31 Ιαν 2014

Μικρή φιλοσοφία του έρωτα - Μαρξισμός







"Οι μαρξιστές* εγκαθιδρύουν μια ορθόδοξη συμμαχία, βασισμένοι στην άνιση ανταλλαγή συναισθημάτων. Παρ' όλο που μέχρι ν' ανταποδωθεί ο έρωτας τους λαχταρούν να ευδοκιμήσει, κατά βάθος προτιμούν να παραμείνει το όνειρο τους στο βασίλειο της φαντασίας. Θέλουν ο έρωτας τους να γίνει δεκτός, αλλά με ρέγουλα, θέλουν το προσφιλές πρόσωπο να κρατήσει απόσταση και να τους κάνει τη χάρη να μην είναι συναισθηματικά προσιτό τον περισσότερο καιρό, κατάσταση που γενικά συνάδει με την αίσθηση τους για το τι τελικά αξίζουν - γιατί τάχα κάποιος να τους εκτιμήσει περισσότερο απ' όσο εκτιμούν οι ίδιοι τον εαυτό τους; Αν, ατυχώς, το προσφιλές πρόσωπο σχηματίσει καλή εικόνα γι' αυτούς [πλαγιάσει μαζί τους, χαμογελάσει, τους ετοιμάσει πρωινό], τότε η πρώτη τους παρόμρηση είναι να διακόψουν τη σχέση, όχι επειδή δεν την θέλουν,  αλλά επειδή νιώθουν πως δεν την αξίζουν. Μόνο στο βαθμό που το προσφιλές πρόσωπο αισθάνεται ότι ο μαρξιστής είναι λίγο ή πολύ τίποτα, μόνο τότε αυτός μπορεί να εξακολουθεί να πιστεύει ότι το προσφιλές πρόσωπο είναι λίγο ή πολύ τα πάντα. Στην περίπτωση που το προσφιλές πρόσωπο εκδηλώσει τον έρωτά του η τελειότητα του αμαυρώνεται, αφού συναγελάζεται δυστυχώς με αγύρτες".

"Μικρή φιλοσοφία του έρωτα", Αλαίν ντε Μποττόν, εκδόσεις Πατάκη



* "Είναι γνωστό το ευφυολόγημα του Γκράουτσο Μαρξ ότι ποτέ δεν θα καταδεχόταν να γίνει μέλος μια λέσχης, η οποία θα συναινούσε να εγγράψει ως μέλη της ανθρώπους σαν αυτόν - στάση που ισχύει κάλλιστα και στον έρωτα", σύμφωνα με τον συγγραφέα.


















26 Ιαν 2014

Η σιωπή που αποφασίζει...









Η σιωπή που ακολουθεί

Όχι μόνο τ`αθώα παράπονα,
που αναποδογυρίζουνε με μια κλοτσιά στο στήθος,
όχι μόνο οι φωνές, που τις ξαπλώνουν στις πλατείες,
όχι μόνο οι ανύποπτοι ενθουσιασμοί.
Πιο δυνατή είναι, πιότερο βαραίνει
η σιωπή που ακολουθεί,
η σιωπή των πεισμωμένων δρόμων, των κλειστών παραθυριών,
η σιωπή των παιδιών μπροστά στον πρώτο σκοτωμένο,
η σιωπή μπροστά στην ξαφνική ατιμία,
η σιωπή του δάσους,
η σιωπή του αλόγου δίπλα στο ποτάμι,
η σιωπή ανάμεσα σε δυό στόματα, που δεν μπορούν να φιληθούν,
κι εκείνη η "ενός λεπτού σιγή",
που παρατείνεται και γιγαντώνεται
μες στις καρδιές, μες στους αιώνες,
η σιωπή που αποφασίζει
τι είναι να μείνει, τι είναι να χαθεί.

Βύρων Λεοντάρης, Ψυχοστασία (Ποιήματα 1949-1976] ύψιλον/βιβλία, 2006












 

25 Ιαν 2014

"Αν οι Καρχαρίες ήταν Άνθρωποι" του Μπ. Μπρεχτ




















ΥΓ: Πικρά επίκαιρο... Ποικιλοτρόπως.

















