
Την θέλω εγὼ την απελπισία μου
δεν την ανταλλάσσω με θαλπωρή άλλη
έχασα.
Μα χάνουν και τ᾿ άνθη
τ᾿ άνθη ανοίγουν το μοναδικό παράθυρο...
Κάλλιο να πλανηθεί ο χαρταετός μου
δε θέλω πια ν᾿ αγγίξω τα χρώματά του
κλείνω τα μάτια μου για να δω.
Είναι η φωνὴ που με διασχίζει
κι άλλοτε που χτυπά στον άκμονα
χίλιες φορές.
Είναι η φωνή από ένα βάθος:
Για πάντα να μην έχεις
τίποτα για τ᾿ αληθινὰ χέρια
μονάχος
ανήμπορος εκστατικὸς
σ᾿ αυτὴ την άξαφνη γιορτή του δευτερολέπτου
που παραδίδεται ο κόσμος.




 Νίκος Καρούζος











Related Posts with Thumbnails