24 Ιαν 2014

Διαμαρτυρία για το ναυάγιο των προσφύγων στο Φαρμακονήσι το Σάββατο 25/1 στο Σύνταγμα








Η «Ευρώπη-φρούριο» δολοφονεί ακόμα και παιδιά.

Πολιτικές και ποινικές ευθύνες τώρα!

Τις πρώτες ώρες της Δευτέρας 20 Ιανουαρίου το λιμενικό εντόπισε ένα μικρό σκάφος κοντά στο Φαρμακονήσι. Στο σκάφος επέβαιναν 28 άτομα (25 Αφγανοί και 3 Σύροι), μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες και παιδιά. Σύμφωνα με τις καταγγελίες των επιβαινόντων, το λιμενικό επιχείρησε να το επαναπροωθήσει στην Τουρκία, έδεσε το σκάφος με ένα σκοινί, και κινήθηκε προς τις τουρκικές ακτές. Από την ταχύτητα που ανέπτυξε, το σχοινί κόπηκε και μετά από μία δεύτερη απόπειρα επαναπροώθησης η βάρκα αναποδογύρισε, οι μετανάστες έπεσαν στην θάλασσα και το λιμενικό έφυγε. Ακούγοντας τις φωνές τους, το σκάφος του λιμενικού επέστρεψε μετά από λίγο και περισυνέλεξε 16 από τους επιβαίνοντες. Μια γυναίκα και ένα παιδί 5 ετών εντοπίστηκαν νεκροί κοντά στις τουρκικές ακτές, ενώ δέκα ακόμη άτομα (2 γυναίκες και 8 βρέφη και μικρά παιδιά) αγνοούνται. Όσοι επέζησαν έφθασαν την Πέμπτη το πρωί στην Αθήνα, όπου τους υποδέχθηκε πλήθος αλληλέγγυων.

Για εμάς είναι σαφές πως αυτοί οι 16 θάνατοι οφείλονται στην απάνθρωπη λογική της ευρωπαϊκής κι ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής, στη βάρβαρη τακτική των «άτυπων επανπροωθήσεων» που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των προσφύγων και παραβιάζουν τη διεθνή νομιμότητας. Οφείλονται στην αντιμετώπιση των προσφύγων ως «εχθρών» και «δημόσιου κινδύνου».

Καλούμε όλους-ες σε διαμαρτυρία και συνέντευξη τύπου με όσους επέζησαν από τη δολοφονική πράξη του ελληνικού ναυτικού το Σάββατο 25/1 στις 12:00 στην πλ. Συντάγματος (Λ. Αμαλίας).

Υπογράφουν: Ανοιχτό σχολείο μεταναστών, Αντιφασιστικός συντονισμός Αθήνας, Αφγανική κοινότητα, Δίκτυο κοινωνικής υποστήριξης προσφύγων και μεταναστών, Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα,
Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Κυριακάτικο σχολείο μεταναστών, Κίνηση απελάστε το ρατσισμό, Νέοι-ες Σύριζαm Πρωτοβουλία ενάντια στα κέντρα κράτησηw, Ελληνικό forum προσφύγων, Οικολόγοι πράσινοι, Σύλλογος Σύρων, Συριακή κοινότητα,Υ.R.Ε/ Anti nazi zone, Τμήμα Δικαιωμάτων Σύριζα


















22 Ιαν 2014

Eduardo Galeano: Η Ιστορία...








Υπήρξα πολύ κακός μαθητής στην Ιστορία. Το μάθημα της Ιστορίας ήταν σαν επίσκεψη στο μουσείο των Κέρινων Ομοιομάτων ή σαν περίπατος στην Περιοχή των Νεκρών. Το παρελθόν έμοιαζε ακίνητο, τρύπιο και βουβό. Μας δίδασκαν τους περασμένους χρόνους για να υποταχτούμε, άδειες συνειδήσεις, στο παρόν: όχι για να κάνουμε ιστορία, που είχε ήδη φτιαχτεί, αλλά για να τη δεχτούμε. Η καημένη η Ιστορία είχε πάψει πια να αναπνέει: προδομένη στα ακαδημαϊκά κείμενα, ψεύτικη στις αίθουσες διδασκαλίας κι αποκοιμισμένη στον ημεσήσιο τύπο, την είχαν φυλακίσει στα μουσεία και την είχαν θάψει, μ' ανθισμένα αφιερώματα, κάτω απ' το μπρούντζο των αγαλμάτων και το μάρμαρο των μνημείων...



Eduardo Galeano (απ' την εισαγωγή στο βιβλίο:"Μνήμες φωτιάς", Εξάντας, 1986). Μετάφραση: Ισμήνη Κανσή.

















21 Ιαν 2014

Σφαγμένη εντός μου...





Σφαγμένη εντός σου μιαν ερώτηση δε λέει να σωπάσει


Αφότου ξώκειλε το ζαφειρί αστέρι ξέρα ο νους η ουλή βυθός
μόνο εσύ ω ποίηση έμεινε να φέγγεις
μεσ' από βράχο διάφανο το μόνο πλοίο.
Πιο κορυφαίο σπόνδυλο απ τη σιωπή δεν έχεις
χαράδρα η μνήμη, μάγμα απέραντο η οργή.
Κι αν το νόημα είναι του βυθού;
Η μελλούμενη πορεία αξία εσχάτη είναι 
ή το ελάχιστο μέτρο να σε ψάχνω όχι να σε βρω;
Γιατί άλλο από το παραλήρημα δεν σου μεινε φυσίγγι
δεν έχει άλλη εκβλάστηση από τη φλέβα σου
που πλημμυράει την πολιτεία συρίζοντας ως τον ενδότοιχο
σφαγμένη εντός σου μια ερώτηση δε λέει να σωπάσει
ανατέλλει δύει εντάφια πλησιφαής
με φεγγάρια χαίνει με παλίρροιες
όπως απλώνει στα ορυκτά το έκζεμα του πλανήτη
κι από τη βολή του πρόγονου δε σβήνει η ηχώ
για το αν υπάρχουν ανάμεσά μας σύνορα...



Έκτωρ Κακναβάτος







 





14 Ιαν 2014

...





Διάβασα πάλι όλα μου τα ποιήματα
που έχω γράψει για σένα.
Τόσα πολλά λόγια
και τόσα λίγα τα ειπωμένα, τόσα στο βάθος τ’ ανείπωτα.



Όμως εσύ που μπορείς να διαβάσεις  
τους άγραφους νόμους του μέσα μου σύμπαντος  
εσύ που έχεις ακούσει το μοναχικό τριζόνι της νύχτας  
που είδες το αόρατο φέγγος μιας τρομερής αποκάλυψης  
εσύ, προπάντων εσύ  
που συνεχίζεις ν’ ανθίζεις  
πάνω στο μαύρο χιόνι που απλώνεται γύρω μου  
μη βιαστείς να με κρίνεις  
να κλείσεις τους δρόμους, να διαβάσεις λάθος το 
μήνυμα.


Κοίταξέ με μόνο στα μάτια  
μέτρησε τη βαθιά πληγή που ανοίγεται μέσα τους  
άκου τη σιωπή που κάνει να τρίζουν τα φύλλα στις 
αστροφεγγιές τους  
κι όταν ημερέψεις το φόβο  
που σαν το παγιδευμένο αγρίμι ουρλιάζει  
τότε θα καταλάβεις.


Θα δεις τι πόθοι ασφυκτιούν  
το πάθος συντηρούν στις κρύπτες τους  
τα ζυγιασμένα λόγια.




Θανάσης Κωσταβάρας, "Τα διαπιστευτήρια της σιωπής"
















 

7 Ιαν 2014

Ε λοιπόν, μωρό μου....












"Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημά σου, δεσποινίδα Όποια-κι-αν-είσαι; Είσαι φοβητσιάρα. Δεν έχεις κότσια. Φοβάσαι να σηκώσεις το κεφάλι και να πεις: Έτσι είναι η ζωή. Οι άνθρωποι ερωτεύονται. Ανήκουν ο ένας στον άλλον. Γιατί είναι η μόνη ευκαιρία που έχουν να βρουν την πραγματική ευτυχία. Λες πως είσαι ελεύθερο πνεύμα, ένα άγριο πλάσμα. Και τρέμεις μήπως κάποιος σε κλείσει σε κλουβί. Ε λοιπόν, μωρό μου, είσαι ήδη στο κλουβί. Μόνη σου το έφτιαξες. Και δεν είναι δυτικά στο Tulip του Τέξας ούτε ανατολικά, στο Somali-land. Είναι όπου πας. Γιατί όπου κι αν πας, καταλήγεις πάντα στον εαυτό σου''.

Breakfast at Tiffany's 























 

3 Ιαν 2014

Some day...













A time for us, some day there'll be
When chains are torn by courage born of a love that's free
A time when dreams so long denied can flourish
As we unveil the love we now must hide
 
A time for us, at last to see
A life worthwhile for you and me

And with our love, through tears and thorns
We will endure as we pass surely through every storm
A time for us, some day there'll be a new world
A world of shining hope for you and me

For you and me

And with our love, through tears and thorns
We will endure as we pass surely through every storm
A time for us, some day there'll be a new world
A world of shining hope for you and me

A world of shining hope for you and me



Barratt Waugh (Music: Nino Rota - Lyrics: Larry Kusik & Eddie Snyder ) 


















Στην Ελλάδα οι μετανάστες...









Στην Ελλάδα οι μετανάστες φοβούνται περισσότερο απ’ τους ποιητές
Φοβούνται, ας πούμε, τα κύματα
Ασήμαντα πράγματα
Κι όμως αυτοί φοβούνται
Φοβούνται και τα χαντάκια
Τις βραδυνές ώρες που οι ποιητές παίρνουν το δείπνο τους
Αυτοί φοβούνται
Και την ώρα του φρούτου αυτοί φοβούνται
Μην συναντήσουν
Ακόμα, φοβούνται τα ύψη
Καθώς και τις σφαίρες της Frontex
Τον ήχο της μοτοσυκλέτας
Και το βιτριόλι
Φοβούνται επίσης στο λεωφορείο 
Φοβούνται στο μετρό
Φοβούνται στο ταξί
Φοβούνται στη δουλειά 
Φοβούνται στην πόλη
Φοβούνται στην επαρχία
 Φοβούνται και τα αφεντικά
Κυρίως τα αφεντικά!
Φοβούνται τους λοστούς
Φοβούνται τα μαχαίρια
Και την ώρα  που οι ποιητές κοιμούνται
Αυτοί φοβούνται
Μην πεθάνουν
Στις ράγες του τραίνου
Κυνηγημένοι
Κωνσταντίνα Κούνεβα
Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ
Έντισον Γιαχάι
Σαχτζάτ Λουκμάν
Αριβάν Οσμάν Αμπντουλάχ
Γκραμός Παλούσι
Χουσεΐν Ζαχιντούλ
Chiekh Ndiaye
Abdukarim Yahya Idris
Ίλμι Λατές
Τόνυ Ονούοχα
Μη φοβάστε πια
Για ‘σας
Δεν θα γράψουν
Ποτέ
Οι ποιητές




















1 Ιαν 2014

Να σε δω, να γελάς...












Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ' αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι
,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ' αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ' αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ' ήξερα μια ζωή.
Και ν' ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ' αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν' αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ' το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω
,
Και ν' αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ' αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ' αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια
,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ' αφήνω να σηκωθείς απ' το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο

Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ' ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ



"Λαχταρώ" (απόσπασμα από το ποιητικό μονόλογο με τον τίτλο "Crave" που γράφτηκε το 1998),  Sarah Κane























Related Posts with Thumbnails